Αποφεύχθηκε το Gre(en)-xit μεν, αλλά…

Στο ευρώ δεν ξέρουμε αν θα παραμείνει η χώρα, στην Ευρωλίγκα-ωστόσο-η Ελλάδα θα παραμείνει με διπλή εκπροσώπηση. Ο Παναθηναϊκός ακολούθησε τον Ολυμπιακό κι έστω και με… μέσο τη Μακάμπι θα είναι στα play offs. Απέφυγε την πρόωρη έξοδο από την Ευρώπη, κάτι που θα συνιστούσε αποτυχία σε σύγκριση με το επίπεδο ανταγωνισμού στον όμιλό του, αλλά και τα πεπραγμένα του τα δύο προηγούμενα χρόνια όπου αποκλείστηκε σε πέμπτο ματς από Μπαρτσελόνα και ΤΣΣΚΑ. Όμως εν όψει προημιτελικών η εικόνα του κυρίως μακριά από το ΟΑΚΑ σε συνδυασμό με τη δυναμική του αντιπάλου κάνουν την ΤΣΣΚΑ να φαντάζει ανυπέρβλητο εμπόδιο.

Στο Βελιγράδι, με εξαίρεση το πρώτο κάκιστο δεκάλεπτο (2/18 σουτ) και τη χαλάρωση μετά το «μαξιλαράκι» ασφαλείας από το αποτέλεσμα στο Βερολίνο, ο Παναθηναϊκός έπαιξε περίπου όπως έπρεπε. Περιόρισε στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού τον Μαριάνοβιτς, υποχρέωσε τους αντιπάλους του να στηριχθούν στα… φεγγάρια του «Mr Αστάθεια» Μάρκους Γουίλιαμς και στους ταλαντούχους μεν αλλά ανήμπορους να ηγηθούν και να δημιουργήσουν με συνέπεια υπόλοιπους παίκτες του Ερυθρού Αστέρα. Όταν, δε, αντιλήφθηκε πως οι αργές επιθέσεις δεν τον εξυπηρετούν, αντικατέστησε την κατάχρηση του τριπόντου με μια πιο συνετή χρήση τους, χτύπησε στις αργές επιστροφές και την καθυστερημένη οργάνωση της αντίπαλης άμυνας κι έκανε κουμάντο στον αγώνα. Ο Διαμαντίδης και ο Φώτσης ήταν συγκινητικοί, ο Παππάς και ο Μαυροκεφαλίδης εξέθεσαν τον Ιβάνοβιτς για τον παραγκωνισμό τους στο παιχνίδι με την Άλμπα κι ο Μπατίστα παρότι έμοιαζε με βαφτιστήρι απέναντι στον νονό Μαριάνοβιτς, πάλεψε όσο ήταν εφικτό.

Όλα αυτά μέχρι το φινάλε, όπου λίγο τα λάθη του σπανίως κακού Γκιστ, λίγο τα απερίσκεπτα φάουλ του Γιάνκοβιτς και μάλλον… πολύ η χαλάρωση, έφεραν την ήττα. Πρακτικά, αυτή δεν στοιχίζει τίποτα. Ψυχολογικά, ωστόσο, δεν είναι και το καλύτερο «φορτίο» να πηγαίνεις στα play offs με μειονέκτημα έδρας έχοντας όλες κι όλες τρεις νίκες εκτός έδρας (Τουρόβ, Άλμπα, Γαλατάσαραϊ) και χάνοντας σχεδόν όλα τα παιχνίδια που κρίθηκαν στο νήμα.

Ας είμαστε ρεαλιστές… Οι πραγματικές, βάσει εμπειρίας, ποιότητας, μπάτζετ, πλεονεκτήματος έδρας και μομέντουμ πιθανότητες του Παναθηναϊκού να προκριθεί στο Final Four δεν πρέπει να ξεπερνούν το 10-20%. Ακόμη κι αυτό το αβαντάζ του ειδικού βάρους, που μπορεί να είχε απέναντι σε έναν αντίπαλο όπως η Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ, πάει… περίπατο αφού η φανέλα της ΤΣΣΚΑ ζυγίζει τους ίδιους τόνους.

Τι πρέπει να κάνει ο Παναθηναϊκός, λοιπόν; Να παραδοθεί στη μοίρα του; Ασφαλώς κι όχι! Να παίξει δίχως άγχος, να πατήσει σε αυτό που θα έχει η ΤΣΣΚΑ και… όπου βγει. Το «πρέπει» βαραίνει την άλλη πλευρά, που μετά τα διαδοχικά πατατράκ στα προηγούμενα Final Four γνωρίζει πως οτιδήποτε λιγότερο από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας θα είναι αποτυχία και η παρουσία στη Μαδρίτη πρέπει να θεωρείται αυτονόητη υποχρέωση. Οι «πράσινοι» έχουν αποδείξει φέτος πως παίζοντας χωρίς πίεση είναι άλλη ομάδα, τέτοια που στάθηκε ικανή να νικήσει μισή και χωρίς κόσμο τον Ολυμπιακό, να συντρίψει Ρεάλ, Φενέρ κι Αρμάνι, αλλά και να κοιτάξει στα μάτια την Μπαρτσελόνα ακόμη κι εκτός έδρας. Αν πέσει μαχόμενος και αποδίδοντας στα όριά του, κανείς δεν θα μπορεί να τον κατηγορήσει για αποκλεισμό από μια ομάδα με υπερτριπλάσιο μπάτζετ, τεράστιο βάθος μέχρι και τον… 15ο παίκτη και εμπειρία, που έχει χτιστεί με αποκλειστικό σκοπό να κατακτήσει την Ευρώπη.

ΥΓ: Η Ευρωλίγκα «σώθηκε» από την αξιοπρέπεια των ομάδων. Ούτε οι «κουμπαριές» Ομπράντοβιτς-Ίβκοβιτς, ούτε τα… πατριωτικά κίνητρα στους αγώνες Φενέρ-Εφές και Μάλαγα-Λαμποράλ έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση του χάρτη των προημιτελικών, αν και η ανεξήγητη επιμονή της διοργανώτριας αρχής να μην ορίζει ταυτόχρονα αγώνες ομάδων με κοινά συμφέροντα, θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από «επιτήδειους».

Follow @ChristosRobolis