Σεζόν απόλαυση, για έναν Ολυμπιακό και έναν… καπετάνιο απόλαυση

Όταν αυτή η, σημαδιακή από κάθε άποψη, σεζόν εξελισσόταν, οι σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και ηθοποιοί αυτού του έργου, είναι δεδομένο πως είχαν σκεφτεί-ονειρευτεί η πλοκή να καταλήξει στο τέλος που παρακολουθήσαμε κατά την ολοκλήρωσή της. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το νταμπλ με τρόπο εμφατικό που δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, σε ένα φινάλε που είχε αρκετές δόσεις από τις όμορφες μπασκετικές εικόνες που χάρισε απλόχερα όλη την χρονιά. Πλουμισμένο και με το σήμα κατατεθέν αυτού του οργανισμού που είναι η υγεία, η πίστη στην προσπάθεια και το «ένας για όλους και όλοι για έναν».

Πως αλλιώς μπορούν να μεταφραστούν οι γεμάτες νόημα αγκαλιές, το σφίξιμο στην καρδιά και οι δακρυσμένες ματιές, όταν ο Γιώργος Πρίντεζης διάβαινε για τελευταία φορά στην πλούσια καριέρα του την φυσούνα που οδηγεί από τα αποδυτήρια στο παρκέ του δεύτερου σπιτιού του, για να γνωρίσει την ύστατη αποθέωση αναγνώρισης και σεβασμού; Πως αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν οι εκδηλώσεις λατρείας από συμπαίκτες, μέλη της ομάδας και απλό κόσμο; Δεν θα μπορούσε λοιπόν να είναι διαφορετικό το τέλος αυτού του υπέροχου διαστήματος-ταξιδιού των δέκα μηνών, όπου ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε μία από τις καλύτερες συνολικά σεζόν στην ιστορία του. Όχι μόνο βάσει συγκομιδής τίτλων και διακρίσεων, αλλά και για τις ατόφιες και πανέμορφες στιγμές που χάρισε σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Η επιστροφή στην κορυφή και των δυο εγχώριων διοργανώσεων, ήταν το επιστέγασμα της δουλειάς που είχε αρχίσει να γίνεται από τον Ιανουάριο του 2020 με την επιστροφή του Γιώργου Μπαρτζώκα ή για να είμαστε πιο ακριβείς, και της γενναίας και δύσκολης απόφασης των αδελφών Αγγελόπουλων να τραβήξουν την υπόθεση που τους ταλάνισε για χρόνια και τους στέρησε πολλά από αυτά που άξιζαν, ως τα άκρα. Σαφώς και η διαφορά δυναμικότητας όλη την σεζόν με τον Παναθηναϊκό (επτά σερί νίκες!) ήταν τέτοια που δύσκολα το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, αλλά είναι άλλη εντελώς κατάσταση να δουλεύεις, να προετοιμάζεσαι και να αγωνίζεται γνωρίζοντας πως, αν είσαι όπως πρέπει, θα καρπωθείς και αυτό που αξίζεις. Δείτε με πόση ψυχραιμία αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός την επικοινωνιακή λαίλαπα και τα τρικ που επιστρατεύτηκαν λίγο πριν και κατά την διάρκεια των τελικών και θα καταλάβετε.

Από τους ίδιους ανθρώπους που μάχονταν για το μότο «το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα, κερδίζει ο καλύτερος και η διαιτησία δεν παίζει κανέναν ρόλο». Από ανθρώπους που δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν, δεν είχαν πάρει… χαμπάρι για το παραμικρό όλα αυτά τα χρόνια, μάθαμε πως το μπάσκετ τους τελευταίους εννέα μήνες είναι βρώμικο! Και πως το ελέγχει πλέον ο Ολυμπιακός, που ουδέποτε ασχολήθηκε-στήριξε κάποια πλευρά στις πρόσφατες εκλογές και το μόνο που ήθελε ήταν η αποχώρηση του παλιού. Τα γεγονότα για το πόσο έχει αναβαθμιστεί ήδη το άθλημα σε πολλά επίπεδα (απαιτούνται βέβαια πολλά ακόμα), μιλούν από μόνα τους. Ο Ολυμπιακός έκλεισε τα αυτιά του σε όλα αυτά, δεν επηρεάστηκε και πήρε αυτό που του άξιζε. Με το μπάσκετ του. Που ήταν πανέμορφο.

Άπαντες, μαζί με τον κόσμο που ύψωσε φέτος μια από τις πιο ισχυρές ασπίδες όλη την σεζόν, έμειναν συγκεντρωμένοι στον στόχο τους, δούλεψαν και τα κατάφεραν. Ακόμα και σε κάποιες δύσκολες στιγμές (αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά) που όλες οι ομάδες αντιμετωπίζουν, έμειναν ενωμένοι, μίλησαν, έκαναν ένα βήμα πίσω στα «θέλω» τους και όλοι μαζί πολλά βήματα μπροστά στο τέλος. Ο Ιανουάριος του κορωνοϊού ήταν ο πιο δύσκολος από όλες τις απόψεις, αλλά αποδείχθηκε πως τα θεμέλια ήταν πολύ ισχυρά. Διότι το μεγαλύτερο κατόρθωμα αυτής της ομάδας, είναι πως έχει δημιουργήσει μια πολύ καλή παρέα που έχει τις προϋποθέσεις, όχι μόνο να είναι καλύτερη (σ.σ. αυτό θα επιδιώξει με τις κινήσεις που θα γίνουν), αλλά και να είναι στον θρόνο για πολλά ακόμα χρόνια. Και αυτό ίσως να είναι η μεγαλύτερη πρόοδος.

