Το 2013, εκτός από την επιστροφή του Παναθηναϊκού στον ελληνικό θρόνο και τη τεράστια επιτυχία του Ολυμπιακού με την back to back κατάκτησης της Ευρωλίγκας, θα μείνει «βαθιά» χαραγμένο στη μνήμη των μπασκετόφιλων και για ένα ακόμα σημαντικό γεγονός. Αυτό, δεν είναι άλλο από την αποχώρηση των Θοδωρή Παπαλουκά και Κώστα Τσαρτσαρή από την ενεργό δράση. Δυο παιδιών που εκτός των όσων υπέροχων και μεγάλων κατέφεραν με τους συλλόγους στους οποίους αγωνίστηκαν, αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο των σύγχρονων επιτυχιών της Εθνικής ομάδας.
Γράφει ο Νίκος Ζέρβας
Με ακούραστη δουλειά και συμμετοχές σχεδόν όλα τα καλοκαίρια των μεγάλων ραντεβού, «Τεό» και «Τσάρτσα» κατάφεραν να απολαύσουν την απόλυτη αναγνώριση του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Κατέκτησαν Ευρωλίγκες, πρωταθλήματα, κύπελλα, ευρωπαϊκά και Παγκόσμια μετάλλια με την «γαλανόλευκη» φανέλα και απολαμβάνουν καθολικής αναγνώρισης, από συλλογικούς φίλους και εχθρούς. Ο ιστορικός του μέλλοντος, αναμφίβολα θα τους κατατάξει στη πεντάδα των κορυφαίων –ελλήνων γκαρντ και φόργουορντ αντίστοιχα- όλων των εποχών, διότι αμφότεροι έδωσαν πολλά καινούργια στοιχεία για το πώς πρέπει να παίζεται η θέση τους.
Ο 36χρονος πλέον Παπαλουκάς, αποχώρησε ως πρωταθλητής Ρωσίας με την ΤΣΣΚΑ, με την οποία συμμετείχε μάλιστα και στο ένατο –αριθμός ρεκόρ- Final Four της καριέρας του. Σίγουρα τα φώτα δεν στράφηκαν όσο άξιζε –λόγω απόστασης- στην αποχώρησή του με τη κατάκτηση της VTB League, αλλά δεν παύει το «αντίο» του να είναι ηχηρό. Το ίδιο με αυτό του Τσαρτσαρή, που εκτός του ότι έφυγε ως νταμπλούχος και με δάφνες από το κοινό της ομάδας του, φύλαγε για το τελευταίο, όπως αποδείχθηκε, ματς της καριέρας του μία εμφάνιση αντάξια της μεγάλης του καριέρας. Αν οι τραυματισμοί του είχαν…φερθεί καλύτερα θα τον απολαμβάναμε σίγουρα ένα-δύο χρόνια ακόμα.
Κοινή συνισταμένη στις δύο περιπτώσεις, οι δυσκολίες που συνάντησαν και τα εμπόδια που χρειάστηκε να ξεπεράσουν για να πάρει η πορεία τους τον δρόμο προς την κορυφή. Ο μεν Τσαρτσαρής χρειάστηκε να μετακομίσει στο άσημο πρωτάθλημα της Ισλανδίας για να πάρει χρόνο συμμετοχής και να αποδείξει τι αξίζει. Ο Αργύρης Πεδουλάκης τον γαλούχησε αργότερα στο Περιστέρι, για να συνδυάσει –σε ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας- τη κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματός του ως προπονητής, με το κύκνειο άσμα του αγαπημένου του παιδιού.
Νεόκοπος ρεπόρτερ, θυμάμαι τον θαυμασμό για τον οποίο μίλαγε ο «Άρτζι» για τον αμούστακο τότε Τσαρτσαρή. Το μέλλον τον δικαίωσε και με το παραπάνω. Ο «Τσάρτσα» υπήρξε βασικός κρίκος της αλυσίδας για την αυτοκρατορία που έχτισε ο Παναθηναϊκός, δούλευε σκληρά και πάντα με ταπεινή συμπεριφορά, δεν αξίωσε ποτέ παραπάνω πράγματα -θα μπορούσε κάλλιστα- απ’ ότι του πρόσφερε ο σύλλογος και απέδειξε το αδαμάντινο του χαρακτήρα του μέχρι και στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του. Χωρίς φαμφάρες, οπαδικές κορώνες και υπερβολές. Σεμνά όπως μπήκε στην ενεργό δράση, με τον ίδιο τρόπο αποχώρησε. Αγωνιστικά οι λέξεις μεγαλειώδες και πολύπλευρο «4αρι», θα βρίσκονται πλάι στο όνομά του, στο νοητό λεξικό του ελληνικού μπάσκετ.
Ο Παπαλουκάς, αφού κατάφερε να αναδειχθεί από τα ανοικτά γήπεδα του Εθνικού ελληνορώσων και να καθιερωθεί σε Δάφνη και Πανιώνιο, έδωσε μάχη –συγκεκριμένα ξενιτεύτηκε για να μην τον βρουν- την οποία λίγοι γνωρίζουν, για να πάει το 2001 στην αγαπημένη του ομάδα τον Ολυμπιακό, αντί για τον Παναθηναϊκό που προσπαθούσε να του επιβάλει η ομάδα της Νέας Σμύρνης. Η αποχώρησή του για τη Μόσχα –ευεργετικό για την καριέρα του, λάθος του Ολυμπιακού- έμοιαζε με τελευταία ευκαιρία. Κατάφερε να γίνει σύμβολο για μία ομάδα που επέστρεψε επί των ημερών του και δια των χεριών του στη κορυφή της Ευρώπης και αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος ξένος.
Και δίκαια, γιατί αυτά που έκανε στο παρκέ μοιάζουν με μύθο. Οι πρωτιές που κατέχει σε πολλούς στατιστικούς τομείς της Ευρωλίγκας μιλούν από μόνες τους. Η δεύτερη, τριετής και γεμάτη «χρυσάφι» θητεία στην ομάδα της καρδιάς του, συνοδεύτηκε με απαξίωση, αγωνιστική κάμψη και δικαστικές διαμάχες για δεδουλευμένα. Και όλα αυτά με ελάχιστη δική του ευθύνη. Ίσως όταν αποφασίσει να γράψει την αυτοβιογραφία του, πολλά να γίνουν ευρέως γνωστά και οι περισσότεροι να αλλάξουν γνώμη, γι’ αυτά που ακούγονται και γενικά για αυτά που έχει διαμορφώσει λανθασμένα η κοινή γνώμη.
Το ελληνικό μπάσκετ, είναι πλέον πιο φτωχό αγωνιστικά λόγω της αποχώρησης των δύο αυτών «ιερών τεράτων», αλλά για όλους έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Οι αναμνήσεις που μας αφήνουν και οι δύο, πολλές και η κληρονομιά πλούσια και αξιοσέβαστη. Αφού «καθαρίσουν» το μυαλό τους, ξεκουράσουν το κορμί τους και αποφασίσουν το επόμενο βήμα της καριέρας τους, φαντάζομαι ότι ο χώρος θα τους ανοίξει μία «ζεστή» αγκαλιά για να τους υποδεχθεί και να συνεχίσουν από άλλο πόστο τη πολύτιμη προσφορά τους. Για την ώρα, ένα μπράβο και ένα ευχαριστώ στους «δικούς» μας Κώστα και Θοδωρή, είναι το λιγότερο…
Follow @ZervasNikolaos
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
