Το κόκκινο ποτάμι των ονείρων

Αν μας ζητούσαν να παρομοιάσουμε την φετινή μαγική πορεία του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα με ένα μυθιστόρημα, το σίγουρα είναι πως σχεδόν όλα τα κεφάλαιά του, θα εμπεριείχαν την λέξη «όνειρο». Σε όλες της τις εκφάνσεις, με διαφορετικές ερμηνείες. Παραστάσεις γεμάτες κόπο, ιδρώτα, πίστη αφοσίωση, δουλειά, μεγάλες βραδιές και αναποδιές. Όμως εκτός του ότι το βιβλίο δεν έχει ολοκληρωθεί, καθώς μένει ο φανταχτερός του επίλογος, όσες φορές και αν ο συγγραφές χρησιμοποιούσε την λέξη όνειρο, όλοι θα καταλάβαιναν την μεταφορική έννοια της, καθώς αυτό που ζούμε και είδαμε φέτος, είναι η απόλυτη πραγματικότητα.

Ο Ολυμπιακός επέστρεψε εκεί που αξίζει να είναι. Στις τέσσερις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Με το σπαθί του, με μεγάλες βραδιές που έκαναν το ΣΕΦ να κοχλάζει και δεκατρείς και πλέον χιλιάδες ανθρώπους (συγκλονιστική ατμόσφαιρα και βοήθεια ακόμα και όταν το ματς δεν πήγαινε καλά) στο πέμπτο παιχνίδι μία τεράστια αγκαλιά. Οι μάγκες του, μεγάλου μάγκα Γιώργου Μπαρτζώκα τα κατάφεραν. Σκαλί, σκαλί, βήμα, βήμα, υπέρβαση με την υπέρβαση. Στόχο με τον στόχο, μέρα με την μέρα, προπόνηση με την προπόνηση. Σεμνά, ταπεινά και χωρίς μεγάλα λόγια. Δημιούργησαν με τις καταπληκτικές τους εμφανίσεις προσδοκίες και τις δικαίωσαν στον απόλυτο βαθμό. Έπειτα από έναν πέμπτο παιχνίδι που όμοιό του σε εξέλιξη, ποιότητα, σασπένς και μεγαλείο, είχαμε να δούμε χρόνια στην Ευρωλίγκα. Απέναντι σε μία ομάδα πανάξια, που έχω την αίσθηση πως δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τις τέσσερις φιναλίστ.

Που έβαλε πολύ δύσκολα στον Ολυμπιακό και τον ανάγκασε να βγάλει ακόμα καλύτερο αγωνιστικό εαυτό και να παίξει με τα όριά του, όχι μόνο στο game 5, αλλά και στα παιχνίδια που προηγήθηκαν στο Μόντε Κάρλο. Και τώρα, ανοίξτε τις πύλες της «Stark Arena» για το «ερυθρόλευκο» ποτάμι οπαδών που θα κατακλύσει τις εξέδρες της. Αυτό ήταν που, μαζί με τους παίκτες και το τεχνικό τιμ, παρέσυρε το βράδυ της Τετάρτης το πλούσιο ταλέντο των Μονεγάσκων. Στις όχθες του Δούναβη, εκεί θα γραφτεί η ιστορία. Αυτή την φορά το Βελιγράδι είναι η... Ιθάκη του Ολυμπιακού, σε αντίθεση με το 2018, όπου η σφραγίδα του εισιτηρίου για τον ίδιο προορισμό, έγραψε πάνω Ζάλγκιρις. Η ευκαιρία που ανοίγεται διάπλατα μπροστά στους πειραιώτες, είναι τεράστια και την κέρδισαν με το σπαθί τους.

Μετά από πολλά χρόνια, ίσως και για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό, θα αγωνιστούν σε Final Four με το 80% (σ.σ. ίσως και παραπάνω) του κόσμου στις εξέδρες να είναι με το μέρος τους. Τους το… χρωστούσε η ιστορία, διότι οι ψύχραιμοι παρατηρητές συμφωνούν πως η τροπαιοθήκη ίσως να είχε περισσότερες Ευρωλίγκες, αν το 2015 και το 2017 οι τελικοί δεν είχαν δοθεί εκτός έδρας. Στο γήπεδο που το ελληνικό μπάσκετ έγραψε το 2005 μια από τις πιο χρυσές σελίδες του με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ από την Εθνική ομάδα, ο Ολυμπιακός θα διεκδικήσει το τέταρτο ευρωπαϊκό του τρόπαιο, έχοντας βάλει ξανά ο ίδιος την Ελλάδα στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπασκετικού χάρτη μετά από πέντε χρόνια.



