Εννιά χρόνια… σπίτι του ο Βαγγέλης

Στις εποχές του άκρατου επαγγελματισμού, όπου όλοι οι παίκτες κοιτούν, ορθώς, κυρίως το συμφέρον τους, υπάρχει τα τελευταία χρόνια μία παρέα Ελλήνων από την ίδια ομάδα, που ανατρέπουν τα… καθιερωμένα. Που βάζουν πάνω απ’ όλα το «δέσιμο» που έχουν μεταξύ τους, την παρέα που κάνουν και εκτός αποδυτηρίων και αρνούνται πεισματικά να την αφήσουν πίσω τους για τα λεφτά. Ασφαλώς και αμείβονται πλουσιοπάροχα και στον Ολυμπιακό, αλλά είναι δεδομένο πως θα μπορούσαν να είχαν πολλά περισσότερα στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, αν δεν υπήρχε το συναίσθημα.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Ο Βαγγέλης Μάντζαρης, έκανε χθες αυτό που έλεγε η καρδιά του και η παρέα του. Οι φίλοι του, Βασίλης και Γιώργος, που τις τελευταίες ημέρες έβαλαν «πλάτη» για να μην υπάρξει το παραμικρό πρόβλημα με την ανανέωσή του συμβολαίου του και τον συμβούλευαν να μη σπάσει ούτε ένας «κρίκος» από την αλυσίδα. Έκανε αυτό που ήθελε από την αρχή και αποδείχθηκε διπλά και τριπλά μάγκας, διότι το πρέσινγκ από τον Παναθηναϊκό ήταν ασφυκτικό. Με τη διαφορά πως ο ίδιος ουδέποτε μίλησε, απάντησε και είπε το παραμικρό. «Αν δε μιλήσω με τον Ολυμπιακό, όσες προτάσεις και αν υπάρχουν, απλά θα… περιμένουν», ήταν η θέση του. Το τήρησε, πήρε αυτό που άξιζε από την ομάδα και τους προέδρους που τον αγαπούν και αυτό είναι όλο.

Τα υπόλοιπα, που εκτός του ότι προσπαθούν να δημιουργήσουν πρόβλημα σε ένα παιδί με αδαμάντινο χαρακτήρα που δεν έχει προκαλέσει ποτέ, απλά γιατί επέλεξε κάτι άλλο, είναι για λαϊκή κατανάλωση και έχουν ξεφύγει από κάθε άποψη, της λογικής και της πραγματικότητας. Αν όπως αναφέρθηκε είχε συμφωνήσει, δεν θα είχε πάει καν στο ραντεβού. Τι πιο εύκολο να βρει μία πρόφαση και να υπογράψει στον Παναθηναϊκό, την Εφές ή τη Μπαρτσελόνα; Ο πρώτος θα ήταν, ή ο τελευταίος; Όπως και κανείς μα κανείς, δεν έπρεπε να του πει το παραμικρό ή να τον απειλήσει, αν αποδεχόταν τα περισσότερα αντι για τα λιγότερα. Είναι επαγγελματίας και έχει όλο το δικαίωμα. Όπως και ο μάνατζέρ του είναι επαγγελματίας και οφείλει να ακούει την οποιαδήποτε πρόταση. Ο τελικός λόγος άνηκε στον παίκτη και αυτός επέλεξε να μείνει για άλλα τρία χρόνια… σπίτι του.

Δυστυχώς ζούμε στη χώρα που ο καθένας μπορεί να λέει ο,τι θέλει και να μην έχει την παραμικρή συνέπεια. Όχι μόνο των λεγομένων του, αλλά και των πράξεών του, οπότε, όσο και αν αυτό που διαδραματίζεται δεν είναι αθλητισμός, αρκετά σταθήκαμε στις αντιδράσεις για τις οποίες θα επιληφθούν οι αρμόδιοι (κάποια στιγμή ας το κάνουν επιτέλους). Κινδυνεύουμε να χάσουμε την ουσία, που εκτός από τον σεβασμό που έδειξε ο παίκτης στην ομάδα που τον ανέδειξε και την υποψηφιότητα που βάζει να είναι ο μελλοντικός αρχηγός της, μας δείχνει πως ο Ολυμπιακός διατήρησε αναλλοίωτο το ελληνικό στοιχείο του και βάζει πλώρη για να το κάνει πιο πολυπληθές. Την ουσία που αναδεικνύει πως οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, είναι πιο αποφασισμένοι από ποτέ να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την ομάδα, ανταμείβοντας όλους όσοι αξίζουν και έχουν «ματώσει» για τη φανέλα.

Με τον δικό τους τρόπο που δε μπορεί να μπει σε καμία σύγκριση, διότι πολύ απλά έχουν δημιουργήσει, με τα λάθη τους, το πιο υγιές κομμάτι του ελληνικού αθλητισμού. Την ουσία που δείχνει ξεκάθαρα πως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που δεν μετρούν τα πάντα με το χρήμα, αλλά βάζουν στο κάδρο όλα, μα όλα τα δεδομένα και τις συμπεριφορές. Την ιστορία άλλωστε, την γράφουν οι… παρέες. Είναι δεδομένο πως πολεμήθηκαν και θα πολεμηθούν, όπως και ότι έπεσαν, ξανασηκώθηκαν, έπεσαν πάλι και θα σηκωθούν ξανά. Έμειναν όμως και τώρα μία «γροθιά», που έχει δυναμώσει περισσότερο από ποτέ…