Τα πιο περίεργα Ολυμπιακά Αθλήματα που δεν υπάρχουν πια

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν διάφορα περίεργα και... κουλά αθλήματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η αρχή έγινε με την πρώτη σύγχρονη διοργάνωση στην Αθήνα, το 1896, τα περισσότερα εξ' αυτών, όμως, εμφανίστηκαν το 1900 στο Παρίσι, για μία και μοναδική φορά. Κάποια, αν τα φανταστείς, προκαλούν γέλιο, άλλα απορία (ποιος ο λόγος ύπαρξής τους;) και κάποια σε κουράζουν και μόνο στη σκέψη ότι γίνονταν.

Παρακάτω, ακολουθούν 13 από αυτά τα... περίεργα αγωνίσματα:

Αναρρίχηση σε σχοινί



Στους πρώτους Σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στη χώρα που τους «γέννησαν», στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στην Αθήνα, το 1896, υπήρχε ένα αγώνισμα, το οποίο μπορεί να σου θυμίσει κάτι από ταινίες, στις οποίες παιδιά σε κατασκήνωση επιδίδονται σε αθλοπαιδιές ή άλλες, όπου άντρες σκληραγωγούνται και δείχνουν τη δύναμη και την αντοχή τους. Ο λόγος για την αναρρίχηση σε σχοινί ή αναρρίχηση επί κάλω, όπως λεγόταν. Το συγκεκριμένο άθλημα διεξήχθη στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στις 10 Απριλίου 1896. Συμμετείχαν πέντε αθλητές, από τέσσερις χώρες, οι οποίοι είχαν ως «αποστολή» να αναρριχηθούν σε ένα σχοινί 14 μέτρων, χρησιμοποιώντας μόνο τα χέρια τους και σχηματίζοντας μια στάση L με το σώμα τους. Οι διαγωνιζόμενοι κρίνονταν για την ταχύτητά τους (χρόνος), αλλά και για το στυλ τους. Οι μόνοι που κατάφεραν τότε να ολοκληρώσουν την «κούρσα», καλύπτοντας και τα 14 μέτρα, ήταν δύο Έλληνες, ο Νικόλαος Ανδριακόπουλος και ο Θωμάς Ξενάκης, οι οποίοι πήραν το χρυσό και το αργυρό μετάλλιο, αντίστοιχα. Από τους δεύτερους Αγώνες το 1900, στο Παρίσι, και μέχρι το 1932 στο Λος Άντζελες, που η αναρρίχηση εμφανίστηκε για τελευταία φορά, οι αθλητές κρίνονταν αυστηρά μόνο για το χρόνο ανάβασής τους, σε κοντύτερο, όμως, σχοινί.

Άλμα εις μήκος από άλογο



Εκτός από τους ανθρώπους, και τα άλογα είχαν την ευκαιρία να δείξουν το ταλέντο τους στο άλμα εις μήκος. Το άθλημα αυτό πραγματοποιήθηκε για μία και μοναδική φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, το 1900. Ο Βέλγος Κόνσταντ Βαν Λάνγκεντονκ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, με το άλογό του Έξτρα Ντράι, ο οποίος έκανε άλμα μήκους 6.10 μέτρων. Ωστόσο, αυτό δεν χαρακτηρίστηκε τόσο θεαματικό, καθώς το ρεκόρ άλματος από άνθρωπο ήταν στα 8.95μ., γεγονός που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια πολλών, με τους ιθύνοντες να λένε πως αιτία ήταν το βαρύ έδαφος, αφού την προηγούμενη μέρα είχε βρέξει.

