Η Πόλη είναι για… άνδρες

Φράση σε άρθρο μου πριν από το τζάμπολ της σειράς: «Κόντρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, οι αναμετρήσεις με την Εφές είναι πολύ δύσκολες. Το καλό, είναι πως ακόμα και αν λαθέψει ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ, έχει τη δυνατότητα να το διορθώσει στην Τουρκία». Τίτλος άρθρου μετά το 1-0: «Ολοκληρωτικός Ολυμπιακός, αλλά έχει δρόμο». Μετά το 1-1, ισχύουν όλα στο έπακρο, θεωρητικά και ουσιαστικά. Η σειρά θα έχει πλέον σίγουρα τέσσερα παιχνίδια και οι «ερυθρόλευκοι» θα κληθούν να αποδείξουν αν όντως είναι τόσο σκληροί και αποφασισμένοι ή αλλιώς αν αξίζουν να επιστρέψουν, εκεί που ανήκουν, κάνοντάς το μακριά από την έδρα τους, όπου φέτος έλαμψαν.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Το βράδυ της Παρασκευής, ο δρόμος έγινε πιο δύσβατος, αλλά τα τελευταία χρόνια θαρρείς και από μόνη της αυτή η ομάδα βάζει χαλινάρι όταν «μυρίζεται» ευθείες. Επιλέγει πάντα να το κάνει με τον δύσκολο τρόπο και μέσω ανηφόρας. Μένει να δούμε αν φέτος θα δικαιωθεί. Μπορεί να το κάνει, διότι ακόμα και στην κακή της βραδιά, όπου είχε πελαγώσει ανεξήγητα και εμφάνιζε στο παρκέ ένα ασυνήθιστο πρόσωπο επιμονής σε παιχνίδι μακρινών σουτ, χωρίς σκέψη και υπομονή, έχασε στη λεπτομέρεια. Αν ο συγκλονιστικός και στα δύο παιχνίδια Πρίντεζης είχε βάλει τις δύο βολές ή δεν έχανε τη μπάλα μέσα από τα χέρια του στην… καραμπόλα, μετά από μία εξαιρετική άμυνα, αν ο Γκριν είχε βάλει το τρίποντο στο τέλος, αν ο Κερκ (!) δε σκόραρε από τα έξι μέτρα για το 71-73, το 2-0 θα ήταν γεγονός και κανείς δε θα θυμόταν το κακό βράδυ.

Το μπάσκετ όμως είναι δίκαιο άθλημα τις περισσότερες φορές και έδωσε στην καθολικά αλλαγμένη ομάδα του πανούργου και πολύ καλού προπονητή, Βέλιμιρ Περάσοβιτς, αυτό που άξιζε από το σαραντάλεπτο. Μέσα σε 48 ώρες, διαφοροποίησε άρδην τρόπο σκέψης και παιχνιδιού, έπαιξε ευρωπαϊκά με πρωταγωνιστές τους αθλητικούς Αμερικανούς της και πήρε ελπίδα και πλεονέκτημα έδρας. Εκτός από την αλλαγή πλάνου, ήταν πιο δημιουργική, έπαιξε καλύτερη άμυνα, εγκλώβισε το transition παιχνίδι του Ολυμπιακού, έκανε λιγότερα λάθη και κυρίως δεν ήπιε –όπως τις περισσότερες φορές στα κρίσιμα σημεία φέτος- θάλασσα. Ως ένα βαθμό, το δικαίωμα το πήρε από τον αλλαγμένο προς το πολύ χειρότερο γηπεδούχο, όμως το άθλημα παίζεται από δύο ομάδες και η Εφές όχι μόνο βελτιώθηκε, αλλά έβαλε και καινούργια πράγματα στο παιχνίδι της.

Έπαιξε με δύο σέντερ για να καλύψει τα νότα της στο ζωγραφιστό και το πέτυχε. Ρίσκαρε με τα τρίποντα του Ολυμπιακού, στο πρώτο ημίχρονο ηττήθηκε, αλλά είχε βάλει το νερό στ’ αυλάκι και ήταν αποφασισμένη η ροή του να συνεχιστεί ως το τέλος. Ήταν και άτυχοι οι πρωταθλητές Ελλάδας σε κάποιες φάσεις, αλλά και με το νέο τραυματισμό που προέκυψε με τον μοναδικό φορμαρισμένο τους σέντερ (Μιλουτίνοφ), όμως όταν πήγαν στα αποδυτήρια, είμαι σίγουρος πως δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένοι από τους εαυτούς τους. Και ως ένα βαθμό, η πίεση-βιασύνη που έβγαλαν για να τελειώσουν το παιχνίδι συν την έλλειψη ενέργειας και διαύγειας στη σκέψη είναι ανεξήγητη. Ακόμα και η τελευταία φάση με τον Παπανικολάου να εγκλωβίζεται, δείχνει έλλειψη καθαρού μυαλού.

