Σε όλους τους τόνους ένα… αχ

Ούτε ο πιο… σαδιστικός μπασκετικός σκηνοθέτης δεν θα είχε σκεφτεί να βάλει την πλοκή που είχαν οι δύο νίκες της Ρεάλ στην Ελλάδα μέσα σε 72 ώρες. Το μόνο που άλλαξε σε σχέση με την Τρίτη, ήταν ότι στο ΣΕΦ παίχτηκε μία και όχι δύο παρατάσεις. Ο Ολυμπιακός είχε όπως και ο Παναθηναϊκός την ευκαιρία του στο τέλος της κανονικής διάρκειας, κατάφερε σε αντίθεση με τους «πράσινους» να εκδηλώσει την τελευταία επίθεση, όμως το τέλος ήταν ίδιο και ευτυχές για δεύτερη φορά για την «βασίλισσα».

Η εντελώς διαφορετική εικόνα στο κομμάτι της θέλησης και της αμυντικής συγκέντρωσης που έβγαλε ο Ολυμπιακός, ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη. Αλλά διόλου εύκολη, για να τον κρατήσει στην διεκδίκηση του αγώνα για 45 λεπτά, με βάση την αξία της ομάδας που αντιμετώπισε, αλλά και την απουσία του Πρίντεζη. Αυτή την φορά όμως οι «ερυθρόλευκοι» έπαιξαν άμυνα, έβγαλαν ενέργεια, έδωσαν μάχες σώμα με σώμα, έκαναν σωστά τα φάουλ τους και δεν άφησαν την Ρεάλ να βρει ρυθμό από το πρώτο… δευτερόλεπτο, όπως έχουν κάνει τόσες και τόσες φορές στο ΣΕΦ φέτος. Σε βαθμό που σε κάνει να πιστεύεις πως αν είχε την ίδια πνευματική ετοιμότητα-αντιμετώπιση στον αγώνα με την Βαλένθια, ίσως να μην μετρούσε για πρώτη φορά 0/2 σε διπλή αγωνιστική στην ιστορία του. Το «αχ», για την χαμένη χθεσινή ευκαιρία όμως, ακόμα δεν έχει καταλαγιάσει.

Ελάχιστοι μετά την μπασκετική ανορθογραφία της Τετάρτης θα πόνταραν πως ο Ολυμπιακός θα παίξει στα ίσια την Ρεάλ και δεν θα την κερδίσει για ένα σουτ που δεν μπήκε στο τέλος ή μία λάθος αντιμετώπιση στο σκριν στην παράταση, που έδωσε ελεύθερο πεδίο δράσης στον Γιούλ να υπογράψει ουσιαστικά την νίκη των ισπανών. Όπως και ελάχιστον πίστευαν πως οι παίκτες θα σουτάρουν και πάλι με 18% στα τρίποντα. Εκεί το παιχνίδι τους δικαίωσε, διότι το 6/34 του ΟΑΚΑ, έγινε χθες βράδυ 13/32 (40%). Για την Ρεάλ μιλάμε… Που για να βρει ρυθμό και προβάδισμα, έπαιξαν ρόλο τα δύο καλά επί μέρους σκορ που έκανε. Το πρώτο στο τέλος του δεύτερου δεκαλέπτου που μετατρέπει το 27-19 σε 30-31 (12-3) χάρη σε ένα τρίλεπτο αδράνειας με χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, λάθος στην κυκλοφορία και κακό φάουλ για βολές.

Το δεύτερο και ίσως καθοριστικότερο, στο τέλος του τρίτου και στις αρχές του τέταρτου δεκαλέπτου, όπου το 48-41 από τις εξαιρετικές συνεργασίες Σπανούλη-Μάρτιν, γίνεται 53-60 με 19-5 και 5/5 τρίποντα. Στο διάστημα αυτό είχε μπει στην εξίσωση και ο άποντος λόγω σωστής αμυντικής αντιμετώπισης, στο πρώτο μέρος, Ταβάρες. Παρόλα αυτά, ο Ολυμπιακός επέστρεψε ξανά, ισοφάρισε 69-69 και με μια ακόμα άμυνα για σεμινάριο, είχε στο τέλος ευκαιρία να πάρει το ματς στην κανονική περίοδο. Αν ο εξαιρετικός-συγκινητικός στο παιχνίδι ΜακΚίσικ ήταν λίγο πιο έμπειρος και δεν έκανε δεύτερες σκέψεις, θα είχε μπουκάρει για μία ακόμα φορά προς το καλάθι της Ρεάλ. Μπορεί να μην κατάφερνε τίποτα, όμως οι πιθανότητες θα ήταν περισσότερες από ένα τρίποντο, όπως αυτό του Σλούκα.

