Ανθρώπινα προβλήματα (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Με τον Γιώργο Χελάκη δεν διαφωνούμε στο ότι ο Συνασπισμός αντιπροσωπεύει μια ομάδα κοινωνικής ευαισθησίας. Διαφωνώ στο ότι ο Συνασπισμός είναι, εκτός από μια ομάδα κοινωνικής ευαισθησίας, και ταξικό όργανο. Οτι εκτός από ομάδα υπεράσπισης των οικονομικά ανίσχυρων, των μεταναστών και ανθρώπων με ιδιαιτερότητες, είναι και κόμμα του εργάτη. Πάμε, λοιπόν, στην προσέγγιση των προβλημάτων των ανθρώπων με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες και αντιγράφω από το http://gaynewsingreek.blogspot.com/.

Κάτω από τον τίτλο «Το απέναντι πεζοδρόμιο. A gay readers digest» εμφανίζεται o Brian από τη μίνι τηλεοπτική σειρά «Queer as Folk» με την εξής φράση: «Οι straight χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνους που μας μισούν καταπρόσωπο και εκείνους που μας μισούν πίσω από την πλάτη μας». Προσθέτοντας τη δική μου φράση: «Οι gay χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνους που το κάνουν επειδή τους αρέσει και σε αυτούς που επειδή τον παίρνουν το έχουν κάνει επάγγελμα», παραθέτω απαντήσεις στην ερώτηση τι πιστεύουν για τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων και την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους, που έγινε σε πολιτικούς από την Ιωάννα Σωτήρχου και την Ντάνι Βέργου στην «Ελευθεροτυπία», όπως και τις απαντήσεις όπως αναδημοσιεύτηκαν στο blog. Η Λιάνα Κανέλλη είπε ότι «γεννήτορες είμαστε εν δυνάμει όλοι. Γονείς, μόνο κρινόμενοι ως τέτοιοι από τα παιδιά μας». Μια απάντηση για το θέμα της υιοθεσίας, αλλά όχι και τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης απαντάει ότι θα έπρεπε να θεσμοθετηθεί γαμήλιο συμβόλαιο και προτείνει το γαλλικό μοντέλο του PACS, προτρέποντάς μας να το μελετήσουμε. Πράγμα που θα κάνω αύριο πρωί πρωί. Ο Μίμης Ανδρουλάκης το ρίχνει στη χαριτωμενιά. «Ας μας ρωτήσουν και εμάς τους ετεροφυλόφιλους τι καταλάβαμε με τον γάμο». Η Συλβάνα Ράπτη και ο Κωστής Χατζηδάκις λένε «ναι» στον γάμο, αλλά όχι στην υιοθεσία. Και τώρα στην απάντηση της Ρένας Δούρου, που τη θεωρώ το καλύτερο δείγμα γλώσσας του Συνασπισμού. Αφού λέει ότι βασιλεύει ο νόμος της σιωπής στο σχολείο, τον στρατό και την εργασία, η Δούρου προσθέτει ότι «ο νέος ομοφυλόφιλος, η λεσβία και ο/η αμφιφυλόφιλος/η αναγκάζεται να οργανώσει τη ζωή του/της έτσι ώστε η κοινωνική και νομική έχθρα απέναντί του/της να τον/την επηρεάζει όσο γίνεται λιγότερο, με αποτέλεσμα οι μη ετεροφυλόφιλοι να ζουν κρυμμένοι μέσα σε έναν πλασματικό κόσμο, ο οποίος ούτε κοινωνικά κατοχυρώνεται ούτε και νομικά».

Προτρέπω λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου όποιον λέει ότι ο Συνασπισμός έχει μια ισχυρή βάση από εργάτες να επαναλάβει αυτή τη φράση. Οχι στο «Baltazar», αλλά σε εργατική καφετέρια του Αγίου Ιερόθεου. Και αν υπάρξει άνθρωπος που να καταλάβει τι θέλει να πει, σημαίνει ότι είναι εργολάβος και νομίζει ότι ακούει αλβανικά. Επίσης, προτρέπω τον Γιώργο Χελάκη στην επόμενη επίσκεψη του στη Σελιάνα να ρωτήσει τι είναι το αντίθετο του «νέος ομοφυλόφιλος». Και αν δεν ακούσει το «γερόπουστας», εγώ να είμαι χότζας.

Οι ελάχιστοι –και όχι συμπτωματικά- φίλοι μου ξέρουν ένα πράγμα. Οτι μπορώ να τελειώσω σχέσεις ετών σε δευτερόλεπτα. Εχω ακούσει περισσότερες από μία φορά ότι με τον τρόπο μου είμαι killer. Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι περισσότερο από killer είμαι ανθρωπιστής, διότι όταν το τέλος είναι αναπόφευκτο πρέπει να είσαι πολύ κουτός ή κότα για να περιμένεις να ολοκληρωθεί το έργο από κάποιον άλλον. Το τελειώνεις εσύ. Και, όπως λένε και οι οδοντίατροι: «Ο πόνος που θα νιώσεις στην καρέκλα είναι ελάχιστος μπροστά σε αυτόν που νιώθεις περιμένοντας να πας στον γιατρό». «Fifty ways to leave your lover». «Πενήντα τρόποι να εγκαταλείψεις την γκόμενά σου», που τραγούδαγε και ο Πολ Σάιμον. Ξεκινώντας από τον απλούστερο. Πηδάς στο λεωφορείο και εξαφανίζεσαι. Εκτός αν πρέπει να εξαφανίσεις τον άλλον. Σε αυτό το σημείο ερχόμαστε στην τραγική σχέση του Ιλια Ιβιτς με τον Τάκη Λεμονή.

Είναι σαφές ότι αν ο Πέτρος Κόκκαλης και ο Ιλια Ιβιτς είχαν αναλάβει τον Ολυμπιακό την εποχή του Τροντ Σόλιντ και ο Νορβηγός έφευγε, ο Sir Takis δεν θα ήταν ακριβώς η πρώτη επιλογή τους. Οχι ότι ο Τάκης Λεμονής είναι κακός προπονητής, αλλά ανήκει σε μια άλλη νοοτροπία και στα γούστα μιας άλλης εποχής. Στη νοοτροπία της οπαδικής πίστης, που το «κόκκινος ή ειδικός», το ερώτημα των μαοϊκών της δεκαετίας του '60, έρχεται και δένει με τη νοοτροπία της εποχής του Σωκράτη. «Ο Τάκης, που είναι καλός προπονητής και δικό μας παιδί. Οχι σαν τον...». Και εδώ μπορείτε να βάλετε όποιο όνομα γουστάρετε. Του Μπάγεβιτς, που δεν είχε τη λεπτότητα να μην υπενθυμίζει ότι η αγαπημένη του ομάδα είναι η ΑΕΚ. Ακόμα χειρότερα, του Σόλιντ, που δεν καταλάβαινε ότι οι ρήτρες για αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης στην Ελλάδα μπαίνουν για να δείξουν πού μπορεί να κοπεί το χαρτί και να χρησιμοποιηθεί στην τουαλέτα. Αντίθετα, ο Τάκης ήταν δικό μας παιδί. Ακόμα καλύτερα, δικό του. Διότι, όπως είναι απίθανο ο Πέτρος Κόκκαλης να φοράει Pino Silvester, έτσι και ο Σωκράτης μετά το ξύρισμα είναι απίθανο να βάζει Antonio Banderas. Οπως ο Σωκράτης ήταν λογικό να διαλέξει τον Τάκη, έτσι και ο Πέτρος θα ήταν φυσικό να στείλει τον Ιβιτς στη Νότια Αμερική και να φέρει το προπονητικό αντίστοιχο του Αρτσούμπι. Κάτι νέο, περίεργο, πολλά υποσχόμενο, που θα χρειαζόταν τον χρόνο του για να φανεί, αλλά όταν θα φαινόταν θα έδινε δόξα στον άνθρωπο που τον ανακάλυψε. Οπως ο Ιβιτς θα είναι υπερήφανος αν του βγει η μεταγραφή του Νούνιες ή του Αρτσούμπι, θα ήταν διπλά υπερήφανος αν θα του έβγαινε ένας προπονητής. Με το που ανέλαβαν τον Ολυμπιακό, για τον Πέτρο Κόκκαλη και τον Ιλια Ιβιτς ο Τάκης Λεμονής ήταν κάτι σαν τον θείο που μένει σε ένα δωμάτιο του σπιτιού. Συμπαθητικός, σεβαστός, μια και είναι αδελφός του μακαρίτη του μπαμπά, αλλά κανένας δεν θα βάλει τα κλάματα τη μέρα που θα αποδημήσει εις κύριον για να γίνει το δωμάτιό του home cinema. Εντάξει, κανένας δεν θα γελάσει επίσης, αλλά περισσότερο από λόγους ευγένειας παρά επειδή έτσι νιώθει.

