Η ανταμοιβή της μπασκετικής ποίησης

Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη, Αυτή ήταν η πρώτη φράση που ήρθε στο μυαλό όταν το χρονόμετρο στην «Lanxess Arena» της Κολωνίας μηδενιζόταν για τελευταία φορά στην φετινή Ευρωλίγκα. Έπειτα από τρεις αγώνες-διαφήμιση του αθλήματος και της κορυφαίας διοργάνωσης μπάσκετ, η ιστορία προτού αποδώσει δικαιοσύνη, φρόντισε να μας ανταμείψει για την περυσινή απουσία του Final Four, λόγω της καταραμένης πανδημίας.

Αυτής, που για το μεγαλύτερο ποσοστό των φίλων της Ευρωλίγκας, καθυστέρησε κατά ένα χρόνο την στέψη της απολαυστικής Εφές. Πλέον, από την στιγμή που ο τυπάρας, Εργκίν Αταμάν και τα παιδιά του τα κατάφεραν, λίγη σημασία έχει αν αυτό έγινε το 2020 ή το 2021. Ίσα-ίσα που ο θρίαμβος γίνεται ακόμα μεγαλύτερος, καθώς δεν είναι εύκολο για έναν οργανισμό που για χρόνια ξόδευε χωρίς να καταφέρει το παραμικρό, και που ήταν φαβορί για να τελειώσει την δουλειά πέρυσι, να μείνει ενωμένος και να αντέξει στην πίεση που εύλογα δημιουργούσαν οι απαιτήσεις, δώδεκα μήνες μετά. Η κούπα κατέληξε στα σωστά χέρια, καθώς για 28 λεπτά στον ημιτελικό και για 30 στον τελικό, η Εφές παρέδωσε μαθήματα σύγχρονου μπάσκετ, προσαρμοστικότητας και ευελιξίας.

Ξεπέρασε με μαεστρικό τρόπο το αρχικό σοκ του -10, απέναντι σε μία άμυνα που είχε «διαβάσει» εξαιρετικά τα ατού της και με ψηλά σχήματα και μπασκετικό ξύλο της είχε βάλει δύσκολα. Μίτσιτς και Λάρκιν, είχαν εγκλωβιστεί, η Μπαρτσελόνα πήρε πολλά και έμεινε μέχρι το τέλος στην διεκδίκηση του τροπαίου χάρη στα επιθετικά ριμπάουντ και φαινόταν πνευματικά πιο έτοιμη, με τους Ντέιβις, Χίγκινς (τρομερός) και Κούριτς πρωταγωνιστές. Η απάντηση της Εφές ήρθε από την οξυδέρκεια του Αταμάν, ο οποίος βλέποντας τα… σκούρα, επιστράτευσε Μερμάν και Πλάις. Και οι δύο, μαζί με τον αμυντικό ογκόλιθο Σίνγκλετον, ήταν καταλυτικοί στην αλλαγή του ρυθμού και σε συνδυασμό με την σταδιακή άνοδο του Λάρκιν, έφεραν το παιχνίδι στα μέτρα της ομάδας του.



Ο Αμερικανός γκαρντ, δίκαια επισκιάστηκε από την εξωπραγματική παρουσία του υπερπαίκτη Βασίλιε Μίτσιτς (μείνε ρε μάγκα και άστο το ΝΒΑ), Παρασκευή και Κυριακή, όμως έκανε ένα από τα πιο ώριμα και χωρίς ηρωισμούς παιχνίδια του, «διαβάζοντας» σωστά το παιχνίδι, είτε για να κερδίσει φάουλ, είτε για να αξιοποιήσει με σπλιτ άουτ τους συμπαίκτες του στην αδύναμη πλευρά. Όταν το δίδυμο άρχισε να λειτουργεί σωστά, δύσκολα η Εφές δεν θα έπαιρνε αυτό που άξιζε. Δύσκολα αυτοί οι δύο μπασκετικοί ποιητές δεν θα έπιναν από το νέκταρ της κορυφής. Στο μεσοδιάστημα, χρειάστηκε η εμπειρία του Μπράιαντ Ντάνστον, που έπαιξε όσο έπρεπε για να καλύψει το «κενό» της φετινής αποκάλυψης, Σερτάκ Σανλί, ο οποίος φορτώθηκε με φάουλ.