Αυτή τη φορά, Σπανούλης-Πρίντεζης έκαναν… παππάδες, αλλά δε βρήκαν ποτέ στήριγμα σε αυτούς που την Τετάρτη κάλυψαν και με το παραπάνω τα νότα των δύο αρχηγών. Έπαιξε ρόλο και το ότι η Εφές έγινε πιο ομαδική στην άμυνά της και δε στόχευσε μόνο σε αυτούς τους δύο. Θα χρειαστούν πολλοί πρωταγωνιστές, αν όχι όλοι να έχουν προσφορά, όπως έγινε στο πρώτο παιχνίδι. Η κουβέντα που γίνεται, είναι αν έχασε ο Ολυμπιακός από την άμυνα ή την επίθεση, έχει μία απλή και αληθινή απάντηση: Και από τα δύο, διότι είναι αλληλένδετα. Από την άμυνά του δε βρήκε σχεδόν ποτέ ρυθμό επιθετικά και όσο ήταν μονοδιάστατος και άστοχος μπροστά, δε μπορούσε να έχει ισορροπία πίσω. Κομβική για τα μετόπισθεν παίκτες όπως Μάντζαρης και Παπανικολάου ήταν εκτός κλίματος, ενώ η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση Σπανούλη-Γκριν στο τέλος με στόχο την παραγωγή, δημιούργησε συνεχόμενα μις ματς στην άμυνα, από τη στιγμή που αυτή συνέχισε να είναι με αλλαγές.

Με πρωτεργάτη και κρυφό MVP τον εξαιρετικό δημιουργικά και αμυντικά Γκρέιντζερ, ο Ντάνστον (5 ασίστ!) έβαλε τις βάσεις στο πρώτο μέρος και ο Χάινεκατ έγραφε από παντού στο δεύτερο. Ο Ολυμπιακός δεν βρηκε ποτέ ουσιαστική λύση και δεν ένιωσε σίγουρος στα πόδια του, ούτε στο +7 με πέντε λεπτά να απομένουν. Ο,τι έγινε όμως έγινε. Αν υπάρχει μία ομάδα που συσπειρώνεται όταν στριμώχνεται και αντιδρά, αυτή φορά κόκκινες και άσπρες φανέλες. Χρόνος για… μοιρολόι δεν υπάρχει, παρά μόνο τέσσερις ημέρες σκληρής πνευματικής προετοιμασίας και διόρθωσης των λαθών. Ο Ολυμπιακός ξέρει τον τρόπο και είναι ικανός όχι μόνο για μία, αλλά και για δύο νίκες.

Ασφαλώς και το ρεαλιστικό ζητούμενο είναι η μία. Ακόμα και αυτή θα είναι δύσκολη γιατί η Εφές το πιστεύει και μπορεί βάσει εικόνας όσο ποτέ άλλοτε, όμως τώρα οι καταστάσεις είναι για… άνδρες. Αμφιβάλει κανείς για τον μπασκετικό ανδρισμό των παιδιών του Σφαιρόπουλου;

Υ.Γ.1: 20 πόντοι, έξι τρίποντα, ισάριθμες ασίστ και εικόνα προ τραυματισμών. Άλλη μία φορά… δικαιώθηκαν όσοι επιμένουν κάθε χρόνο να «χτυπάνε» τον Σπανούλη όταν είναι πεσμένος. Η εξαιρετική κατάστασή του, είναι από τους βασικότερους λόγους αισιοδοξίας για την έκβαση της σειράς…

Υ.Γ.2: Τέσσερα break (σε πανίσχυρες έδρες όπως ΟΑΚΑ και Μαδρίτη) στα οκτώ πρώτα παιχνίδια των πλέι οφ και παραλίγο και πέμπτο στη Μόσχα. Η πιο όμορφη, ανατρεπτική και ενδιαφέρουσα Ευρωλίγκα όλων των εποχών. Σε ότι αφορά τις τέσσερις φιναλίστ, πιστεύω πως στο τέλος θα είναι και η πιο δίκαιη.

Υ.Γ.3: Μακαρι ο Ολυμπιακός να έχει στην Τουρκία τη διαιτησία που είχε η Εφες στο χθεσινο ματς. Οι πιθανότητες του θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο.