Θα σε αγαπάμε μια ζωή, Ιωαννίδη Γιάννη

Υπάρχουν στην ζωή στιγμές, γεγονότα και άνθρωποι, που είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις στο έπακρο με λόγια, το στίγμα που σου έχουν αφήσει στην προσωπικότητα , τις επιλογές και την διαμόρφωση του χαρακτήρα σου. Ίσως να εύχεσαι κιόλας να μην χρειαστεί να το κάνεις, αλλά είναι αναπόφευκτο. Τον θάνατο δεν τον νίκησε κανείς. Για τους περισσότερους που ασχολούνται με το μπάσκετ και έχουν «πατήσει» τα σαράντα, ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ένας από αυτούς που δεν γίνεται να μην σε έχουν επηρεάσει στο πως αντιλαμβάνεσαι το σπορ και όχι μόνο. Ως οντότητα, ως αξία και ως προσωπικότητα, κέντριζε το ενδιαφέρον φίλων και εχθρών. Θαυμασμό και αναγνώριση, απολάμβανε -έστω και στο βάθος- και από τους δεύτερους.

Για κάποιος άλλους, όπως ο υπογράφων, ήταν από τους βασικότερους λόγους για την επαγγελματική και, όχι μόνο, σταδιοδρομία που χάραξαν. Όσο και αν ένας από τους λόγους που το επάγγελμα του αθλητικού συντάκτη είναι μαγικό, είναι πως σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις από κοντά, να καταγράψεις τα πεπραγμένα-επιδόσεις και να συναναστραφείς με τους ήρωες των παιδικών σου χρόνων, έχει και τις δύσκολες στιγμές όπως η σημερινή. Με τα μάτια βουρκωμένα και τον κόμπο στον λαιμό να σφίγγει, ο χρόνος γυρίζει πίσω. Όταν σε ηλικία εννέα-δέκα χρόνων ο αγαπημένος θείος (δεύτερος πατέρας) Παντελής, με έπαιρνε από το χέρι για να παρακολουθήσουμε παιχνίδια που κοουτσάρει, με τις φωνές του να ακούγονται με 15.000 κόσμου στο ΣΕΦ, ακόμα και σε τελειωμένα παιχνίδια με το Παγκράτι και την Δάφνη. Ούτε καν φανταζόμουν πως τριάντα χρόνια μετά, θα είμαι στην δυσάρεστη θέση να μεταδώσω-εκφωνήσω την είδηση του θανάτου του.

Από τις μέρες που δεν θες ποτέ να έρθουν. Γιατί εκτός από την θλίψη και την στενοχώρια, έχεις να πεις τόσα πολλά. Ακόμα και αν δεν πρόλαβες να τον ζήσεις και τόσο από το δημοσιογραφικό μετερίζι, αλλά περισσότερο από αυτό του φιλάθλου. Σου έρχεται όμως μονομιάς η τεράστια ατάκα του, που θα πρέπει στον αθλητισμό και όχι μόνο να είναι κεντρικός κανόνας διαβίωσης: «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι». Όχι όμως ΤΕΡΑΣΤΙΕ, Γιάννη Ιωαννίδη. Σου αξίζουν πολλά λόγια και κυρίως η πράξη που περικλείει ένα από τα πιο όμορφα συνθήματα που έχουν ακουστεί από την «ερυθρόλευκη» εξέδρα. Τότε που τα λόγια και οι καταστάσεις ήταν πιο αγνά. «Και όταν έρθει η στιγμή, να αφήσεις το λιμάνι, θα σε αγαπάμε μια ζωή…». Ήρθε δυστυχώς η αποφράδα ημέρα που άφησες τον μάταιο τούτο κόσμο, αλλά το σύνθημα δεν θα φύγει ποτέ από τον νου.

Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε; Μιλάμε για τον ήρωα των εφηβικών και όχι μόνο χρόνων εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Είτε για μιλάμε για φίλους του Άρη, με τον οποίο έγραψε ιστορία και διαμόρφωσε το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα, είτε γι’ αυτούς του Ολυμπιακού. Με αυτές τις δύο ομάδες δέθηκε, χωρίς αυτό να μειώνει το έργο του στην ΑΕΚ, που από το… πουθενά την πήγε μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκας. Ο Μίδας των εγχώριων τίτλων, ο προπονητής που στην κυριολεξία εκτόξευε ο,τι αναλάμβανε. Ο άνθρωπος που σε συνεργασία με τους αθλητές του, έκανε εκατομμύρια κόσμου να κυκλοφορεί με ψηλά το κεφάλι. Για τον Ολυμπιακό η χρονική συγκυρία μάλιστα ήταν κομβική για να διατηρηθούν, στα χρόνια της ποδοσφαιρικής ανομβρίας, αναλλοίωτες γενιές και γενιές φιλάθλων, και γιατί όχι να δημιουργηθούν και άλλες.

Ήλιος στο σκοτάδι των… πέτρινων χρόνων, με εκκριτική προσωπικότητα που ταίριαζε απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία του Ολυμπιακού, κάτι που ανάγκασε τον κόσμο του να δακρύζει εκείνο το μεσημέρι του Μαΐου το 1996, όταν ανακοίνωνε πως αποχωρεί με χαλασμένο ψυχισμό και γιατί ένιωσε πως έμεινε μόνος. «Στη ζωή το ιδανικό είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Αν δεν μπορείς να καταφέρεις το ιδανικό, καλό είναι να μπορείς να αγαπάς, γιατί έτσι αισθάνεσαι. Εάν απλά αγαπιέσαι, δεν αισθάνεσαι τίποτα», ήταν μία από τις δεκάδες ατάκες και φράσεις του που έχουν γράψει ιστορία. Ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να φανταστεί όταν κατακτούσε την μία κορυφή μετά την άλλη πόσο μεγάλη είναι η υπογραφή του στο άθλημα που λατρεύουμε. Ο Ιωαννίδης ήταν ένα κράμα ταλέντου, πάθους, αφοσίωσης, αγάπης για την δουλειά, επιμονής, εξυπνάδας, ιδιαιτερότητας, μαχητικότητας, ξεροκεφαλιάς, αλλά και ατόφιου ανδρισμού. Πράγμα που στις μέρες μας σπανίζει.

Και αυτό, για έναν πιτσιρικά που διαμορφώνει προσωπικότητα μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και στο τέλος της ημέρας πρότυπο αντιμετώπισης των καταστάσεων, με ο,τι και αν καταπιάνεται στην ζωή του. Από την στιγμή μάλιστα που θα εντρυφούσε στο πως ξεκίνησε την σταδιοδρομία του, πόσες δυσκολίες αντιμετώπισε για να ξεχωρίσει και να φτάσει στο σημείο να απολαμβάνει δόξα, χρήματα και αναγνώριση. Και αυτό είναι πέρα από κάθε επιτυχία ή αποτυχία εντός παρκέ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη. Όπως και η πληθώρα συλλυπητήριων μηνυμάτων από όλες τις ομάδες, τους οργανισμούς και ατομικά από ανθρώπους που τον έζησαν από κάθε μετερίζι. Δυστυχώς λοιπόν ήρθε αυτή η στιγμή του αποχαιρετισμού. Για σταθείτε όμως... Κάποιοι άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ από κοντά μας.

Καλό ταξίδι κόουτς. Σήμερα πέθανε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού μπάσκετ, όπως το πρωτογνώρισα και το αγάπησα. Ένας θρύλος του. Ένας μεγάλος δάσκαλος και παιδικός ήρωας που ένιωθα δικό μου άνθρωπο.

Σε ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις.

Υ.Γ.: Χωρίς αυτόν, ο μπασκετικός Ολυμπιακός δεν θα ήταν αυτός που είναι σήμερα. Έβαλε τις βάσεις της δόξας, τον εδραίωσε στην κορυφή και όλα όσα ακολούθησαν ήταν η ακόμα πιο λαμπρή συνέχεια. Γι' αυτο και η μορφή του θα πλανάται για πάντα στους διαδρόμους του ΣΕΦ. Και ας μην του έδωσε σε ευρωπαϊκό επίπεδο η ιστορία, όλα όσα δικαιούταν με βάση αυτά που δημιούργησε.

Follow @ ZervasNikolaos