«Όνειρό μου είναι να δημιουργήσω μια ομάδα-πρότυπο με αγνό και τίμιο τρόπο, που να κάνει περήφανους όλους τους οπαδούς της», είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ο Φώτης Κατσικάρης εν έτει 2005, έχοντας επιδείξει τις πρώτες του προπονητικές επιτυχίες στον πάγκο της ΑΕΚ. Οι αμέσως επόμενες παραστάσεις που έζησε με την… διάλυση της Ένωσης δεν τον δικαίωσαν. Όμως στη περίπτωσή του, η παραπάνω φράση-φιλοδοξία, μετουσιώθηκε σε πράξη, σχεδόν σε όλες τις ομάδες που κλήθηκε να κοουτσάρει από τότε μέχρι σήμερα.
Γράφει ο Νίκος Ζέρβας
Το γεγονός πως οι ομάδες-πρότυπο που δημιούργησε είχαν ισπανική σημαία (Βαλένθια-Μπιλμπάο) δεν μειώνει σε τίποτα την αξία και τις περγαμηνές του. Ίσα-ίσα που δίνουν περισσότερη-διαφορετική «λάμψη» στον κόουτς Κατσικάρη, που από σήμερα, έχει την ευκαιρία για την επαγρύπνηση μίας αυτοκρατορίας, που τα τελευταία χρόνια απείχε από εκεί που ανήκει. Η τεχνική καθοδήγηση της Εθνικής ομάδας, είναι η ύψιστη αναγνώριση για εκείνον, αλλά και μία εξαιρετική επιλογή από πλευράς ομοσπονδίας. Το φλερτ που δεν κατέληξε σε… γάμο λόγω των ρωσικών δολαρίων πέρυσι, είχε αποτέλεσμα φέτος, έστω και αν χρειάστηκε αρκετή περιπέτεια για να οριστικοποιηθεί η έναρξη της συνεργασίας.
Ο Φώτης Κατσικάρης, είναι ιδανική λύση για τον πάγκο, αφού το έργο του «μιλάει» από μόνο του. Η όποια αμφιβολία που μπορεί να προκύπτει από το ότι δεν έχει δοκιμαστεί σε πάγκο Εθνικής ομάδας, διαλύεται από το ότι γνωρίζει πλήρως την ελληνική πραγματικότητα, την ιδιοσυγκρασία, τους παίκτες και τη δυσκολία του εγχειρήματος που αναλαμβάνει. Οι βέβαιες απουσίες των Σπανούλη, Περπέρογλου και οι σχεδόν σίγουρες των υπόλοιπων διεθνών του Ολυμπιακού, τον βάζουν από την αρχή στα πολύ δύσκολα. Όχι πως δεν υπάρχει υλικό για να αρχίσει το «χτίσιμο», όμως ας μη γελιόμαστε. Αντικαθιστώνται επάξια οι δύο προαναφερθέντες, συν τους Πρίντεζη, Σλούκα και Μάντζαρη;
Το ότι δεν άλλαξε απόφαση με ορθάνοικτο το ενδεχόμενο να του λείψουν τα πολύτιμα «γρανάζια» που προανέφερα, δείχνει το πόσο θαρραλέος είναι και πόση εμπιστοσύνη έχει στον εαυτό του. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτό κάνει τους πολύ καλούς να ξεχωρίζουν από τους μέτριους. Και εκτός της προσωπικότητας, ο Νικαιώτης προπονητής έχει αποδείξει πως παίρνει πολύ καλό βαθμό και για τις σύγχρονες τεχνικές και αντιλήψεις που διαθέτει γύρω από το μπάσκετ. Στο χέρι του είναι να αποδείξει και σε αυτό το επίπεδο το τι αξίζει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη. Κοινώς, εδώ μπαίνουν τα… αλλά.
