Βάλτε τους να παίξουν, ρε!

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Η λέξη συγχαρητήρια είναι πολύ λίγη. Για μια ακόμη φορά το μπάσκετ, σε επίπεδο εφήβων, όπως και σε άλλες ηλικίες μας κάνει υπερήφανους. Το ασημένιο μετάλλιο των παιδιών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Νέας Ζηλανδίας μας γεμίζει ελπίδα ότι αυτό το «οικοδόμημα» των τελευταίων 22-23 χρόνων στις εθνικές ομάδες θα μείνει σταθερό στις βάσεις του. Και μάλιστα με πολλές πιθανότητες να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο στο μέλλον και να χαρούμε περισσότερες επιτυχίες.

Αρκεί, επιτέλους, να…βάλουν μυαλό οι ομάδες στις οποίες ανήκουν και να εκμεταλλευτούν το ταλέντο τους. Παράγοντες, προπονητές, φίλαθλοι και όποιοι άλλοι ασχολούνται με τους ελληνικούς συλλόγους, να δουν επιτέλους την αλήθεια. Οι αμφιβόλου ποιότητας κοινοτικοί δεν έχουν θέση στις ομάδες, ούτε μπορεί να δώσουν ποιότητα, ψυχή και ανταγωνισμό. Αντίθετα με τους δευτεραθλητές Κόσμου, πλέον, έφηβους, που αν πάρουν αγωνιστικές «εικόνες» και λεπτά συμμετοχής θα κάνουν…παπάδες. Οι δικαιολογίες πλέον παύουν να υφίστανται. Φυσικά κανείς δεν υποστηρίζει ότι μπορείς να χρησιμοποιήσεις ως πρώτη ύλη για να πρωταγωνιστήσεις αυτά τα παιδία. Έχει μεγάλο βαθμό ρίσκου το να τους δώσεις 30 λεπτά συμμετοχής.

Αυτό όμως έχει μεγάλη απόσταση από το να είναι απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα ή και εκτός δωδεκάδας, ακόμα σε ομάδες της Α2 όπως ο σούπερ βελτιωμένος Λεωνίδας Κασελάκης. Ο συγκεκριμένος παρακολουθείται από τον Παναθηναϊκό δυο χρόνια τώρα και αν οι «πράσινοι» των προσθέσουν στο ρόστερ τους θα έχουν πετύχει διάνα. Τι να πει κανείς όμως και για τους Σλούκα, Παππά, Παπανικολάου, Μάντζαρη, Γιανκοβιτς. Απίστευτες εμφανίσεις, βεολτίωση που βγάζει μάτι και ταλέντο ανεκτίμητο. Και παράλληλα ο καθένας μια μικρή προσωπική ιστορία που έχει πάντα κατάληξη την φράση, «ωραία τα μετάλλια και οι επιτυχίες, αλλά γιατί δεν παίζω στην ομάδα μου μπαμπά;»

Αυτό το ερώτημα πλέον απαιτεί απαντήσεις από τους έχοντες το πεπόνι και το μαχαίρι της περαιτέρω εξέλιξης αυτών των παιδιών. Η Εθνική ομάδα των ανδρών τους χρειάζεται άμεσα και αν κάποιοι αγαπούν το μπάσκετ, έχουν ιερή υποχρέωση να αλλάξουν ρότα. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για τα κέρδη και τις φοβερές τεχνικά και αγωνιστικά εμφανίσεις των παιδιών στο Παγκόσμιο. Εγώ κρατάω το πάθος και την αυταπάρνηση που έδειχναν στο τέλος του τελικού με τις ΗΠΑ, ακόμη και όταν τα πάντα έδειχναν να έχουν κριθεί. Από την στιγμή που στην ηλικία των 19 «χτίζεις» ακόμη χαρακτήρα, η επιμονή και η πίστη στις δυνατότητές σου, δεν μπορεί παρά να αποτελούν εκ νέου θετικά στοιχεία για το μέλλον.

Για να μην γινόμαστε κουραστικοί και όσο πιο σεμνά γίνεται: «Βάλτε τους να παίξουν, ρε!»

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com