Διελκυστίνδα



Αυτό το άθλημα που για να το προφέρεις, πρέπει πρώτα να στραμπουλήξεις τη γλώσσα σου, έκανε την εμφάνισή του το 1900 στο Παρίσι. Στη διελκυστίνδα υπήρχαν δύο ομάδες, οι οποίες τραβώντας ένα σχοινί, προσπαθούσαν να φέρουν τη μία στη μεριά της άλλης. Όσο διασκεδαστικό κι αν ακούγεται, το «παιχνίδι» αυτό δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές - συχνά έπαιρναν μέρος και αθλητές άλλων αγωνισμάτων - και το 1920 (Άντβερπ, Βέλγιο) ήταν η τελευταία φορά που εμφανίστηκε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ως το 1908, κάθε χώρα μπορούσε να στέλνει παραπάνω από μία ομάδες, άρα να κατακτά και περισσότερα από ένα μετάλλια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι Η.Π.Α., που το 1904 πήραν και τα τρία μετάλλια, με τους Βρετανούς να κάνουν το ίδιο ακριβώς το 1908. Παρόλα αυτά, στους Αγώνες του Σεντ Λούις, το 1904, υπήρχε και ελληνική συμμετοχή. Ο Πανελλήνιος Γ.Σ. εκπροσώπησε τη χώρα μας, και κατέλαβε την 5η θέση, αφού ηττήθηκε από την ομάδα της διοργανώτριας. Ωστόσο, στη Μεσοολυμπιάδα του 1906, που έγινε στην Αθήνα, ο Πανελλήνιος ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου και πήρε το αργυρό μετάλλιο.

Κολύμβηση μετ' εμποδίων



Για πρώτη και τελευταία φορά πραγματοποιήθηκε η κολύμβηση μετ' εμποδίων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, το 1900, όπου συμμετείχαν 12 αθλητές, πέντε εθνικοτήτων. Οι άνδρες διαγωνιζόμενοι έπρεπε να κολυμπήσουν 200 μέτρα, όχι, όμως, έτσι απλά, καθώς έπρεπε να ξεπεράσουν κάποια εμπόδια. Πρώτα, έπρεπε να φτάσουν μέχρι έναν στύλο, να τον σκαρφαλώσουν, να κατέβουν και να συνεχίσουν την πορεία τους, μέχρι να συναντήσουν 4 βάρκες. Τις δύο πρώτες έπρεπε, επίσης, να τις σκαρφαλώσουν, και έπειτα να περάσουν κάτω από τις άλλες δύο και να συνεχίσουν, μέχρι να φτάσουν στον τερματισμό. Για την ιστορία, το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε ο 20χρονος Αυστραλός Φρέντερικ Λέιν.

Κροκέ



Άλλο ένα άθλημα που είχε μία και μοναδική παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, το 1900. Στο κροκέ, οι διαγωνιζόμενοι κρατούσαν ξύλινα μπαστούνια και προσπαθούσαν να περάσουν ξύλινες σφαίρες κάτω από μικρά τόξα. Σε αυτό συμμετείχαν δέκα αθλητές από δύο χώρες (εννέα Γάλλοι και ένας Βέλγος), ενώ για πρώτη φορά πήραν μέρος σε αγώνισμα και γυναίκες – συγκεκριμένα τρεις. Ωστόσο, όσο βαρετό κι αν ακούγεται, στο κροκέ σημειώθηκε και ρεκόρ, καθώς το παρακολούθησε μόλις ένας θεατής! Βαρετό όντως, ε; Κάπως έτσι θα ήταν, αφού και τα τρία μετάλλια, όπως ήταν λογικό, τα πήραν μόνο Γάλλοι και οι αρμόδιοι εξέδωσαν ανακοίνωση που έλεγαν πως το αγώνισμα αυτό «δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό», γεγονός που έφερε και την κατάργησή του.

Σκοποβολή σε ζωντανά περιστέρια



Αλήθεια, πόσες φορές έχεις ευχηθεί να είχες ένα αεροβόλο κάθε φορά που ένα περιστέρι έκανε... την ανάγκη του πάνω σου ή γέμιζε το αμάξι σου με ακαθαρσίες; Σκέψου τώρα πως αυτό κάποτε ήταν Ολυμπιακό άθλημα, στο οποίο με ένα όπλο πυροβολείς τα περιστέρια που πετούν. Λίγο μακάβριο, σωστά; Γι' αυτό, άλλωστε, το 1900 στους Αγώνες του Παρισιού ήταν η πρώτη κι η τελευταία φορά που υπήρξε αυτό το «άθλημα» και η μοναδική περίπτωση που σκοτώθηκαν ζώα, και συγκεκριμένα πάνω από 300 πτηνά. Το χρυσό μετάλλιο πήρε o Βέλγος Λέων Ντε Λουντέν, ο οποίος εξόντωσε 21 περιστέρια.

