Τον Απρίλιο του 1994 όντας αμούστακο παιδάκι, βίωνα ως παρατηρητής την πιο απροσδόκητη και απρόσμενη απώλεια τίτλου ομάδας που άξιζε βάσει αγωνιστικής εικόνας όλη την σεζόν, να πατήσει στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ήταν στο Τελ Αβίβ... 29 χρόνια μετά, με την ιστορία να έχει γράψει με χρυσά γράμματα πολλές επιτυχίες, αλλά και αποτυχίες για τον Ολυμπιακό, το «πάθημα» του Κάουνας, μου γέννησε, υπό διαφορετικές συνθήκες και ρόλο, τα ίδια συναισθήματα. Πανομοιότυπος τρόπος απώλειας τίτλου, ακόμα καλύτερη διαδρομή μέχρι το φινάλε, και μοναδική διαφορά με τότε, πως αντίπαλος ήταν η πιο επιτυχημένη και με την πιο «βαριά» φανέλα, ομάδα της Ευρώπης. Η Ρεάλ Μαδρίτης και όχι η ατάλαντη Μπανταλόνα.
Δυο σουτ. Του Τόμπσον και του Γιούλ, που αν έβρισκαν σίδερο θα είχαν διαμορφώσει εντελώς διαφορετικά την ιστορία του Ολυμπιακού και ίσως και του ευρωπαϊκού μπάσκετ γενικότερα. Δύο τελικοί που δεν έπρεπε ποτέ να φτάσουν στο τελευταίο σουτ. Όμως αυτό είναι το basketball που λατρεύουμε, αυτός είναι ο αθλητισμός γενικότερα. Η μαγική φετινή σεζόν των «ερυθρόλευκων» στην Ευρωλίγκα, ολοκληρώθηκε χωρίς αυτό που, κατά γενική ομολογία, άξιζαν με την απόδοσή τους όλη την χρονιά. Το τρόπαιο. Με ίδιο σενάριο με τον περυσινό ημιτελικό στο Βελιγράδι. Για ένα σουτ, μια εύστοχη βολή, ένα ριμπάουντ, μια άμυνα, μία κακή απόφαση. 136 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε του τελικού με την Ρεάλ και το σκορ στο +6, είχε αρχίσει να γράφεται στα συνοδευτικά ταξιδιωτικά έγγραφα του τροπαίου «προορισμός Πειραιάς». Οι δύο πολύπειροι παικταράδες Σέρχιο, Ροντρίγκεθ (πραγματικός MVP) και Γιουλ, της «βασίσλισσας» όμως, του άλλαξαν την ρότα και το προσγείωσαν στην Μαδρίτη.
Η για ενδέκατη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης, ασφαλώς και δεν έθελξε με την απόδοσή της όλη την σεζόν και δεν ήταν ούτε κατά διάνοια Ολυμπιακός. Έφτασε στο Κάουνας με προβοκάτσια και τιμωρίες που δημιούργησαν λάθος δεδικασμένο για την διοργάνωση, χρησιμοποίησε αναχρονιστικό τρόπο (σ.σ. 40 λεπτά άμυνα ζώνης) για να σταματήσει την καλύτερη ομάδα της Ευρωλίγκας, αλλά κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι το λέει η… καρδούλα της. Και έχει παίκτες που έχουν προσφέρει πολλές όμορφες στιγμές για το άθλημα, μεγάλα σουτ και νίκες σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Από την στιγμή που δεκάδες φορές τα Final Four (σ.σ. το έχει η φύση τους και την έχει απολαύσει και ο Ολυμπιακός) έχουν σβήσει μονοκονδυλιά το τι έχει γίνει όλη την σεζόν, δίκαια πανηγυρίζει.
Ολυμπιακός και Γιώργος Μπαρτζώκας μένουν με το «κρίμα», και ασφαλώς θα κάνουν μέρες να το ξεπεράσουν. Δεν θα ξεχάσουν ποτέ πως το έχασαν μέσα από τα… χέρια τους, όμως σε καμία περίπτωση αυτό που κατάφεραν ΚΑΙ φέτος δεν ήταν εύκολο ή μικρό. Η καθολική αναγνώριση της μπασκετικής Ευρώπης για αυτό που παρουσίασαν, το γεγονός πως οι περισσότεροι ειδικοί του αθλήματος αναφέρουν πως απέδωσαν το μπάσκετ της επόμενης δεκαετίας, σε συνδυασμό με το ότι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά κάποιες χιλιάδες κόσμου ταξίδεψαν με απίστευτες οικονομικές και σωματικές θυσίες, για να ζήσουν από κοντά το μαγικό φινάλε της σεζόν, δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα. Το αντίθετο μάλιστα. Επίσης δεδομένο, είναι πως μια ομάδα με πλάνο, υγεία, τεχνογνωσία, οικογενειακό κλίμα, μπάτζετ τρεις και τέσσερις φορές μικρότερο από τους ανταγωνιστές, βρίσκεται στην δεύτερη θέση της Ευρώπης και έχει κατακτήσει, για την ώρα, όλους τους εγχώριους τίτλους και στόχους που διεκδίκησε.
