Ο τρέχων Ολυμπιακός είναι σε φάση οικοδομής στα μπετά, που αντιμετωπίζει, όμως, απαίτηση λειτουργικότητας... έτοιμου να μπεις μέσα με το κλειδί στο χέρι σπιτιού. Περίπου ό,τι λέει ο Παναγιώτης Γιαννάκης στην τηλεοπτική διαφήμιση. «Ολοι βιάζονται να φτάσουν στο τέλος». Και χάνουν τις ενδιάμεσες στιγμές.
Η ολοκλήρωση, για να φτάσει η κατασκευή να μοιάζει με ό,τι έχουν οι νεαροί κύριοι μες στο μυαλό, θα πάρει άλλες (τουλάχιστον) δύο περιόδους αγοραπωλησιών. Τόσες θα χρειαστούν ώσπου να ψωνίσουν ένα σπουδαίο τερματοφύλακα επιπέδου (του αποσυρόμενου τον ερχόμενο Ιούνιο) Νικοπολίδη, ένα σπουδαίο στράικερ επιπέδου Ντελγάδο, ένα σπουδαίο στόπερ επιπέδου Κυργιάκου.
Το καλοκαίρι έγιναν, μάλιστα με διαδικασία κατεπείγοντος από ένα σημείο και μετά, τα χοντρά. Και πάλι καλά να λένε που ο Τάκης Λεμονής είχε την έξοχη ιδέα να πάρει πίσω τον Παρασκευά Αντζα! Μένουν ακόμα πολλά ώστε το σπίτι να γίνει κατοικίσιμο. Απολαύσιμο, περισσότερα. Εως τότε, κάθε φορά που το αποτέλεσμα δεν έρχεται θα θυμόμαστε την αξία της παραβολής Λεμονή.
Για τους δύο τύπους που, σε ακριβώς ίδιες συνθήκες, σπάζουν πέτρες. Αλλά ενώ ο ένας το κάνει δύσθυμος, σαν τιμωρημένος σε κάτεργο, ο διπλανός το χαίρεται διότι απ' τις πέτρες που κομματιάζει θα χτιστούν νοσοκομεία και σχολεία. Το κεντρικό αυτή τη στιγμή στον Ολυμπιακό είναι ο συγχρονισμός (της κεφαλής) όλων προς την αυτή κατεύθυνση.
Η διαχείριση των ενενηντάλεπτων σε τούτη την περίοδο είναι το επουσιώδες. Η υποχώρηση (μετά το γκολ του Γκαλέτι) στο ματς με τη Λάτσιο εγείρει π.χ. την απορία γιατί ο κόουτς δεν επανέλαβε ό,τι έπραξε, στο ανάλογο σενάριο, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας με την έλευση του Μάρκο Νε στο τερέν. Και να μας την απαντήσει (πειστικά ή όχι), ωστόσο, πάλι δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ εάν με τον Νε οι «κόκκινοι» θ' άντεχαν να κρατήσουν το 1-0...
Το βασικό παραμένει εάν στα χοντρά του καλοκαιριού έγιναν (που κι αυτά, όπως και τα διαχειριστικά, είναι «στο πρόγραμμα» και διορθώνονται) κατασκευαστικά λάθη. Μπορεί κανείς, πράγματι, να βρει τέτοια. Ενα προφανές, για παράδειγμα, είναι ότι αντίκειται στη λογική του σπορ η πιο ακριβή αγορά και το πιο ακριβό συμβόλαιο (για τον ίδιο τον Ρομπέρτο Κάρλος να πρόκειται) να 'ναι... του αριστερού μπακ!
Ενας λόγος παραπάνω; Οτι στα τελευταία, απ' την Τουρκία και πέρα, έξι σερί παιγνίδια της Εθνικής, αριστερός μπακ είναι ένα παιδί 22 ετών, Ελληνόπουλο, που ανήκει (και θεωρείται κεντρικός λίθος για το παρόν και το μέλλον) στον Ολυμπιακό. Λέγεται Τοροσίδης. Ο Οτο Ρεχάγκελ, πιθανότατα, κάτι είδε για να του αναθέσει τη δουλειά. Κάτι βλέπει για να μην του την αφαιρεί.
Ο Ρεχάγκελ γεννήθηκε τον Αύγουστο του '38, έπαιξε 201 αγώνες (κι έβαλε, από θέσεις αμυντικού, 22 γκολ) στην Μπουντεσλίγκα κι όταν ξεκίνησε να κάνει τον προπονητή, Μάρτιο του '72, ο μεν Λεμονής έπαιζε βώλους στον Κολωνό, ο δε Ιβιτς πρωτοέλεγε «μαμά» και «μπαμπά» στο Βελιγράδι. Σαν πρόθυμα μαθητούδια, θα μπορούσαν να ρωτήσουν, δεν θα 'χαναν κάτι, τον Γερμανό.
Ο παππούς δεν θ' αρνιόταν ούτε το ραντεβού ούτε τη συζήτηση. Μπορεί να γίνονταν, αυτοί από εκείνον, πιο σοφοί. Σαν μαθητούδια, όμως. Διότι σαν... φτασμένοι καθηγητές, που τα 'χουν δει και τα ξέρουν όλα, το πιθανότερο είναι πως (πέρα απ' το ότι δεν ερωτούν) κρυφογελούν κιόλας με την παραξενιά του γέρου!
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Τοροσίδης της Εθνικής έχει βρει την καθαρή θέση και τον διακριτό ρόλο του. Με την τακτική επανάληψη το μόνο που ενδέχεται να συμβεί είναι να βελτιωθεί. Το ίδιο διάστημα, ο Τοροσίδης του Ολυμπιακού ψάχνει τι στον κόρακα είναι αυτή η θέση και ποιος ο απαιτητός ρόλος. Οχι αναπάντεχα, εμφανίζει συμπτώματα πατσατζογλίτιδας. Πατσατζογλίτιδα είναι η ασθένεια να παίζει κανείς, αν όχι άναρχα, οπωσδήποτε ανεύθυνα. Επιπόλαια. (Αυτο)καταστροφικά.
Το αποτέλεσμα, επίσης, είναι ότι ενώ η Εθνική την τελευταία πενταετία-εξαετία έχει σκαρφαλώσει καμιά πενηνταριά σκαλοπάτια στην παγκόσμια κατάταξη, την ίδια αυτή πενταετία-εξαετία οι σύλλογοι έχουν κατρακυλήσει περισσότερα από δέκα στην ευρωπαϊκή! Δεν τους σώζει, πλέον, ούτε ο καλός Πλατινί. Μολονότι ο Γάλλος κατεβάζει, κατά μία θέση, τη γραμμή του υποβιβασμού...
Επιστρέφοντας στον Ολυμπιακό: για την ώρα η ομάδα παίζει προσηλωμένη στην ιδέα του προπονητή της. Και ο μεν Λεμονής, εάν του μέλλει να «πεθάνει», αξίζει τον κόπο να το πάθει με τις δικές του ιδέες. Η δε ομάδα, εάν συνεχίσουν οι γύρω γύρω να κοιτάζουν ο καθένας προς τον δικό του προσανατολισμό και να πολιτεύονται μ' αυτά που ο κόσμος «θέλει ν' ακούσει», το μόνο εύκολο είναι να βγει απ' την προσήλωση και να πέσει στη σύγχυση.
Ας την μπερδέψουν, λοιπόν, όσο μπορούν. Στο κάτω κάτω, το σίγουρο είναι πως (ό,τι και να γίνει...) ο Λεμονής θα φταίει!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
