Όταν ο Σέρχιο έχυσε την καρδάρα με το γάλα

Τόσα χρόνια που παρακολουθώ μπάλα έχω δει προπονητές να ρίχνουν μία στην καρδάρα και να χύνουν το γάλα που με τόσο κόπο μάζευαν. Η παρατήρηση ισχύει για τον Σέρχιο Μαρκαριάν. Στον κόουτς να δώσουμε συγχαρητήρια γιατί παρουσίασε μία ομάδα μεταμορφωμένη σε σύγκριση με τον πονόματο επί Ρανιέρι.

Ανάπτυξη με λογική και σχέδιο, κίνηση, επιθετικούς μπακ, ατομικές προσπάθειες. Στο δεύτερο ημίχρονο σου δινόταν η εντύπωση ότι η πίεση πού θα πάει θα αποδώσει και η μπάλα θα μπει στο τέρμα των Ούγγρων.

Ειδικά στο διάστημα 46’-70’ η Εθνική έπαιζε την αντίστοιχη των Ούγγρων σαν τη γάτα με το ποντίκι. Και κάπου εδώ άρχισε να χύνεται το γάλα. Ο κόουτς θέλοντας να πιέσει περισσότερο έβγαλε στην αρχή τον Λάζαρο κι αμέσως μετά τον Φετφατζίδη. Αυτές τις αλλαγές θα τις ευχόταν σίγουρα ο προπονητής των Ούγγρων. Έγιναν και έφεραν το αποτέλεσμα που προσδοκούσαν οι αντίπαλοι. Κόπηκε ο ρυθμός, μειώθηκε η ένταση, έπαψαν τα ρήγματα από τα πλάγια. Ο Λάζαρος σ’ αυτό το εικοσάλεπτο κι ο Φετφατζίδης σε ολόκληρο το παιχνίδι έκαναν άνω κάτω την ουγγρική άμυνα. Αν δεν είχαν κάποιο πρόβλημα, η αντικατάστασή τους ήταν λάθος. Βεβαίως εμείς κρίνουμε εκ των υστέρων άλλα να! Τι σκοπιμότητα είχε η παραμονή του Κλάους που δεν βρέθηκε σε κανένα ραντεβού με την μπάλα μέσα στην περιοχή τον Κίραλι;

Χωρίς τους κλασσικούς εξτρέμ, ο Κατσουράνης σέντραρε με βαθιές μπαλιές επιστρέφοντας την ομάδα στις εποχές του αναχρονισμού. Σωθήκαμε μάλιστα από την ήττα γιατί ο Ορέστης Καρνέζης είναι αυτός που είναι.

Ναι, είχαμε σημάδια εντυπωσιακής αγωνιστικής ανάκαμψης. Το πιστώνουμε στον Μαρκαριάν, του χρεώνουμε τις αλλαγές, τον εμπιστευόμαστε και συνεχίζουμε…