Μια ομάδα που για 35 λεπτά, ήλεγχε και τον τελικό, αλλά στην λεπτομέρεια δεν κατάφερε να ρίξει οριστικά στο καναβάτσο την Ρεάλ, για να πανηγυρίσει αυτό που άξιζε. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός του 2022/23, που κανείς δεν θα ξεχάσει τις μπασκετικές παραστάσεις που πρόσφερε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης. Κανείς από όποιο μετερίζι και αν έζησε όλη την σεζόν, δεν θα μείνει με παράπονο για τις όμορφες στιγμές που πέρασε, την καθημερινότητα και τα προβλήματα που ξέχασε για λίγο και την προσπάθεια που είδε στο παρκέ. Τα δακρυσμένα πρόσωπα των παικτών και των μελών της ομάδας τα λένε όλα. Όπως και οι αντιδράσεις λατρείας και στήριξης του κόσμου στο αεροδρόμιο του Κάουνας κατά την αναχώρηση, σε αυτό των Σπάτων κατά την άφιξη, αλλά και στο ΣΕΦ το απόγευμα της Δευτέρας. Και ας ήταν άδειες από κύπελλα οι αποσκευές…
Τα έκανε όλα τέλεια στον τελικό; Ασφαλώς και όχι, γι’ αυτό και δεν επιβεβαιώθηκε η ανωτερότητά του με το τρόπαιο. Ήταν άστοχος σε ελεύθερα σουτ που έπρεπε να μπουν, το μυαλό «πειράχτηκε» παραπάνω από όσο έπρεπε από την «ζώνη», παίκτες με μεγάλη εμπειρία έχασαν κρίσιμες βολές. Στην άμυνα (σ.σ. έκανε μόλις ένα κλέψιμο, την ώρα που ο μέσος όρος της σεζόν ήταν επτά) δόθηκαν αρκετές φορές αχρείαστες βοήθειες υπό τον φόβο του Ταβάρες, ο οποίος θα έπρεπε να είχε… ενοχληθεί-φθαρεί περισσότερο, με αποτέλεσμα να βγαίνουν πολλά σουτ αδύναμης πλευράς. Χάθηκαν κρίσιμα αμυντικά ριμπάουντ με αποτέλεσμα να επέλθει κόπωση από τις συνεχόμενες απόπειρες για άμυνα, τα βασικά πλέι μέικερ και οι ψηλοί δεν βοήθησαν καθόλου επιθετικά (2/12 σουτ). Όμως σε καμία περίπτωση ο Ολυμπιακός δεν ήταν χειρότερος της Ρεάλ, και ας μην εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τα περισσότερα λάθη της, την ώρα που ο ίδιος έκανε μόλις έξι σε τελικό Ευρωλίγκας και είχε 21 ασίστ!
Αν ο συγκλονιστικός Βεζένκοβ (πόσο κρίμα να μην έχει όλους τους τίτλους στην συλλογή του φέτος), ο φοβερός Κάναν που απέδειξε πως λανθασμένα αμφισβητήθηκε και ίσως άλλαξε την μοίρα του στα πλέι οφ και στο Final Four, και ο πολύ καλός ΜακΚίσικ, έβρισκαν άλλο ένα στήριγμα στην κρίσιμη στιγμή, ο τελικός δεν θα εξελισσόταν ποτέ σε εφιάλτη. Ο Ολυμπιακός έχασε μια μεγάλη ευκαιρία που ο ίδιος με την δουλειά που κάνει τα τελευταία τρία χρόνια δημιούργησε. Είναι δεδομένο πως το «σημάδι» του Κάουνας δεν θα σβήσει για χρόνια από το μυαλό και για αρκετές ημέρες η απογοήτευση και η στενοχώρια θα κυριαρχούν και στο σώμα. Όμως αν υπάρχει μία ομάδα που είναι μαθημένη να… σηκώνεται στα δύσκολα και να συνεχίζει να μας ταξιδεύει, είναι αυτή. Που φορά «ερυθρόλευκα» και ξέρει τον τρόπο να παραμένει στο κορυφαίο επίπεδο. Εφόσον κάποιοι θεωρούν εύκολη υπόθεση τους πέντε τελικούς και τις δυο κατακτήσεις στα τελευταία έντεκα χρόνια, και δύο συνεχόμενα Final Four με υψηλού επιπέδου μπάσκετ στην μετά-Σπανούλη και Πρίντεζη θρυλική εποχή, ας το κάνουν.
Ή ας ρωτήσουν την Μπαρτσελόνα των εκατομμυρίων -αλλά και άλλους κολοσσούς- που απέχει από το πρώτο σκαλί του βάθρου από το 2010. Ο Ολυμπιακός διαθέτει την διοίκηση, τον προπονητή και αρκετά καλό «κορμό» παικτών για να συνεχίσει να βρίσκεται στα Final Four και να διεκδικεί. Μπροστά του είναι το πρωτάθλημα και το ελληνικό treble, και σε ένα μήνα θα σχεδιάσει το μέλλον του, έχοντας ακόμα περισσότερη σοφία και εικόνες. Έχει λοιπόν όλα τα φόντα για να φτάσει και στις πρωτιές που αξίζει στην Ευρώπη, αρκεί να πεισμώσει ακόμα περισσότερο από την άσχημη κατάληξη της μαγικής φετινής του διαδρομής. Σε αυτή την ομάδα, δεν αρμόζουν δάκρυα απογοήτευσης, αλλά υπερηφάνειας. Γιατί την έχει χαρίσει απλόχερα, πραγματοποιώντας πολλάκις το ανυπέρβλητο, το ακατόρθωτο και το μαγικό…
Υ.Γ.: Πανέμορφες οι στιγμές στο Κάουνας. Απίστευτες εικόνες με τους χιλιάδες συγκλονιστικούς Έλληνες να δίνουν ζωή σε μια μπασκετική πόλη που δεν είχε ζήσει ποτέ κάτι ανάλογο και το απολάμβανε και αυτή. Ένα χαμένο σουτ, ένα ριμπάουντ, μια λεπτομέρεια ή ένας μεγάλος αντίπαλος, δεν μπορεί να μειώσει πως ο Ολυμπιακός ως οργανισμός έγραψε και φέτος λαμπρή ιστορία. Κανείς δεν μπορεί να μειώσει το παραμικρό. To be continued...
Follow @ ZervasNikolaos
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
