Οι αλλαγές έχουν νόημα όταν έχουν κατεύθυνση (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Είναι κρίμα. Που η Βουλή δεν θα μπορέσει να γνωρίσει τη ρητορική δεινότητα της βαρόνης Φον Ρούφιν.

Είναι κρίμα. Που οι κάμερες του Star δεν θα επισκεφθούν την παραλία του Αγιόκαμπου, όπως είχε δεσμευθεί ότι θα συνέβαινε ο υποψήφιος του Κινήματος, Γιώργος Λιάγκας, αν εκλεγόταν. Είναι κρίμα. Που η πρώην υπουργός Παιδείας -τομέας, στον οποίο η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι έκανε τη μεγάλη μεταρρύθμιση- δεν θα μας ξαναμιλήσει από τη Μητροπόλεως για τη «μιζέρια» των δασκάλων και όσων διαφωνούν με την ιδιωτικοποίηση της παιδείας.

Είναι κρίμα. Που το γνήσιο τέκνο του νεοφιλελευθερισμού, ο Νίκος Γεωργιάδης, έχασε την έδρα του στην Κέρκυρα, αλλά όχι και την αλαζονεία του.
Είναι κρίμα, που η -για χρόνια- συνείδηση του Κινήματος έχασε την έδρα στη Θεσσαλονίκη, εξαιτίας της υπερβολικής επίδειξης σοσιαλιστικού ήθους στη γαμήλια δεξίωσή του, στο Παρίσι.

Είναι κρίμα. Που η ισχυρή εντολή, που ζήτησε ο πρωθυπουργός για να συντάξει τον προϋπολογισμό του 2008, είναι 14 έδρες πιο ανίσχυρη από εκείνη που είχε τον Μάρτιο του 2004.

Είναι κρίμα. Που ο πρωθυπουργός επιδεικνύει μια υπερβολική αυταρέσκεια, η οποία πηγάζει από τη μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Είναι κρίμα. Που η πρώτη πολιτική κίνηση του μεγάλου χαμένου ήταν να ζητήσει την επαναβεβαίωση του ηγετικού του ρόλου.

Είναι κρίμα. Που ο δελφίνος εν αναμονή σκηνοθέτησε την ανακήρυξη της υποψηφιότητάς του με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποκαλύπτεται η υπέρμετρη φιλοδοξία του και ο ναρκισσισμός του.

Είναι κρίμα. Που τα κόμματα της αριστεράς κάνουν λόγο για πλήγμα στον δικομματισμό, ο οποίος δεν έπεσε κάτω από το 80%.

Είναι κρίμα. Που με καταγεγραμμένο ποσοστό 23%, των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, η Αριστερά δεν έχει φτάσει ακόμη το 15%.

Είναι κρίμα. Που ο ένας από τους δύο πόλους της Αριστεράς επιδιώκει την κηδεμονία των απόψεων και του χώρου.

Είναι κρίμα. Που συζητάμε για τα ποσοστά και τις έδρες των «δημοκρατικών» εκλογών, την ώρα που έχουμε έναν εκλογικό νόμο που έχει βασικό χαρακτηριστικό τη στρέβλωση της λαϊκής ετυμηγορίας.

Είναι κρίμα. Που συνεχίζουμε να μιλάμε για την «πλειοψηφία» του λαού, ο οποίος αποφάσισε μια κυβέρνηση του 42%.

Είναι κρίμα. Που οι νεοεισελθόντες βουλευτές του ΛΑΟΣ προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν βρίσκονται δεξιά της Ν.Δ.

Είναι κρίμα. Που το πρώτο πράγμα που ζήτησε ο ξενόφοβος αρχηγός του εθνικιστικού μορφώματος ήταν να μείνει η Ελλάδα στους Ελληνες.

Είναι κρίμα. Που δεν μας ενοχλεί ότι ο ίδιος επιφυλάσσει για τον εαυτό του τον ρόλο του αποκλειστικού κριτή της εθνικής καθαρότητας ενός εκάστου.

Είναι κρίμα. Που ορισμένοι αποδεικνύουν ότι ο πολιτικός Τύπος είναι πολύ περισσότερο «οπαδικός» από τον αθλητικό.

Είναι κρίμα. Που οι δημοσκόποι αντί να υπερασπιστούν την επιστήμη τους, υπερασπίζονται τη «δουλειά» τους.

Είναι κρίμα που η ανανέωση των κομμάτων έμεινε στις λίστες των υποψηφίων, πριν από τις εκλογές.

