Ευρωλίγκα: Κανένας λόγος πανηγυρισμού για τα αυτονόητα

Το μέτωπο των επτά ομάδων που οδήγησε στην χθεσινή Γενική Συνέλευση της Ευρωλίγκας, αλλά και τις αλλαγές που αποφασίστηκαν στον τρόπο διοίκησης, είναι αναμφίβολα μία ιστορική εξέλιξη. Όταν μετά από 21 χρόνια «τυφλής» εμπιστοσύνης και μηδαμινής αμφισβήτησης (με εξαίρεση τον Παναθηναϊκό) στον Τζόρντι Μπερτομέου, οι επτά από τους έντεκα μετόχους αποφασίζουν να πάρουν στα χέρια τους τα γκέμια, είναι δεδομένα μια αλλαγή πλεύσης.

Αν δεν υπάρχει κάτι κρυφό από αυτά που ειπώθηκαν και αποφασίστηκαν στην Βαρκελώνη, οι ομάδες πλέον θα έχουν τον έλεγχο και θα καλούνται να εγκρίνουν ή να απορρίπτουν όλες τις συμφωνίες που αφορούν το οικονομικό, ενώ θα αποφασίζουν από κοινού και για όλα τα θέματα που άπτονται της διοργάνωσης. Προσέξτε, οι ομάδες-μέτοχοι, δηλαδή ουσιαστικά οι ιδιοκτήτες του «μαγαζιού», θα αποφασίζουν με γνώμονα το καλύτερο δυνατό και το συμφέρον τους, για την βελτίωση του προϊόντος που παράγουν. Αν κοινοποιούσες την παραπάνω αλλαγή στον τρόπο διοίκησης σε ένα στέλεχος μίας απλής εταιρείας με το 1/100 των εσόδων και της δημοφηλίας της Ευρωλίγκας, αν δεν έβαζε τα... γέλια, σίγουρα θα αναρωτιόταν.

«Δηλαδή τόσα χρόνια τι έκαναν; Δεν είχαν λόγο στις αποφάσεις και άφηναν τον εκτελεστικό διευθυντή να κάνει ο,τι θέλει;» θα ήταν η εύλογη ερώτηση. Ασφαλώς και ο Τζόρντι Μπερτομέου δεν λειτουργούσε χωρίς την έγκριση των ομάδων, όμως η ιστορία και οι αντιδράσεις, φανερώνουν πως υπήρχε τυφλή εμπιστοσύνη και ένα είδους αποδοχής της… μοίρας τους. Προφανώς και ο Ισπανός παράγοντας δεν έχει στο χέρι μαστίγιο για να αναγκάζει όλα αυτά τα χρόνια επιχειρηματίες-Παγκόσμιους κολοσσούς να δέχονται με το ζόρι ό,τι αποφασίζει. Το γεγονός ότι επί των ημερών του η λίγκα σταδιακά ανέβηκε επίπεδα, ίσως να τους έκανε να επαναπαυθούν πως αυτό είναι το «ταβάνι». Ότι αυτή η στάνη αυτό το… τυρί βγάζει και δεν συντρέχει κανένας λόγος για περισσότερα.

Τώρα που η πανδημία για δύο συνεχόμενες σεζόν έβγαλε εκτός προϋπολογισμού τις ομάδες και ο Μπερτομέου δεν έκανε κάτι (άγνωστο αν μπορούσε) για να μειωθεί η «ζημιά», οι μέτοχοι αποφάσισαν να κάνουν αυτό που έπρεπε να είχαν κάνει από την πρώτη μέρα λειτουργίας του συνεταιρισμού. Να έχουν τον απόλυτο έλεγχο όλων των θεμάτων και ο εκτελεστικός διευθυντής, όπως το λέει και η έννοια της λέξης δηλαδή, απλά να εκτελεί τα «θέλω» τους. Είτε αυτά αφορούν το τίμημα ενός τηλεοπτικού συμβολαίου, ή ενός κεντρικού χορηγού, είτε το αν θα διεξαχθεί ένα παιχνίδι που έχει πολύπλευρο βαθμολογικό ενδιαφέρον την ίδια ώρα με το άλλο, για λόγους ισονομίας και ηθικής.