Στατικό τριπλούν



Όπως συνέβη στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες, που όλα τα αγωνίσματα άλματος ξεκινούσαν από στατική θέση, έτσι έγινε και με το τριπλούν, το 1900 στο Παρίσι. Οι αθλητές, αντί να παίρνουν φόρα, προκειμένου να κάνουν το άλμα τους, ήταν σε στατική θέση. Όπως φαίνεται, ήταν περισσότερο ξεκαρδιστικό, παρά θεαματικό, και γι' αυτό η παρουσία του κράτησε μέχρι το 1912, στους αγώνες της Στοκχόλμης.

Βύθιση αποστάσεων



Η βύθιση αποστάσεων πραγματοποιήθηκε στο Σεντ Λούις το 1904, για μία και μοναδική φορά. Οι αθλητές πηδούσαν, από στατική θέση, μέσα σε μία πισίνα κι έπρεπε να μείνουν ακίνητοι, κάτω από το νερό, για 60 δεύτερα ή μέχρι να μην αντέξουν άλλο. Έπειτα, ένας κριτής μετρούσε την απόσταση που είχε διανύσει το σώμα των διαγωνιζομένων από το αρχικό σημείο βύθισης. Επίσης, για να συμμετέχει κάποιος σε αυτό το αγώνισμα, δεν ήταν ανάγκη να είναι φιτ και γραμμωμένος. Ίσα ίσα... Όσο πιο βαρύς ήταν, τόσο περισσότερες ήταν και οι πιθανότητες να νικήσει.

Μακροβούτι



Θυμάσαι που ως παιδί περνούσες τα καλοκαίρια σου στις παραλίες, κάνοντας μακροβούτια και κόντρες με την παρέα σου για το ποιος θα διανύσει τη μεγαλύτερη απόσταση; Ε, λοιπόν, αυτό ήταν Ολυμπιακό Αγώνισμα, λίγο διαφορετικό, όμως, από αυτό που φαντάζεσαι. Εδώ, ο αθλητής βουτούσε με δύναμη στο νερό κι έπρεπε να απομακρυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο από το σημείο εκκίνησης, χωρίς, όμως, να κουνά τα άκρα του. Μετά από 60 δεύτερα, οι συμμετέχοντες έμεναν ακίνητοι στην επιφάνεια και περνούσαν οι κριτές, οι οποίοι μετρούσαν την απόσταση που είχε κάνει ο καθένας. Το μακροβούτι, ωστόσο, δέχθηκε αυστηρές κριτικές, οι οποίες υποστήριζαν ότι αυτό «δεν αποτελεί άθλημα», ενώ κι ένας δημοσιογράφος των New York Times είχε περιγράψει το αγώνισμα ως «ό,τι πιο αργό έχει υπάρξει στην ιστορία του διαγωνισμού». Ίσως για αυτό πραγματοποιήθηκε μόνο στους Αγώνες του Σεντ Λούις, το 1904, και ποτέ ξανά.

Ροκέ



Μπορεί η ονομασία να σε παραπέμπει σε σκάκι, ωστόσο, το ροκέ αποτελεί μια παραλλαγή του κροκέ, που αναφέραμε πιο πάνω. Το συγκεκριμένο άθλημα έκανε την εμφάνισή του το 1904 στους Ολυμπιακούς του Σεντ Λούις και σε αυτό οι παίκτες κρατούσαν ξύλινα μπαστούνια και προσπαθούσαν να χτυπήσουν μπάλες, παρόμοιες με αυτές του μπιλιάρδου, σε ένα αμμώδες γήπεδο. Το ροκέ δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο, πέρα από τις Η.Π.Α., και γι' αυτό συμμετείχαν μόνο Αμερικανοί αθλητές. Μάλιστα, ήταν τόσο ενδιαφέρον, που καταργήθηκε λίγο πριν τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, το 1908.

