Χαμένη ευκαιρία, γεμάτη υπερηφάνεια και μέλλον

Ήρθε λοιπόν η στιγμή που και ο Ολυμπιακός είδε το νόμισμα να γυρίζει από την αντίθετη όψη. Πόσες και πόσες φορές δεν έχει πάρει μεγάλες νίκες, τίτλους, προκρίσεις με το τελευταίο εύστοχο σουτ να είναι από χέρια δικού του παίκτη; Στο Βελιγράδι, έμελλε ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας που παίζει στην Ευρωλίγκα να έχει την ευκαιρία του και να την εκμεταλλευτεί. Όταν χάνεις από buzzer beater του MVP της περυσινής διοργάνωσης, Βασίλιε Μίτσιτς και κυρίως από την κάτοχο του τίτλου, δεν μπορεί παρά να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά.

Γράφει από το Βελιγράδι, ο Νίκος Ζέρβας

Σύμφωνοι, το σενάριο ήταν σκληρό, αλλά με μια πιο ψύχραιμη ματιά οι «ερυθρόλευκοι» δεν θα πρέπει να στενοχωριούνται γιατί ηττήθηκαν έτσι, αλλά γιατί άφησαν οι ίδιοι την ευκαιρία να κριθούν όλα με αυτό τον τρόπο. Οι επιθέσεις που πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων νωρίτερα από την τελευταία επίθεση, γεννούν το μοναδικό «κρίμα» και το «αν» στον συγκλονιστικό ημιτελικό με την τουρκική ομάδα. Τα τελευταία σουτ άλλες φορές μπαίνουν άλλες όχι, και ανάλογα με την κατάληξή τους αρχίζουν και οι κουβέντες για τις αποφάσεις των προπονητών. Ο κόουτς Μπαρτζώκας, που πιστώνεται, εκτός όλων των άλλων, το γεγονός πως ο Ολυμπιακός των οκτώ εκατομμυρίων έπαιξε στα ίσα την Εφές των 25-30, επέλεξε να παίξει άμυνα στο τέλος.

Το αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε, όμως με βάση το γεγονός πως η ομάδα του είχε καθηλώσει την καλαθομηχανή που λέγεται Εφές, στους 12 πόντους τα τελευταία δεκατέσσερα λεπτά του αγώνα με την άμυνα, αυτόματα του επιτρέπει να την εμπιστευτεί και στο τέλος. Ίσως υπό τις κραυγές 13-14 χιλιάδων ανθρώπων οι βολές στην αντίθετη επιλογή να έβρισκαν σίδερο, ή η τελευταία επίθεση να είχε έξτρα ώθηση και διαφορετικό αποτέλεσμα, όμως όλες αυτές οι συζητήσεις είναι υποθετικές και επαναλαμβάνω, δεν θα γίνονταν, αν στα πέντε προηγούμενα λεπτά, δεν είχαν χαθεί πέντε-έξι ευκαιρίες σε ελεύθερα σουτ, ακόμα και αιφνιδιασμούς για να προσπεράσει στο σκορ και να βάλει πίεση στην πελαγωμένη Εφές ο Ολυμπιακός.

Ένα-δυο μεγάλα σουτ έλλειψαν από την ελληνική ομάδα για να φτάσει στο όνειρο, το έβαλε ο Μίτσιτς με τον Βεζένκοβ… κρεμασμένο πάνω του, και υπό την ασφάλεια της ισοπαλίας που παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτές τις περιπτώσεις, και μια εκπληκτική πορεία πέρα από κάθε προσδοκία στην αρχή της σεζόν έλαβε τέλος. Θα μπορούσε να είχε και συνέχεια μέχρι το Σάββατο για να μάθουμε αν θα ολοκληρωνόταν το θαύμα, αν η διαφορά ήταν μεγαλύτερη από έναν πόντο στο ημίχρονο, όπου ο Ολυμπιακός είχε 14 ασίστ για μόλις 2 λάθη, αλλά και 3/12 τρίποντα, την ώρα που η Εφές είχε ευστοχήσει ήδη σε 8. Το ένα από τον… Ντάνστον και αρκετά από τον Μπράιαντ.



Από τον Λάρκιν το περιμένεις, αλλά από τον πρώην παίκτη της Μακάμπι όχι. Και αυτό επιλογή της άμυνας ήταν, όμως ο Αταμάν, που σίγουρα δεν θα αισθανόταν όσο σίγουρος δήλωνε κατά την διάρκεια του αγώνα, ευτύχισε να βρει έναν εξαιρετικό παράγοντα «Χ» για το παιχνίδι. Την ώρα μάλιστα που ο Ολυμπιακός είχε τον καλύτερο του παίκτη σε όλη την σεζόν, Σάσα Βεζένκοβ, με 1/8 τρίποντα, λόγω του άγχους και της πίεσης που του δημιούργησε η παρθενική του συμμετοχή σε Final Four. Ο 26χρονος φόργουορντ έγινε φέτος από εκκολαπτόμενος αστέρας, παίκτης υψηλού επιπέδου στην διοργάνωση και δεν μειώνει σε τίποτα τα όσα έδωσε και κατάφερε, η κακή του εμφάνιση στον ημιτελικό. Αν συνεχίσει έτσι, θα παίξει πολλούς ακόμα και θα έχει την ευκαιρία να εξιλεωθεί.