Για να μπορέσει ο οποιοσδήποτε προπονητής να παράγει έργο (ιδιαίτερα σε Εθνική που μαζεύεται κάθε καλοκαίρι), θα πρέπει η ομοσπονδία που τον επιλέγει να του δώσει πολλές ευκαιρίες (και πολυετή συμβόλαια) και να τον περιβάλει με απόλυτη εμπιστοσύνη. Δυστυχώς, το παρελθόν έχει δείξει πως μόνο αυτό δε συμβαίνει, αφού οι προηγούμενες επιλογές αποδείχθηκαν στη πράξη αναλώσιμες και έβγαιναν με την πρώτη αποτυχία στο… ντάκο. Χωρίς ο βασικός υπεύθυνος (Γιώργος Βασιλάκόπουλος) να αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Είναι πολύ εύκολο να χρεώνονται οι Καζλάουσκας, Ζούρος, Τρινκιέρι όλο το… ανάθεμα, αλλά και άκομψο για τον «καπετάνιο» του καραβιού να κρύβεται για μήνες, μετά το τέλος κάθε διοργάνωσης στην οποία η Εθνική δεν έφτασε στον στόχο. Λες και ο καθένας από αυτούς, ανέλαβε από μόνος του μία μέρα το τιμόνι…
Για να μπούμε ξανά στο δρόμο των επιτυχιών, απαιτείται παράλληλα πλήρης ανάθεση της οποιασδήποτε απόφασης στον προπονητή και μόνο. Από το ποιος θα… κουβαλάει τα νερά στην αποστολή και πολύ περισσότερο από το ποιους παίκτες θα απαρτίζεται η δωδεκάδα. Ένας από τους βασικούς λόγους αποτυχίας των προκατόχων του Κατσικάρη, ήταν ότι δεν είχαν το ανάστημα να πουν «όχι» και να επιβάλουν τη δική τους άποψη στον ισχυρό άνδρα της ομοσπονδίας, αλλά και σε ανθρώπους του περιβάλλοντός του. Αν αυτή η ιστορία συνεχιστεί, η Εθνική δεν πρόκειται να επανέλθει εκεί που βάσει υλικού αξίζει , ακόμα και αν στην άκρη του πάγκου, καθίσει ο Θεός ο ίδιος!
Ο χαρακτήρας του Κατσικάρη και ο τρόπος που έχει μάθει-απαιτεί να δουλεύει, αποτελούν από μόνα τους το καλύτερο εχέγγυο για να γίνει μία νέα αρχή σε σωστές βάσεις, χωρίς τα αμαρτήματα και τις παθογένειες του παρελθόντος. Ξέρετε πολλούς που θα γυρνούσαν επιδεικτικά την πλάτη στα σίγουρα εκατομμύρια ευρώ της ρωσικής ομοσπονδίας, επειδή του επιβλήθηκε ένας βοηθός; Ο πρόεδρος λογικά όχι. Αυτή τη φορά όμως, δεν υπήρχαν περιθώρια για… ημίμετρα, γι’ αυτό και επέμεινε σε αυτή την επιλογή.
Υ.Γ. Ίσως η ανακοίνωση πριν την εύρεση λύσης με τον Αντρέα Τρινκιέρι να μην ήταν και η πιο ορθή επιλογή, αλλά ο χρόνος πίεζε ασφυκτικά. Ο ιταλός είναι βέβαιο πως θα «πατήσει» και εκεί για να προσφύγει στη FIBA και να διεκδικήσει τα χρήματα που είχε λαμβάνειν για τον δεύτερο χρόνο του συμβολαίου του, όπως θα έκανε ο κάθε επαγγελματίας που σέβεται τον εαυτό του.
Υ.Γ.1: Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του μεγάλου Κώστα Μουρούζη. Η γειτονιά των αγγέλων του ελληνικού μπάσκετ εκεί ψηλά δυστυχώς μεγαλώνει. Η αγάπη και η τεράστια προσφορά του στο άθλημα, θα αποτελεί για πάντα οδηγό μας…
Follow @ZervasNikolaos
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
