Παναθηναϊκό ρίσκο, ομαλής μετάβασης

Η κούρσα της διαδοχής του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς στην τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού, είχε, έχει και θα έχει πολλά εμπόδια. Ακόμα και όταν ο όποιος εκλεκτός της διοίκησης αναλάβει το δύσκολο έργο, οι αναταραχές θα είναι σύνηθες φαινόμενο. Η απόλυτα επιτυχημένη-μυθική δεκατριάχρονη θητεία του Σέρβου τεχνικού, μετέτρεψαν -αυτόματα με το «αντίο»- σε ηλεκτρική και στοιχειωμένη την ακριανή καρέκλα του πάγκου και η ΚΑΕ έχει μία «καυτή πατάτα» στα χέρια της να διαχειριστεί. Τα «στενά» οικονομικά δεδομένα της εποχής, αποκλείουν την πρόσληψη κάποιου τεχνικού κοινής αποδοχής με υψηλές οικονομικές απαιτήσεις και άπλετα γαλόνια στο πέτο (π.χ. Μεσίνα). Οι…μεσαίου μεγέθους επιλογές και τα ονόματα ελλήνων προπονητών, φαίνεται να μην κεντρίζουν το ενδιαφέρον και δεν κάνουν «κλικ» στον κόσμο.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Αν με κάποιο μαγικό τρόπο, σβήναμε το όνομα του Ομπράντοβιτς από τα κιτάπια της ιστορίας, περιπτώσεις όπως Ζούρος, Σφαιρόπουλος, Κατσικάρης, Πέσιτς, Πιανιτζιάνι και Μαχμούτι, μόνο άσχημες δεν θα ακούγονταν. Ιδιαίτερα οι τρείς πρώτοι, έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους και ίσως οι «αιώνιοι» να άξιζε να πάρουν το ρίσκο. Στον Παναθηναϊκό όμως οι διαμορφωθείσες συνθήκες είναι διαφορετικές και η αλλαγή στην ηγεσία της διοίκησης, επιτάσσει τη χάραξη διαφορετικής ρότας. Χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο να προτιμηθεί τελικά κάποιος από τους προαναφερθέντες, οι «πράσινοι» δείχνουν ότι η επιλογή τους δεν έχει βασικό γνώμονα την τέλεση έργου. Προτεραιότητα δείχνει να είναι η όσο το δυνατόν ομαλότερη μετάβαση στη μετά-Ομπράντοβιτς εποχή, σε επικοινωνιακό επίπεδο ή αλλιώς στην αποδοχή από το κοινό του.

Με την επιμονή που δείχνουν οι κυπελλούχοι Ελλάδας στο να…πετάξει το σορτσάκι και τη φανέλα για να βάλει κοστούμι ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, αλλά και η πρόσφατη πληροφορία ότι εξετάζεται και ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, δείχνουν το πόσο τους αγχώνει το γεγονός της αμφισβήτησης που θα τύχει ένας οποιοσδήποτε άλλος προπονητής. Κάποιος δηλαδή που δεν έχει συνδέσει το όνομά του με την αυτοκρατορία της ομάδας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Είναι όμως αυτή η τακτική αποδοτική και στέρεα για να δημιουργηθεί ένας νέος «κορμός» και να επιστρέψει η ομάδα άμεσα στις επιτυχίες; Η λογική λέει ότι είναι ένα μετέωρο βήμα με τις περισσότερες πιθανότητες να γέρνουν προς την αποτυχία.

Μπορεί «Σάρας» και «Μπόντι» να έδειξαν καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας τους ότι το «έχουν» το κοουτσάρισμα, αλλά η εμπειρία τους είναι μηδαμινή και το ρίσκο τεράστιο. Σίγουρα ο κόσμος θα τους αποθεώσει στην αρχή και η μετάβαση θα γίνει ομαλά, όμως όταν θα…σφίξουν τα γάλατα, όλα μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ. Η ιστορία του μπάσκετ, έχει αποδείξει ότι καλός παίκτης, δεν σημαίνει αυτόματα και καλός προπονητής. Πόσω μάλλον όταν ένας ανειδίκευτος στους πάγκους, κληθεί να αναλάβει αυτόν της πιο επιτυχημένης ομάδας στην Ευρώπη τα δεκαπέντε τελευταία χρόνια. Με μία τέτοια επιλογή, ίσως αρχικά το «φάντασμα» του Ομπράντοβιτς μείνει κλεισμένο στα αποδυτήρια λόγω της απήχησης στο κοινό. Το ενδεχόμενο στο μέλλον να γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο όμως, μοιάζει σαν φυσιολογική συνέχεια. Ένας κανονικός προπονητής, έχει περισσότερα εφόδια και εικόνες για να το καταπολεμήσει, οπότε ίσως στον Παναθηναϊκό να πρέπει να «ζυγίσουν» ξανά τα δεδομένα και να γυρίσουν το διακόπτη στην ένδειξη, ορθολογισμός.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com