Το πόσο διαφορετικός προς το καλύτερο ήταν ο Ολυμπιακός, παρά τα τραγικά του ποσοστά στα τρίποντα (24%), φάνηκε στην παράταση, όπου ο Λαπροβίτολα έχει πάρει από το χέρι την Ρεάλ για το 71-76, όμως ξαναβρίσκει δυνάμεις να αντιδράσει και προηγείται 81-79. Μια άμυνα ακόμα και θα ήταν νικητής, όμως «κόλλαγαν» στην αλλαγή ΜακΚίσικ και Σλούκας, πήγαν πίσω από το σκριν και όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η προσπάθεια έμενε χωρίς βαθμολογικό αντίκρισμα, αλλά τουλάχιστον οι «ερυθρόλευκοι» είδαν τι μπορούν να κάνουν, όταν δεν είναι soft και καταθέτουν στο παρκέ ο,τι έχουν και στις δύο πλευρές. Αυτό, ίσως τους βοηθήσει στην συνέχεια να αποκτήσουν επιτέλους την απαιτούμενη σταθερότητα και κυρίως να προστατέψουν στα επόμενα ματς την έδρα τους, που μετράει ήδη πέντε απώλειες σε οκτώ αναμετρήσεις.

Διότι όταν κρατάς την Ρεάλ του γίγαντα Ταβάρες στα οκτώ καλάθια μέσα στην ρακέτα, είναι ξεκάθαρα θέμα συγκέντρωσης και θέλησης στην άμυνα να μην δεχθείς 22 με τον ίδιο τρόπο από την Βαλένθια. Όταν αναγκάζεις σε 18 λάθη την Ρεάλ των μετά βίας 12 σφαλμάτων μέσο όρο φέτος, φταις μόνο εσύ που δεν πίεσες ανάλογα δυναμικά τα πολύ πιο άπειρα γκαρντ του Πονσαρνάου. Όταν μαζεύεις 12 επιθετικά ριμπάουντ απέναντι στην Ρεάλ και την κερδίζεις στους πόντους από έξτρα κατοχές και λάθη αντιπάλου, εύχεσαι να μπορούσες να παίξεις ξανά παιχνίδια όπως αυτά με την Ζαλγκίρις και την Βαλένθια στο ΣΕΦ.

Ο χρόνος όμως στην Ευρωλίγκα, όπως και στην ζωή γενικότερα δεν γυρίζει πίσω. Σημασία έχει η επόμενη ημέρα και ο Ολυμπιακός πάει την επόμενη εβδομάδα στην Κωνσταντινούπολη, για να αντιμετωπίσει την διψασμένη για βαθμολογική άνοδο και ενισχυμένη με τον Γκούντουριτς, Φενέρμπαχτσε. Μέχρι να φύγει το καταραμένο 2020, έχει άλλη μία υποχρέωση στην Μόσχα με την ουραγό Χίμκι. Είναι ενθαρρυντικό που εκτός έδρας παίζει καλύτερα και είναι πιο αποτελεσματικός. Μία νίκη σε αυτά τα δύο παιχνίδια είναι αναγκαία, για να μπει στην νέα σεζόν με ισορροπημένο ρεκόρ. Δεδομένα μπορούσε ήδη να είναι καλύτερα, αν έδειχνε περισσότερες φορές την «σκληρή» πλευρά του εαυτού του.

Υ.Γ.1: Ο Σπανούλης έπαιξε εξαιρετικά στο τρίτο δεκάλεπτο, έφερε με την απόδοσή του (και στον τρόπο που έβαλε το σώμα του στην άμυνα) το ματς στα μέτρα του Ολυμπιακού και άξιζε άλλο ένα πέρασμα στο τέταρτο ή στην παράταση. Ο κόουτς Μπαρτζώκας είδε τον άφαντο μέχρι εκείνο το σημείο Σλούκα να παίζει καλά, και υπό τον φόβο της αμυντικής αδυναμίας που, ενδεχομένως, θα επέφερε η ταυτόχρονη παρουσία τους στο παρκέ στο τέλος, αποφάσισε να μην τον χρησιμοποιήσει. Εκ του αποτελέσματος δεν δικαιώθηκε, αλλά αυτή είναι η μοναδική εξήγηση, στην, έτσι και αλλιώς, γενικότερα πολύ δύσκολη διαχείριση δύο τόσο σπουδαίων παικτών.

Υ.Γ.2: Καλή εμφάνιση πραγματοποίησαν και οι Βεζένκοφ-Ζαν Σαρλ, ενώ θετικός, σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια, ήταν και ο Έλις. Όλοι τους είχαν σημαντική συμβολή για να βγουν καλές άμυνες και να κερδηθούν ριμπάουντ. Ο Παπανικολάου και μόνο που έπαιξε με… γιατροσόφια στον ταλαιπωρημένο του αυχένα καθ’ όλη την διάρκεια του αγώνα, δείχνει αν μη τι άλλο θέληση.