Από Μούρνινγκ και Έλιοτ μέχρι Πελέ και Αδάμο: Καριέρα με ένα νεφρό ή μεταμόσχευση για Σίμανιτς

Ο Μπόρισα Σίμανιτς ήταν η τραγική φιγούρα, αλλά ταυτόχρονα και η κινητήρια δύναμη για την εθνική ομάδα της Σερβίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Το αρχικό σοκ της απώλειας του νεφρού για τον φόργουορντ της Σαραγόσα σε μια ανύποπτη φάση μετατράπηκε τελικά σε έξτρα κίνητρο για τους συμπαίκτες του, που κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο και το αφιέρωσαν στον ίδιο.

Ο 25χρονος άσος αποθεώθηκε κατά την επιστροφή με την υπόλοιπη αποστολή από τη Μανίλα, αλλά για εκείνον η αβεβαιότητα παραμένει. Θα καταφέρει να παίξει ξανά μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο; Η απάντηση δεν αναμένεται νωρίτερα από τα τέλη του 2023. Ο ίδιος πάντως ελπίζει και καλά κάνει, αφού τα παραδείγματα παικτών που επέστρεψαν στη δράση, είτε με ένα νεφρό είτε και με μεταμόσχευση, είναι αρκετά.



Κι όμως, ο Πελέ έπαιζε με ένα νεφρό!

Κι όμως, ο μεγάλος Πελέ πέρασε το τελευταίο στάδιο της καριέρας του αγωνιζόμενος με ένα νεφρό! Αυτό αποκαλύφθηκε το 2014, όταν εξαιτίας μιας λοίμωξης εισήχθη στο νοσοκομείο. Διαπιστώθηκε πως ο θρύλος του ποδοσφαίρου είχε υποβληθεί σε επέμβαση αφαίρεσης νεφρού πριν από περισσότερα από 35 χρόνια (δίχως να είναι σαφές πότε ακριβώς έγινε αυτό) και συνέχισε να παίζει επαγγελματικά για κάποια χρόνια μέχρι να αποσυρθεί το 1977. Ο Πελέ είχε αναγκαστεί να χειρουργηθεί τότε, καθώς το ένα του νεφρό είχε υποστεί βλάβες από χτυπήματα που είχε δεχτεί στην καριέρα του στα πλευρά.



Το παράδειγμα του Παύλου Αδάμου

Ο τραυματισμός του Σίμανιτς θύμισε την υπόθεση του Παύλου Αδάμου. Ο Λαρισαίος αμυντικός, στις 21 Μαρτίου 1999 σε έναν αγώνα του ΟΦΗ στην Ελευσίνα τραυματίστηκε στα πλευρά από μια έξοδο του γκολκίπερ Αριάν Μπεκιάι, που τον χτύπησε άθελά του στα πλευρά. Ο 26χρονος τότε άσος έπεσε σφαδάζοντας στο παρκέ, αλλά συνέχισε και ολοκλήρωσε τον αγώνα. Αρκετές ώρες αργότερα, ωστόσο, λίγο πριν η αποστολή πάρει το δρόμο της επιστροφής για το Ηράκλειο, οι πόνοι έγιναν αφόρητοι και διακομίστηκε στον Ευαγγελισμό. Από τις εξετάσεις διαπιστώθηκε πως το νεφρό του είχε βαρύτατες κακώσεις και η αφαίρεσή του ήταν αναγκαία.



Παρότι έφτασε να ζυγίζει 42 κιλά, δεν το έβαλε κάτω, ούτε αποσύρθηκε. Μόλις εννέα μήνες μετά επέστρεψε στη δράση και έπαιξε σε 134 παιχνίδια με τον ΟΦΗ, στην πλειοψηφία τους ως βασικός, προτού αποσυρθεί στα 33 του. Ένα τρανό παράδειγμα πως αυτός ο σπάνιος τραυματισμός και η απώλεια νεφρού δεν σημαίνει απαραίτητα το τέλος μιας ποδοσφαιρικής καριέρας σε υψηλό επίπεδο.

Στον ίδιο αγώνα νικητές Σον Έλιοτ και Αλόνζο Μούρνινγκ

Κάποτε θεωρείτο αδιανόητο να επιστρέψει κάποιος αθλητής στη δράση μετά από μεταμόσχευση. Κι όμως, τα παραδείγματα είναι πλέον πολλά. Ο Σον Έλιοτ λίγες μέρες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος με τους Σπερς το 1999 ανακοίνωσε πως για μήνες γνώριζε πως είχε νεφρική ανεπάρκεια. Υποβλήθηκε τον Αύγουστο σε μεταμόσχευση με δότη τον αδερφό του και το Μάρτιο του 2000 έγινε ο πρώτος αθλητής που αγωνίζεται σε κορυφαίο επίπεδο μετά από τέτοιο χειρουργείο. Έπαιξε άλλον ένα χρόνο, προτού αποσυρθεί έχοντας όμως προλάβει να δείξει το δρόμο στους υπόλοιπους.



