Τι συμβαίνει όταν τρέχουμε πολύ, αλλά δεν τρέχουμε γρήγορα…

Ρωτήθηκε ο Λουκάς Βύντρα κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου αν η ομάδα μπορεί να τρέξει περισσότερο. Απάντησε καταφατικά. Έδωσε σωστή απάντηση σε λάθος ερώτημα. Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το παιχνίδι της εθνικής για την αργή της ανάπτυξη σε σύγκριση με τους αντιπάλους της. Γνωστή και η φιλολογία ότι οι διεθνείς δεν τρέχουν πολύ.

Όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο εντοπίζουν το πρόβλημα στους βετεράνους διεθνείς της μεσαίας γραμμής. Για όλους αυτούς έρχεται ο αντίλογος ότι ο Κώστας Κατσουράνης έτρεξε περισσότερο από όλους στο παιχνίδι με την Κολομβία καλύπτοντας εννέα χιλιόμετρα. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα. Οι Έλληνες διεθνείς ούτε τεμπέληδες είναι, ούτε απροπόνητοι.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν εντοπίζεται στις αποστάσεις που καλύπτουν αλλά στην ταχύτητα τους. Στο ματς με την Κολομβία μια φάση του πρώτου ημιχρόνου είναι χαρακτηριστική: Ο Ιμπάρμπο φεύγει στην αντεπίθεση από αριστερά και ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης που είναι από τους ταχύτερους Έλληνες διεθνείς δεν τον προλαβαίνει στο σπριντ και αναγκάζεται να τον τραβήξεις από την φανέλα.

Το πρόβλημα λοιπόν αφορά την ταχύτητα. Το σπριντ στα 15 - 20 μέτρα. Εκεί είναι που υστερούν οι Έλληνες παίκτες. Και αυτοί που είναι θεωρητικά βασικοί και οι θεωρούμενοι αναπληρωματικοί. Εδώ μπορούμε να μιλήσουμε για γενικότερο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όποιος βάλει σε δύο διπλανές τηλεοράσεις έναν αγώνα π.χ. του γερμανικού πρωταθλήματος και έναν του ελληνικού καταλαβαίνει αμέσως τη μεγάλη διαφορά.

Τρέχουμε περίπου όσο και οι άλλοι, αλλά οι ταχύτητες μας είναι εντυπωσιακά μικρότερες. Κατά συνέπεια απέναντι στους Γιαπωνέζους το θέμα μας είναι να μην βρουν κενούς χώρους να είμαστε όσο το δυνατόν γίνεται πίσω από την μπάλα.

Έχοντας όλα αυτά υπόψη καταλαβαίνουμε γιατί τόσο ο Ρεχάγκελ όσο και ο Σάντος κρατούν όσο το δυνατόν περισσότερους παίκτες πίσω από την μπάλα και μοιάζει έτσι το σύστημα μας καθαρά αμυντικό. Αυτό γίνεται διότι στους κενούς χώρους οι αντίπαλοι μας υπερτερούν σε ταχύτητα…