Στο δεύτερο μέρος η εξαιρετική αναλογία του πρώτου έγινε 4 τελικές πάσες για 7 σφάλματα. Λόγω κακών αποστάσεων, απειρίας, κόπωσης, αλλά και υπερβολικής θέλησης για κάτι καλό στην τελική προσπάθεια, που έδωσε το αντίθετο αποτέλεσμα. Από την άλλη η Εφές συνέχιζε να τα βάζει από μακριά (θέμα ατομικής ποιότητας παικτών), όμως παρότι πήρε διαφορά έντεκα πόντων, ο Ολυμπιακός επέστρεψε χάρη στην εξαιρετικά σχεδιασμένη άμυνα (9 συνεχόμενα άστοχα εντός παιδιάς η Πρωταθλήτρια πριν το νικητήριο σουτ) και τον βελτιωμένο προς το φινάλε Ντόρσεϊ. Και αυτός πάντως, ως πρωτάρης έχασε βολές, έκανε αβίαστα λάθη και σε καμία περίπτωση δεν ήταν στο πολύ καλό επίπεδο ετοιμότητας των επίσης άμαθων από τέτοιες διοργανώσεις, Μάρτιν, Φαλ και ΜακΚισικ.

Μαζί με τον πολύ καλό Παπανικολάου, ήταν ο,τι καλύτερο σε ατομικό επίπεδο. Η Εφές τιμώρησε παράλληλα τα 10 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ του Ολυμπιακού και πήρε 16 πόντους από τα λάθη του, την ώρα που οι παίκτες του Μπαρτζώκα σκόραραν μόλις 7, με τους αντίστοιχους του Αταμάν να έχουν μόνο έλα λάθος λιγότερο. Οι τούρκοι είχαν προσαρμόσει πολύ καλά την άμυνά τους πάνω στον Σλούκα, ο οποίος βοήθησε δημιουργικά, αλλά δεν πήρε όσα έπρεπε (2/6) βάσει κλάσης και εμπειρίας στην εκτέλεση, καθώς ίσως να τον κούρασε και η έξυπνη τακτική-επιμονή του αντίπαλου προπονητή να τον «σημαδεύει» στην άμυνα.

Η ήττα έφερε κλαμένα πρόσωπα στα αποδυτήρια, καθώς ήταν ηλίου φαεινότερο πως το αποτέλεσμα ήταν στις δυνατότητες του φετινού Ολυμπιακού να είναι διαφορετικό. Όμως η μεγάλη εικόνα, δείχνει πως εκτός του ότι οι «ερυθρόλευκοι» έχουν επιστρέψει για τα καλά, έδωσαν τα πάντα, πραγματοποίησαν μια ονειρική σεζόν, έπαιξαν τρομερό μπάσκετ απέναντι σε θηρία εκατομμυρίων, και εκτός του ότι «ανάγκασαν» δώδεκα και πλέον χιλιάδες νοματαίους να σπαταλήσουν χρήματα, μέρες και κόπο για να πραγματοποιήσουν την πιο μαζική μετακίνηση φιλάθλων όλων των εποχών σε Final Four, διαθέτουν μία ομάδα που ξαναήρθε για να μείνει.

Με παίκτες που έχουν πολυετή συμβόλαιο και είναι πλέον πιο έμπειροι και το ίδιο διψασμένοι, με προπονητή που πλέον απολαμβάνει δικαίως την καθολική αναγνώριση και διοίκηση που δεδομένα θα συνεχίσει να στηρίζει και μάλιστα με την ίδια και ακόμα περισσότερη διάθεση το οικοδόμημα. Δεν αποκλείεται λοιπόν του χρόνου τέτοιες ημέρες να συζητάμε από άλλη πόλη για τον Ολυμπιακό του Final Four. Ασφαλώς και δεν είναι εύκολο, αλλά οι βάσεις έχουν μπει πιο στέρεα και η νέα εποχή της ομάδας μόλις έχει αρχίσει. Μόνο υπερηφάνεια για αυτή την ομαδάρα και όσα χάρισε στους φίλους της και το ελληνικό μπάσκετ φέτος γενικότερα.

Υ.Γ.: Τα όσα ζήσαμε στις εξέδρες της «Stark Arena» ήταν πρωτόγνωρα και μοναδικά και κρίμα που όλος αυτός ο κόσμος δεν θα συνεχίσει την παραμονή του στο Βελιγράδι με προσμονή για τον μεγάλο τελικό. Το γεγονός ότι το 80% έμεινε στον ημιτελικό Μπαρτσελόνα-Ρεάλ και τραγουδούσε συνέχεια παρά την πίκρα, είναι μία τεράστια νίκη.

Υ.Γ.2: Η Ρεάλ ήταν στα μάτια μου το φαβορί για το τρόπαιο πριν το τζάμπολ. Έκανε το πρώτο βήμα ήδη απέναντι σε μία ομάδα 40 εκατομμυρίων που είναι σούπερ αποτυχημένη τα δύο τελευταία χρόνια. Αυτό για να καταλάβουμε τι έχει καταφέρει φέτος, αλλά και τα προηγούμενα χρόνια ο Ολυμπιακός.

Υ.Γ.3: Ούτε ένα δάκρυ, ούτε σκυμμένα κεφάλια. Το ταξίδι ήταν μαγικό. Μόνο υπερηφάνεια, στήριξη και συνέχεια στην καλή δουλειά. Ο βασικός στόχος που είναι το πρωτάθλημα είναι πλέον μπροστά.

Follow @ZervasNikolaos