Μονομαχία



Βλέπεις τη λέξη «μονομαχία» και σκέφτεσαι σκηνές από Άγρια Δύση ή δύο κυρίους να «παλεύουν» για τα μάτια μιας όμορφης δεσποινίδας; Όχι... Δεν έπεσες κοντά... Η ανταλλαγή πυροβολισμών θεωρήθηκε άθλημα και παρουσιάστηκε για πρώτη (και τελευταία) φορά στους Μεσοολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 1906. Η διαφορά, όμως, με μία κανονική μονομαχία, ήταν ότι εδώ ο αθλητής ερχόταν αντιμέτωπος με μία... κούκλα, η οποία βρισκόταν σε απόσταση 20 και 25 μέτρων, είχε ένα στόχο στο θώρακα και φορούσε μία καπαρντίνα. Ο διαγωνισμός τελείωνε όταν ο συμμετέχων ξεπερνούσε τις 30 σφαίρες. Στα 20 μέτρα ο «μονομάχος» είχε άφθονο χρόνο προκειμένου να πετύχει το στόχο του και το μέγιστο σκορ πόντων ήταν 300, ενώ στα 25 μέτρα είχε την πίεση του χρόνου, καθώς έπρεπε να ρίξει τις σφαίρες του μέχρι ο κριτής να πει «Fire, 1, 2, 3», και το μέγιστο σκορ πόντων εδώ ήταν 150. Μπορεί να μην ακούγεται συναρπαστικό, αλλά σε δημοσκόπηση που έγινε στην Αυστραλία, πριν τους Αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ, το 32% των ερωτηθέντων επιθυμούσε να ξαναδεί αυτό το άθλημα να παίρνει «σάρκα και οστά».

Υ.Γ.: Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1906 που έγιναν στην Αθήνα είναι γνωστοί ως Μεσοολυμπιακοί Αγώνες ή Μεσοολυμπιάδα. Ήταν ένας βραχύβιος θεσμός, που προέκυψε από το αίτημα της Ελλάδας να διοργανώνονται μονίμως αγώνες στην Αθήνα, στο διάστημα που μεσολαβούσε από δύο διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Λόγω του γεγονότος ότι τότε δεν ήταν επίσημη ολυμπιακή χρονιά, τα μετάλλια που δόθηκαν στους αθλητές δεν έχουν αναγνωριστεί επίσημα από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή.

Το παιχνίδι της παλάμης



Όχι, μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό... Το «παιχνίδι της παλάμης» ήταν ο προάγγελος του σημερινού τένις. Το άθλημα αυτό εμφανίστηκε μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, το 1908, και οι αντίπαλοι έπαιζαν στην ουσία τένις, σε κλειστό χώρο, αλλά χωρίς ρακέτες. Μόνο με τα χέρια τους. Παρά το γεγονός ότι αυτό το παιχνίδι ήταν γαλλικής προέλευσης, αυτός που πήρε το χρυσό μετάλλιο ήταν ο Αμερικάνος Τζέι Γκουλντ. Το ίδιο αγώνισμα υπήρχε και στους Αγώνες του Παρισιού, το 1900, σε υπαίθριο, όμως, χώρο. Στην πορεία προστέθηκαν και ξύλινες ρακέτες, μέχρι που έφτασε στη μορφή που το ξέρουμε σήμερα, το τένις. Πολλοί είναι αυτοί, άλλωστε, που το αποκαλούν «real tennis», δηλαδή «αληθινό τένις».

Σόλο συγχρονισμένη κολύμβηση



Και σόλο και συγχρονισμένη... Αλήθεια, πώς γίνεται να είσαι συγχρονισμένος με τον ίδιο σου τον εαυτό; Αυτό φαίνεται πως δεν απασχόλησε τους ιθύνοντες των Ολυμπιακών Αγώνων του 1984 στο Λος Άντζελες, οι οποίοι υποστήριξαν πως αυτό που κρίνεται είναι ο συγχρονισμός του αθλητή με τη μουσική. Η σόλο συγχρονισμένη κολύμβηση υπήρξε και στους Αγώνες της Σεούλ (1988) και της Βαρκελώνης (1992), χωρίς να χαίρει κοινής αποδοχής. Έπειτα, έγινε ομαδικό άθλημα, το οποίο, πλέον, είναι από τα πιο δημοφιλή.

Επιμέλεια: Κάτια Πετροπούλου