Ο Λευτέρης Πετρούνιας θέλει το τρίτο του μετάλλιο στην τρίτη του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες

Την τελευταία δεκαετία το όνομα του Λευτέρη Πετρούνια είναι συνώνυμο των επιτυχιών, καθώς μετρά 12 χρυσά μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις (1 σε Ολυμπιακούς Αγώνες, 3 σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, 7 σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και 1 σε Ευρωπαϊκούς Αγώνες). Παράλληλα, είναι ο αθλητής που έφερε μετάλλια στην ελληνική αποστολή και στους δύο τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες, με το χρυσό στο Ρίο ντε Τζανέιρο και το χάλκινο στο Τόκιο. Φυσικά, ο στόχος για τον «Άρχοντα των Κρίκων» δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από το βάθρο, ούτε και στο Παρίσι, όπως παραδέχεται ο ίδιος. Ο Λευτέρης Πετρούνιας, ο οποίος αποτελεί και ένα από τα μέλη της Stoiximan Belle Equipe, μας μιλά μεταξύ άλλων για τις προηγούμενες εμπειρίες του σε Ολυμπιακούς Αγώνες, τον τρόπο που προετοιμάζεται και τη διαχείριση του άγχους.



Πώς είναι να βαδίζεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες για 3η φορά;

Είναι μεγάλη τιμή και χαρά που εκπροσωπώ την χώρα για τρίτη φορά στην μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση. Πλέον έχω μεγαλύτερη εμπειρία και νιώθω πάρα πολύ έτοιμος για αυτή την πρόκληση.

Ποια εμπειρία έρχεται πρώτη στο μυαλό σου από κάθε προηγούμενη συμμετοχή;

Και οι δύο προηγούμενες διοργανώσεις μου άφησαν εκρηκτικά – φοβερά έντονα – συναισθήματα. Στην πρώτη μου συμμετοχή, στο Ρίο τα συναισθήματα ήταν και πρωτόγνωρα, αφού κατάφερα να κατακτήσω το πρώτο μου Χρυσό μετάλλιο για την Ελλάδα.

Έχω πει πολλές φορές, πως αν δεν είχαν έρθει οι επιτυχίες, είναι πολύ πιθανό να είχα σταματήσει. Είναι κάτι που σκέφτηκα πολλές φορές. Εκ του αποτελέσματος χαίρομαι που συνέχισα να προσπαθώ και τελικά, κατάφερα όσα έχω καταφέρει.

Η στιγμή που άκουσα τον Εθνικό Ύμνο, ενώ η σημαία υψωνόταν στο πιο ψηλό σημείο, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου.

Στο Τόκιο, οι συνθήκες για εμένα ήταν πιο δύσκολες μιας και είχα περάσει από ένα μεγάλο χειρουργείο στον ώμο. Ωστόσο, παρά τις όποιες δυσκολίες ήρθε πάλι μία εξαιρετικά σημαντική διάκριση (χάλκινο μετάλλιο), που μου έδωσε μεγάλη δύναμη και ώθηση και με γέμισε πείσμα για να συνεχίσω να παλεύω και να διεκδικήσω μία ακόμα παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Παρίσι.

Γενικά, κάτι που έχω καταλάβει, τουλάχιστον για τον εαυτό μου, και πλέον το τηρώ πάντα, είναι να κάνω λίγες και σωστές φορές το πρόγραμμά μου πριν από κάποιον αγώνα.

Επειδή το μυαλό δουλεύει σαν κομπιούτερ, είναι προτιμότερο για εμένα να κάνω λιγότερες προσπάθειες με 100% ποσοστό επιτυχίας, παρά περισσότερες με διάφορα μικρά λάθη. Έτσι, γίνεται πιο βατή η προετοιμασία, ενώ παράλληλα ανεβάζω την ψυχολογία και την αυτοπεποίθησή μου.



Ποιες οι προσδοκίες σου για τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι;

Όπως σε κάθε συμμετοχή, έτσι και φέτος στόχος μου είναι το μετάλλιο. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, όλοι οι αθλητές είναι εξαιρετικοί, ωστόσο νιώθω πολύ έτοιμος και σωστά προετοιμασμένος, οπότε είμαι πολύ αισιόδοξος και θα δώσω το 100% του εαυτού μου για να γυρίσω με ένα ακόμα μετάλλιο.

Αλλάζουν πράγματα στον τρόπο που προετοιμάζεσαι για τους αγώνες με το πέρασμα του χρόνου;

Φυσικά και αλλάζουν. Με τον προπονητή μου, τον κ. Ράφτη, προσαρμόζουμε το πρόγραμμα συνεχώς, ανάλογα με την φυσική μου κατάσταση, αλλά και ανάλογα με το σε ποιο σημείο της προετοιμασίας βρισκόμαστε.

Όταν είμαι στην αρχή της προετοιμασίας, οι προπονήσεις είναι λιγότερο έντονες, ενώ όσο πλησιάζουμε στον αγώνα η ένταση μεγαλώνει και αρχίζουμε και κάνουμε μία με δύο φορές την εβδομάδα «test runs» ολόκληρου του προγράμματος που θα δείξω στον αγώνα.



Υπάρχει άγχος;

Προφανώς. Κάθε άνθρωπος το διαχειρίζεται διαφορετικά. Για να μπορέσεις ωστόσο να έχεις μία καλή απόδοση στον αγώνα, πρέπει να το χρησιμοποιήσεις και να μην το αφήσεις να σε καταπιεί.

Υπάρχουν πολλοί εξαιρετικοί αθλητές που δεν καταφέρνουν να απολαύσουν κάποια διάκριση, λόγω του άγχους.

Σε ό,τι αφορά τη δική μου πορεία, από την αρχή δεν είχα κάποιο τρομερό θέμα με αυτό το ζήτημα. Εννοείται ότι το νιώθω, και ειδικά την ώρα ακριβώς πριν τον αγώνα, αλλά από μικρός έχω βρει τον τρόπο να το διαχειρίζομαι.

Προσπαθώ πάντα να κάνω «focus» στο πόσο προετοιμασμένος είμαι και στο ότι πλέον δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να κάνω, πέραν αυτών που έχω προετοιμάσει. Όταν έρχεται η η σειρά μου να ανέβω στους κρίκους, όλα σβήνουν, το μυαλό ηρεμεί και απλά το σώμα κάνει αυτό που ξέρει.