Η Εφές επιβεβαίωσε εμφατικά πως είναι η πιο σωστά δομημένη, ομοιογενής και πλήρης ομάδα. Πέτυχε 86 πόντους σε έναν τελικό απέναντι στην καλύτερη άμυνα της Ευρωλίγκας, έχοντας μόλις 4/18 τρίποντα και 13 λιγότερους πόντους από επιθετικά ριμπάουντ. Η κατανομή των ρόλων και η διαχείριση υψηλής ποιότητας παικτών, είναι έργο του Εργκίν Αταμάν. Ο οποίος από χθες έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει, όντας κάτοχος και της τελευταίας κορυφής που δεν είχε πατήσει. Τέσσερα διαφορετικά ευρωπαϊκά τρόπαια ελάχιστοι έχουν κατακτήσει. Δεν χρειάζεται να πούμε πως τον αποκαλούσαν εδώ στην Ελλάδα αρκετοί… παντογνώστες, λόγω του παρουσιαστικού του. Όπως έχει συμβεί άλλωστε και με άλλες περιπτώσεις, εξαιρετικών προπονητών που φροντίζουν να μας απαντούν (δυνητικά βέβαια, διότι δεκάρα δεν δίνουν) με τα πεπραγμένα τους.



Η Μπαρτσελόνα από την άλλη, παρόλο που κατά γενική ομολογία με βάση το μπάτζετ και το ταλέντο της δεν ικανοποίησε με το μπάσκετ που έπαιξε σε κανένα σημείο της σεζόν, αξίζει το χειροκρότημα. Όχι μόνο γιατί έφτασε στην τελική τετράδα και δη στον τελικό, επτά χρόνια μετά, αλλά και γιατί κατάφερε να είναι άκρως ανταγωνιστική στο παιχνίδι τίτλου, με λαβωμένο και εμφανώς επηρεασμένο τον μέγα Νικ Καλάθη. Ίσως να βλέπαμε εντελώς διαφορετικό παιχνίδι αν ο Έλληνας γκαρντ ήταν υγιής. Αξίζουν και σε αυτόν συγχαρητήρια μόνο και μόνο που πάτησε παρκέ τραυματίας. Δεδομένα οι «μπλαουγκράνα» είναι στον σωστό δρόμο και δεν αποκλείεται να τα καταφέρουν στο άμεσο μέλλον. Έχουν έναν προπονητή με εξαιρετικές δυνατότητες, ο οποίος έχει τον δικό του σεβαστό και ενδιαφέροντα τρόπο αγωνιστικά, σε άλλους αρεστός, σε άλλους όχι.

Αν καταφέρει να τιθασεύσει το εκρηκτικό του χαρακτήρα του και τις υπερβολικές διαμαρτυρίες στους διαιτητές (δηλαδή η Ζενίτ τι έπρεπε να κάνει μίστερ Σάρας;), δεδομένα θα οδηγήσει την ομάδα της Βαρκελώνης στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου. Ίσως μέχρι τότε βέβαια να χρειαστεί ο Μίροτιτς να νικήσει τους… δαίμονες που τον μετατρέπουν από απόλυτο πρωταγωνιστή, σε σκιά του εαυτού του στους τελικούς. Στην θέση του Γιασικεβίτσιους, θα τα έβαζα με τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη στην Ευρώπη (ίσως και με τον εαυτό μου να αφήσω στον πάγκο τον Χάνγκα) και όχι με τους διαιτητές, που στο μάτι του ουδέτερου παρατηρητή, είχαν σε γενικές γραμμές πολύ σωστές αποφάσεις για ένα τόσο δύσκολο παιχνίδι…

Και του χρόνου με υγεία και ΚΥΡΙΩΣ, γεμάτα γήπεδα.