Πάμε, λοιπόν, στις δηλώσεις του Ιλια Ιβιτς μετά το ματς με τη Λάτσιο. Ενα ματς που, σημειωτέον, δεν τελείωσε με συντριβή του Ολυμπιακού, αλλά με μια αξιοπρεπή ισοπαλία απέναντι σε μια καλή ιταλική ομάδα. Μετά, λοιπόν, το ματς ο Ιβιτς κάνει κριτική και λέει ότι ο Ολυμπιακός υπερεκτίμησε τη Λάτσιο, κλείστηκε μετά το γκολ πίσω και θα έπρεπε να παίζει με δύο φορ αντί για ένα. Μια καθ' όλα τεχνική προσέγγιση στο ματς, την οποία από προϊστορία κανένας δεν μπορεί να στερήσει στον Ιβιτς. Υπάρχει όμως και το αλλά. Αλλά πώς θα του φαινόταν του Ιβιτς αν ο Λεμονής μετά το ματς έβγαινε και δήλωνε ότι θα ήθελε κι αυτός να κρατήσει τη Λάτσιο πιο ψηλά, αλλά με ποια χαφ; Με τους τρεις που έπαιζαν στον άξονα, εκ των οποίων ο ένας, ο Βασίλης Τοροσίδης, είναι κατά συνθήκην χαφ; Με τους αναπληρωματικούς του πάγκου, που ήταν ένας, ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον άνθρωπο και την αδυναμία που ονομάζεται Μάρκο Νε; Και να προσθέσει ότι φυσικά και αυτός δεν θέλει να μπει σε θέματα τεχνικών επιλογών στις μεταγραφές σεβόμενος τη δουλειά του Ιβιτς, όπως ακριβώς ο Ιλια Ιβιτς σεβάστηκε τη δική του. Επίσης, μη σκεφτεί κάποιος ότι μια τέτοια τοποθέτηση από πλευράς Λεμονή θα ήταν πρωτόγνωρη. Πριν από δύο εβδομάδες, μετά το ματς με τη Σεβίλλη ο Λορένσο Σέρα Φερέρ είχε πει κάτι ανάλογο, όταν δήλωνε ότι με παίκτες των 300 χιλιάδων ευρώ, όπως ο Ζεράλντο, δεν μπορεί να κοντράρει τους Ισπανούς. Μια δήλωση που μέσα στα πανηγύρια για την εμφάνιση της ΑΕΚ στο 1-4 βέβαια υποβαθμίστηκε. Αντίθετα με τη δήλωση του Ιβιτς και την εμφάνιση του Ολυμπιακού, που μετά την ισοπαλία με τη Λάτσιο δικαίως προβλήθηκε πρωτοσέλιδα, με την υπενθύμιση ότι η ισοπαλία ισοδυναμεί για τον Λεμονή με ήττα, αντίθετα με τα τέσσερα στον Φερέρ, που υποθέτω ότι μετά την καλή εμφάνιση ισοδυναμούν με ισοπαλία, αν όχι με νίκη.

Τα μέτρα με τα οποία αντιμετωπίζονται οι ελληνικές ομάδες από τον Τύπο δεν είναι ίδια. Οπως δεν είναι ίδιος ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι χωρίζουν από κλίνης και πάγκου. Οι τρόποι είναι πολλοί, αλλά στην πραγματικότητα διαιρούνται σε δύο. Στους πολιτισμένους και τους κάφρικους. Στην περίπτωση του διαζυγίου Λεμονή - Ολυμπιακού πάμε φουλ για ένα διαζύγιο σε κάφρικες συνθήκες.

Δεν ξέρω αν ο Ιβιτς δεν είχε πρόθεση να θίξει τον Λεμονή, αυτό που ξέρω είναι ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού από το καλοκαίρι περιμένει το πρώτο σερί αποτυχιών για να τον διώξει. Σε γκομενίστικη, όμως, αναλογία είναι σαν να περιμένεις τις πρώτες στραβές της δικιάς σου για να τη διώξεις. Εγώ από την πλευρά μου ξέρω ότι όταν οι άνδρες αποφασίσουν να χωρίσουν δεν περιμένουν, αλλά κάνουν την εξήγησή τους και φεύγουν με τη μούρη ψηλά.