Ποιoς βρήκε το φλουρί;

«Πιάσε μου ένα καπνό, φιλτράκια, χαρτάκια ένα κουτάκι τσίχλες και ένα πρωτοχρονιάτικο φλουρί» είπα στον περιπτερά. Τα έβαλε όλα σε μια σακούλα. «Δυστυχώς δεν έχω πρωτοχρονιάτικο φλουρί» μου είπε. Τι σόι περίπτερο είναι αυτό που δεν έχει τα βασικά. «Αν με ξαναδείς να μου γράψεις» σκέφτηκα και έφυγα τρέχοντας αφού είχε πιάσει και πάλι η βροχή.

Μπήκα σε ένα σούπερ μάρκετ και άρχισα να ψάχνω το πρωτοχρονιάτικο φλουρί. Κάπου θα τα πουλάνε ξεχωριστά δεν μπορεί. Τζίφος. Καμία ένδειξη ύπαρξης τους δεν υπήρχε πουθενά. Τα έδιναν μόνο μαζί με τη βασιλόπιτα. «Με συγχωρείτε δεσποινίς» είπα σε μια υπάλληλο που έκανε μπαμ από μακριά ότι δεν ταίριαζε σε αυτό τον χώρο. Είχε ίσια μακριά μαύρα μαλλιά και γκριζο-πράσινα μάτια. «Εδώ είμαστε» σκέφτηκα. «Μήπως μπορείτε να μου πείτε που έχετε τα πρωτοχρονιάτικα φλουριά;». Με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία. Δεν με πείραξε καθόλου όμως αφού έτσι μπορούσα να την χαζεύω και εγώ χωρίς να καρφώνομαι. « εεεμ… δεν νομίζω ότι μπορώ να σας βοηθήσω. Δεν τα πουλάμε ξεχωριστά». Δεν πρόσεξα τι μου είπε γιατί συνέχιζα να την χαζεύω. Έβγαλα έναν θόρυβο που έμοιαζε με λέξη και στη συνέχεια άλλον έναν, που όταν προστέθηκε στον πρώτο, θύμιζε αμυδρά απόπειρα δημιουργίας πρότασης. «Συγνώμη αλλά δεν καταλαβαίνω τι μου λέτε» είπε η μελαχρινή. «Δέσποινα» έλεγε το καρτελάκι στο μπλουζάκι της. «Δεν πειράζει Δέσποινα» της είπα. «Υπάρχουν πολλά πράγματα που ούτε εγώ καταλαβαίνω. Θες να προσπαθήσουμε να τα καταλάβουμε μαζί;». Μήπως έκανα την κίνηση μου πολύ γρήγορα; Μάλλον ναι, γιατί η απάντηση ήταν «Καλό βράδυ κύριε και Χρόνια Πολλά». «Εσύ χάνεις» σκέφτηκα πριν της ρίξω ένα τελευταίο βλέμμα και φύγω με άδεια χέρια. «Ισοπαλία. Τουλάχιστον μου μίλησε».

Είχα φαγωθεί να βρω ένα πρωτοχρονιάτικο φλουρί και να επιλέξω εγώ πως θα το χρησιμοποιήσω. Δεν ήθελα να πάρω ένα ευρώ και να το τυλίξω σε αλουμινόχαρτο. Βρισκόμουν όμως σε αδιέξοδο και δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω. «Η αναζήτηση σου είναι μάταιη» είπε μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου. «Και τι ξέρεις εσύ; Είσαι απλά μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου» είπα φωναχτά. «Τι φωνή μέσα στο κεφάλι σου ρε ηλίθιε;» είπε ξανά η φωνή που τώρα έμοιαζε πιο γνώριμη. Είχα πατήσει κατά λάθος κλήση στο κινητό όποτε μιλούσα από το Bluetooth με τον Πέτρο. «Παράτε με κι εσύ, έχω πρόβλημα». «Χρόνια τώρα» μου απάντησε και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα αφού πρώτα μου θύμισε ότι το βράδυ θα μαζευόμασταν για χαρτιά σε ένα σπίτι.

Συνέχισα να περπατάω προς το γραφείο προσπαθώντας να αποφύγω τους τύπους που όχι μόνο κρατούσαν ομπρέλες αλλά περπατούσαν και κάτω από τα μπαλκόνια. «Αφού έχεις ομπρέλα ρε φιλαράκι τι πιάνεις και τα υπόστεγα, άσε κάτι και για εμάς» είπα σε έναν τύπο. Δεν πρόλαβα να συνεχίσω γιατί σκόνταψα σε ένα πεζούλι και έφερα δυο-τρεις βόλτες πάνω στο πεζοδρόμιο. Προσγειώθηκα δίπλα σε ένα φρεάτιο και εκεί το είδα. Γυαλιστερό, γυαλιστερό. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν το φλουρί που έψαχνα. Μήπως ήταν οιωνός; μήπως ήταν κάποιο σημάδι από ψηλά; μήπως κάποιος μου έκανε πλάκα; ή μήπως…; αυτό το τελευταίο μήπως με προβλημάτισε. Άπλωσα το χέρι μου και το έπιασα. Τζίφος και εδώ. Ένα εικοσάλεπτο ήταν. Συνέχισα να κυλιέμαι στο δρόμο χωρίς να το καταλάβω, μέχρι που μια γιαγιά με σκούντηξε με μια μαγκούρα. «Πάρε αγόρι μου για να κάνεις καλές γιορτές» μου είπε και μου έριξε δυο ευρώ στη χούφτα. «Όχι… εγώ» προσπάθησα να της εξηγήσω ότι δεν ζητιανεύω αλλά είχε φύγει ήδη. Σηκώθηκα και άρχισα να τινάζομαι για να φύγουν από πάνω μου οι λάσπες.

Έφτασα στο γραφείο μετά από λίγη ώρα. Τα άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο κτίριο τα μετρούσες στα δάχτυλα του ενός χεριού. «Πως έγινες έτσι;» μου είπε ένας νεαρός συνάδελφος αναφερόμενος προφανώς στο λασπωμένο στυλ που έφερα μαζί μου. «Να δεις πως θα γίνεις εσύ αν σε πιάσω στα χέρια μου» του είπα. «Τέλος πάντων, έχεις αποστολή». Με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο ανυπομονησία. «Καφέ;» μου είπε. «Μην προτρέχεις. Θέλω να μου βρεις ένα πρωτοχρονιάτικο φλουρί». «Γιατί δεν αγοράζεις μια βασιλόπιτα» μου είπε. «Α! Είσαι και εξυπνάκιας. Δεν θέλω Βασιλόπιτα. Θέλω να μου βρεις σκέτο φλουρί». Με κοίταξε ξανά αυτή τη φορά με απορία. «Άντε γρήγορα ακόμα κάθεσαι;». Έφυγε τρέχοντας για να προλάβει τη διορία μισής ώρας που του έδωσα.

Έκατσα στην καρέκλα και έβαλα ένα ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα. Σκέφτηκα ότι είναι δύσκολο να βρεις αυτό που θέλεις, ακριβώς όπως το θέλεις. Τις περισσότερες φορές θα πρέπει να υποστείς και τα γύρω γύρω…

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.