Είναι κρίμα. Που οι τηλεοράσεις θα συνεχίζουν να προβάλλουν τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες γερασμένες απόψεις.

Είναι κρίμα. Που ο διάλογος για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, ως χώρα, θα καταλήγει σε ένα νομοθέτημα μονοπαραταξιακό.

Είναι κρίμα. Που η αλλαγή του σκηνικού δεν έγινε, αλλά κάτι κινήθηκε. Και δεν είναι κρίμα που 36 έδρες στη Βουλή μάς δίνουν το δικαίωμα να μπορούμε να ελπίζουμε και να παλεύουμε για περισσότερη δημοκρατία, ουσιαστική, την επόμενη φορά. Γιατί οι αλλαγές έχουν νόημα, όταν έχουν κατεύθυνση. Και η μόνη αξιόλογη κατεύθυνση είναι προς τα αριστερά.

Πετυχημένος γυρολόγος

Ενας καλός φίλος, με τον οποίο βλέπαμε μαζί το παιχνίδι της Αγγλίας με τη Ρωσία, υποστήριζε ότι ο Γκους Χίντινγκ πρέπει να είναι ο πιο πετυχημένος γυρολόγος από την εποχή του Μιλοντούνοβιτς. Εν μέρει έχει δίκιο, γιατί υπάρχουν πολλά στοιχεία που διαφοροποιούν τις δύο περιπτώσεις.

Οι επιτυχίες του Μιλοντούνοβιτς ήταν αποκλειστικά με εθνικές ομάδες, την ώρα που ο Ολλανδός έχει δουλέψει περισσότερο με συλλόγους, αλλά φαίνεται ότι η δουλειά του στη Ν. Κορέα και την Αυστραλία βοήθησε στην προώθηση της αναγνώρισής του. Πέραν τούτων και με το σκεπτικό ότι οι εποχές είναι διαφορετικές, ο Χίντινγκ είναι πιο καταρτισμένος σε ζητήματα τεχνικής από όσο ήταν ο Σέρβος.

Το μεγάλο στοίχημα του Ολλανδού, τώρα, είναι η εθνική ομάδα της Ρωσίας. Μία ομάδα που απέτυχε να προκριθεί στο Μουντιάλ, την ώρα που και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004, δεν κατάφερε να περάσει στη φάση των ομίλων. Τώρα, η μεγάλη πρόκληση του Χίντινγκ είναι η 17η Οκτωβρίου. Αν κερδίσει τους Αγγλους και δεν χάσει βαθμό στο Ισραήλ, μπορεί να κάνει μια καινούργια αρχή.

Η εθνική ομάδα της Ρωσίας, μετά τη διάλυση της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, γνώρισε την παρακμή, ακολουθώντας τη γενικότερη πορεία της χώρας στις αρχές της δεκαετίας του '90. Μετά την ανάκαμψη, κυρίως της οικονομίας, που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια από τον Πούτιν ήρθε και η σειρά του ποδοσφαίρου. Οι Ρώσοι εκατομμυριούχοι, πολλοί από τους οποίους έκαναν περιουσίες την εποχή των αποκρατικοποιήσεων επί Γέλτσιν, άρχισαν να επενδύουν στο ποδόσφαιρο. Αρχικά για να ξεπλύνουν χρήματα, στη συνέχεια για λόγους status και σε δυο-τρεις περιπτώσεις για να κερδίσουν, μελλοντικά, χρήματα.

Ο Χίντινγκ βρέθηκε στη Ρωσία σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για το ρωσικό ποδόσφαιρο, σε επίπεδο εθνικής ομάδας. Στις ομάδες του ρωσικού πρωταθλήματος αγωνίζονται πάνω από 200 ξένοι παίκτες και μόλις 60, περίπου, Ρώσοι ποδοσφαιριστές, από τους οποίους οι 40 αγωνίζονται στις βασικές εντεκάδες των ομάδων τους. Επομένως, τα προβλήματα επιλογής του Χίντινγκ είναι πολύ μεγάλα. Ο Ολλανδός προτιμά να δουλεύει με ομάδες που βρίσκονται πολύ χαμηλά. Ο μισθός του φτάνει τα 3,75 εκατομμύρια ευρώ ετησίως και οι κακές γλώσσες λένε ότι τον πληρώνει ο Αμπράμοβιτς, που μεσολάβησε για να προσληφθεί στην εθνική Ρωσίας. Ισως αυτή η μεσολάβηση να αποκαλύπτει το ποιος θα διαδεχθεί τον Πορτογάλο στον πάγκο της Τσέλσι, όταν έρθει η ώρα του.