Το φινάλε λοιπόν ήταν το ιδανικότερο και πολύ περισσότερο για αυτό το ψιλόλιγνο παιδάκι που εικοσιδύο χρόνια πριν, άρχιζε μια πορεία προς το δικό του όνειρο. Πέρναγε μετά για πρώτη φορά την πόρτα του ΣΕΦ ως αθλητής, κόμπιαζε στην παρουσίασή του δίπλα στον Ντέιβιντ Ρίβερς και μέσα από πολλές συμπληγάδες, αναποδιές, αμφισβήτηση, έμελλε στο τέλος της διαδρομής να ολοκληρώσει μία πλούσια καριέρα όπως το άξιζε. Στο κατάλληλο timing, ως πρωταθλητής και κυπελλούχος και όλη την μπασκετική Ευρώπη να υποκλίνεται. Για την εξέλιξή του, την σκληρή δουλειά που τον οδήγησε στο να είναι ένας από τους κορυφαίους πάουερ φόργουορντ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και ολόκληρης της Ευρωλίγκας, έχουν γραφτεί, θα γραφτούν, έχουν ειπωθεί και θα ειπωθούν από τον ιστορικό του μέλλοντος πολλά. Και δίκαια.

Αμέτρητες εξαιρετικές εμφανίσεις, πολλά νικητήρια καλάθια, περίσσια ψυχή και αυταπάρνηση για να αντέχει και να αγωνίζεται ακόμα και με πόνους στο κορμί του για αυτό που αγαπάει. Κινήσεις κοντά στο καλάθι που… ζάλιζαν και τελειώματα φάσεων που έμειναν στη ιστορία με την δική του υπογραφή. Τίτλοι, αριθμοί, διακρίσεις. Αθλητικό μεγαλείο. Ένας πραγματικός παικταράς. Όμως επιτρέψτε μου, όλα αυτά, όσο ξεχωριστά και αν είναι, όσες συγκινήσεις και αν χάρισαν και όσο και αν θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλα στην μνήμη μας, αν τα βάλουμε σε μία νοητή ζυγαριά με τον χαρακτήρα, την ντομπροσύνη, την αυθεντική μαγκιά, την καθαρή ματιά και σκέψη, και τα στοιχεία της προσωπικότητάς του που είναι πρότυπο για όλα τα παιδιά (και όχι μόνο), η πλάστιγγα θα γείρει προς την δεύτερη πλευρά. Και αυτό ίσως να τον κάνει περισσότερο χαρούμενο και υπερήφανο τώρα που έγραψε με ολόχρυσα γράμματα και το τελευταίο κεφάλαιο.

Ο Πρίντεζης, εκτός από αυτά που φαίνονταν και φαίνονται στον πολύ κόσμο, έκανε πολλά περισσότερα. Είχε τον τρόπο να ενώνει, να εμπνέει και να καθοδηγεί. Με απλά πράγματα Καθημερινά, όπως μια φράση, μία συζήτηση για ένα πρόβλημα ενός συμπαίκτη του, ή μία μάζωξη για φαγητό στο σπίτι όταν ένιωθε πως κάτι δεν πήγαινε καλά και έπρεπε να λυθεί. Ο Πρίντεζης δεν ήταν μόνο η φανέλα με το νο.15 που είναι η προσωποποίηση της αγάπης και της αφοσίωσης σε αυτό που λάτρεψε από παιδί, και όχι μόνο η φιγούρα που με την εμφάνισή της και μόνο σήκωνε το ΣΕΦ στο πόδι. Είναι ο άνθρωπος, είναι ο φίλος και ο μεγάλος αθλητής που ίσως ακόμα να μην έχει συνειδητοποιήσει όλα όσα έκανε. Και γι’ αυτό παραμένει ταπεινός.

Είναι τα αυθόρμητα δάκρυα, είναι το χειροκρότημα από αντιπάλους, είναι η ψυχή. Ο φίλος και ο αδερφός που πάντα θα είναι εκεί για σένα. Είναι η δήλωση «από αύριο θα βλέπουμε την ομάδα μαζί από την εξέδρα όπως το κάναμε 20 χρόνια πριν». Είναι το δάκρυ για κάθε στιγμή ευτυχίας και δυστυχίας. Είναι όπως ολόσωστα επεσήμανε ο Γιώργος Μπαρτζώκας ο… άλλος δαφνοστεφανομένος έφηβος του σήματος του Ολυμπιακού. Είναι στο μυαλό, κάτι μαγικό, μιας ομάδας απόλαυση.

Θα μας λείψεις…

Υ.Γ. Καπετάνιε «Πρι», πολλά δεν θα ξεχάσω. Είναι αμέτρητες οι στιγμές καλές και κακές, είναι απέραντη η ευλογία που σου δίνει το ρεπορτάζ να ζεις, να γνωρίζεις, να αγαπάς και να αγαπιέσαι από ανθρώπους σαν εσένα. Χρειάζονται δεκάδες κείμενα για να περιγράψει κανείς όσα ζήσαμε εντός και εκτός παρκέ και ίσως να μην ενδιαφέρει και κανέναν. Όμως η λάμψη στα μάτια εκείνο το βράδυ στο Τελ Αβίβ που μου εκμυστηρεύτηκες ότι θα γίνεις σε λίγους μήνες πατέρας, είναι ανεπανάληπτη.

Follow @ZervasNikolaos