Η επική πρόκριση, είναι μια ακόμα δικαίωση του οργανισμού, για όσα πέρασε τα τελευταία χρόνια, τις ριζοσπαστικές αποφάσεις που πήρε και φυσικά των αδελφών Αγγελόπουλων, που θα απολαύσουν το έβδομο Final Four, στα δεκατρία χρόνια που έχουν τον απόλυτο έλεγχο της ΚΑΕ. Τους βλέπεις να πανηγυρίζουν, αγνά, απλά και με ενθουσιασμό μικρού παιδιού μαζί με τον κόσμο της ομάδας μέσα στο παρκέ, και καταλαβαίνεις πολλά για το τι πρεσβεύουν. Οι εικόνες μιλούν εδώ και χρόνια από μόνες τους… Η αρχή έγινε, ή αν θέλετε η αντίστροφη μέτρηση άρχισε τον Ιανουάριο του 2020 με την επιστροφή του Γιώργου Μπαρτζώκα, ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν εξαιρετικές κινήσεις, και πλέον από τις 20 Φεβρουαρίου και έπειτα (σ.σ. κατάκτηση κυπέλλου στο πιο κομβικό σημείο της σεζόν), οι «ερυθρόλευκοι» θερίζουν ο,τι έσπειραν.

Άλλη μια υπέρβαση στην υπέρβαση, άλλη μία θρυλική επιτυχία του Ολυμπιακού, που μένει πλέον να διαπιστώσουμε αν θα ολοκληρώσει το θαύμα 19 και 21 Μάϊου στην Σερβία. Στο σπίτι του αείμνηστου Ντούντσα. Η νέα... αγωνία που μας έβαλε αυτή η τρομερή παρέα-οικογένεια, είναι αν θα… τρυπήσει για μία ακόμα φορά στην σύγχρονη ιστορία της το ταβάνι. Δεν αμφιβάλει κανείς ότι μπορεί, αλλά πολύ περισσότερο, σημασία έχει ότι το πιστεύουν οι ίδιοι. Ραντεβού στο Βελιγράδι.

Υ.Γ.: Πυλώνες της μεγάλης νίκης ήταν οι ΜακΚίσικ και Γουόκαπ, Ο Αμερικανός γκαρντ κράτησε μόνος του την επαφή με το σκορ στο δεύτερο δεκάλεπτο και ο συμπατριώτης του σάλπισε την αντεπίθεση της ανατροπής. Αμφότεροι έκαναν ματσάρα και ίσως να γράφω και λίγα. Στην συνέχεια ο ανέλαβε αυτός που έπρεπε, ο άνθρωπος που επέστρεψε για αυτές ακριβώς τις επιτυχίες και δικαιώθηκε. Ο Κώστας Σλούκας έβαλε την υπογραφή στα εισιτήρια και η αγκαλιά με τον έτερο κορυφαίο της σεζόν, Σάσα Βεζένκοβ, ήταν εικόνα παρόντος και μέλλοντος.



Υ.Γ.2: Ο Ντόρσεϊ έκανε το καλύτερο του παιχνίδι στην σειρά και αρκούσε να ανέβει επίπεδο ο Ολυμπιακός. Ο Παπανικολάου πιστώνεται την… αποσύνδεση του Μπέικον (4/12) από το σκοράρισμα και ο Χασάν Μάρτιν τις επιθετικές του λύσεις και το παιχνίδι πικ εν ρολ που επανέφερε με την επιστροφή του στο ρεπερτόριο της ομάδας. Ίσως η σειρά να είχε κριθεί σε λιγότερα παιχνίδια αν ήταν διαθέσιμος.

Υ.Γ.3: Δέκα ασίστ για μόλις ένα λάθος στο δεύτερο ημίχρονο, 69% ποσοστό ευστοχίας στα δίποντα και 47,8% στα τρίποντα με την μπάλα να «καίει», την πίεση να είναι στο... κόκκινο, και το… ξύλο να πέφτει εκατέρωθεν ανελέητο. Το λες και μέταλλο πολύ μεγάλης ομάδας. Άλλα πολύ καθοριστικά νούμερα, ήταν το 10-3 στους πόντους από αιφνιδιασμό, το 15-4 από λάθη αντιπάλου και κυρίως το 5-4 από επιθετικά ριμπάουντ, με τον Ολυμπιακό να έχει μόλις τρία και την Μονακό έντεκα. Μεγάλη υπόθεση ότι δεν τα αξιοποίησε…

Υ.Γ.4: Ο φετινός Μάικ Τζέιμς υπό την καθοδήγηση του Σάσα Ομπράντοβιτς, είναι η καλύτερη-πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του και ας μην προκρίθηκε. Ακόμα και το γεγονός ότι έδωσε συγχαρητήρια σε όλους στον πάγκο και δήλωσε όμορφα πράγματα σε όλη την σειρά, τον ανεβάζει σημαντικά επίπεδο. Γενικότερα μεγάλος σεβασμός για την Μονακό και την εξαιρετική προσπάθειά της.

Υ.Γ.5: Αρχηγέ, λες και τα… τρία;

Follow @ZervasNikolaos