Ο Αλόνζο Μούρνινγκ το 2003 υποβλήθηκε σε ανάλογη επέμβαση, επέστρεψε, έπαιξε σε άλλες πέντε σεζόν και κατέκτησε πρωτάθλημα το 2006 με το Μαϊάμι. «Από τη στιγμή που έφυγα από το χειρουργικό τραπέζι, άλλαξε ο τρόπος που αντιμετώπιζα τη ζωή. Ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναπαίξω μπάσκετ και να αρχίσω μια καινούρια ζωή», είχε πει ο «Ζο».

Οι ποδοσφαιριστές που έκαναν μεταμόσχευση και επέστρεψαν

Ο Ιβάν Κλάσνιτς δέχτηκε δύο μοσχεύματα, το πρώτο από τη μητέρα του που απορρίφθηκε και το δεύτερο από τον πατέρα του χωρίς επιπλοκές, προτού επιστρέψει και γίνει το 2008 ο πρώτος παίκτης που παίζει τελικά Euro μετά από μεταμόσχευση ζωτικού οργάνου. To 2017 έκανε τρίτη μεταμόσχευση νεφρού, ενώ το 2020 τού επιδικάστηκαν 4 εκατ. ευρώ ως αποζημίωση στη δικαστική διαμάχη που είχε με τους γιατρούς όσο αγωνιζόταν στη Βέρντερ.

Ο Λουτσιάνο Γκαλέτι αποσύρθηκε το 2010, αλλά μετά από μεταμόσχευση νεφρού το 2012 επέστρεψε στη δράση και έπαιξε έξι αγώνες με τον ΟΦΗ προτού γράψει οριστικά τον επίλογο στην καριέρα του.



«Έκανα τη μεταμόσχευση γιατί ήθελα να λύσω το πρόβλημα όσο πιο γρήγορα γινόταν. Ουσιαστικά δεν ήξερα καν όλη αυτή τη διαδικασία και τι σήμαινε. Έναν μήνα μετά την επέμβαση ρώτησα τον γιατρό εάν θα μπορούσα να αγωνιστώ ξανά. Δεν ήθελα να αποσυρθώ έτσι, ήθελα να παίξω ένα ακόμη παιχνίδι, να πω αντίο μέσα στο γήπεδο. Ο γιατρός μου είπε ότι όλα πήγαν καλά και αν ήθελα θα μπορούσα να ξαναπαίξω. Ήταν τα πιο ωραία νέα μετά την γέννηση των παιδιών μου. Τον Οκτώβριο του 2012 έγινε η επέμβαση, τον Γενάρη ξεκίνησα τις προπονήσεις και μετά ήρθε η πρόταση του ΟΦΗ. Ένιωθα καλά στην ομάδα και το 9ο ματς που έπαιξα ήταν με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Είχαν περάσει τρία χρόνια από τότε που ήμουν εκεί. Δέχθηκα μια απίστευτη υποδοχή, οι οπαδοί έκλαιγαν για μένα και χειροκροτούσαν. Έπαιξα στα τελευταία 20 λεπτά και είπα "αρκετά, αυτό ήταν". Αυτό ήταν που μου είχε λείψει, αυτή η αναγνώριση που ήρθε από τον κόσμο του Ολυμπιακού. Τότε κατάλαβα πως είχε ήδη κλείσει ένας κύκλος και δεν ήθελα να ξαναπαίξω ποτέ...», είχε πει ο σπουδαίος Αργεντινός εξτρέμ.

Τα παραδείγματα, λοιπόν, πολλά... Ο πρωταθλητισμός δεν είναι αναγκαίο να σταματήσει «βίαια» για έναν αθλητή, όταν προκύπτει σοβαρό πρόβλημα με τα νεφρά του. Κάθε περίπτωση, βέβαια, είναι διαφορετική, αλλά η επιθυμία ενός παίκτη να γυρίσει σε αυτό που αγαπά σε συνδυασμό με την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης είναι ικανά να κάνουν θαύματα και να δούμε ξανά τον Μπόρισα Σίμανιτς στα παρκέ.