Για το ότι οι καταστάσεις που έχουν μαραζώσει όλη την Παγκόσμια οικονομία, άρα μοιραία και το μπάσκετ και κάποιες δεδομένες αστοχίες (ή και παρατυπίες, αν αποδειχθούν) του Μπερτομέου, οδήγησαν τις ομάδες σε αυτή την απόφαση, δεν συνιστούν λόγο πανηγυρισμών, ή δικαίωσης. Καμία κοσμογονική αλλαγή δεν έγινε, παρά μόνο το αυτονόητο, καθώς πρόβλημα των ομάδων ήταν που, μέχρι τώρα, δεν ήλεγχαν από μόνες τους και δεν είχαν τον απόλυτο λόγο στις αποφάσεις. Αν μια εταιρεία πανηγυρίζει επειδή έκανε ένα βήμα μπροστά για κάτι που, θα έπρεπε να ισχύει έτσι και αλλιώς, τότε το τελευταίο πρόβλημα που έχει να λύσει η Ευρωλίγκα, είναι ο Τζόρντι Μπερτομέου. Αν μάλιστα είναι πρόβλημα, διότι στην θέση του παρέμεινε κανονικά, τουλάχιστον για την ώρα.

Θα έχει στο εξής μεγάλο ενδιαφέρον πως θα χειριστούν οι ομάδες τα θέματα που χειριζόταν μέχρι σήμερα από μόνος του ο Ισπανός δικηγόρος. Αν καταφέρουν μέσω της ομαδικής δουλειάς να αυξήσουν τα έσοδα, να βελτιώσουν τις συνθήκες και να κάνουν πιο ανταγωνιστικό το προϊόν, τότε ναι, θα συντρέχουν λόγοι πανηγυρισμών. Αν αποδειχθεί πως ο Μπερτομέου μπορούσε να φέρει περισσότερα και δεν το έκανε, ή με κάποιο μαγικό τρόπο κατάφερνε να αποκρύπτει έσοδα για δικό του όφελος, περισσότερο πρέπει να χτυπάνε το… κεφάλι τους στον τοίχο όλοι όσοι τον διατήρησαν υπάλληλό τους όλα αυτά τα χρόνια, παρά να ζητωκραυγάζουν. Μέχρι να γίνουν και αν γίνουν όλα αυτά όμως, ψυχραιμία και αναμονή.

Όχι μόνο για τα παραπάνω, αλλά και για τα τρέχοντα ζητήματα που επιζητούν λύση. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον για παράδειγμα το αν θα συμφωνήσουν οι ομάδες για το Financial Fair Play, που σε καιρό πανδημίας είναι αδιανόητο να ισχύσει. Και γενικότερα να εξακολουθεί να υφίσταται με αυτό τον τρόπο, δημιουργώντας αθέμιτο ανταγωνισμό, όταν για παράδειγμα ομάδες όπως Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα και Φενέρμπαχτσε, παρουσιάζουν έσοδα από κοινό με τα ποδοσφαιρικά τους τμήματα ταμείο. Έτσι, μπορούν να ξοδέψουν 30 εκατομμύρια που ποτέ δεν κερδίζουν από το μπάσκετ, αλλά δεν τους πιάνει η «τσιμπίδα» του νόμου.

Ένα ακόμα «καυτό» θέμα είναι τα συμβόλαια των παικτών την τρέχουσα περίοδο. Μία από τις αποφάσεις του Μπερτομέου μαζί με την Ένωση παικτών που άρχισε να ξεχειλίζει τις σταγόνες από το ποτήρι της στήριξης προς το πρόσωπό του, ήταν το περυσινό 80% που κλήθηκαν να πληρώσουν, έχοντας ολοκληρωθεί η σεζόν κατά το 65%. Φέτος λόγω πανδημίας οι ομάδες πλην των ρωσικών δεν είχαν ούτε ένα ευρώ έσοδα από τα εισιτήρια και πλέον πιέζουν για μείωση στα συμβόλαια παικτών και προπονητών κατά 20 με 25%. Θα τα καταφέρουν;

Μέχρι να δούμε λοιπόν εμπράκτως τι αλλαγές και ποια ουσιαστικά οφέλη θα έχει ο νέος τρόπος διακυβέρνησης (που επαναλαμβάνουμε θα έπρεπε να ισχύει από την πρώτη μέρα), καλό θα είναι να κρατάμε μικρότερο καλάθι και να αποφεύγουμε τις υπερβολές…