Στις 30 Ιουνίου η Πολυνίκη Εμμανουηλίδου έκλεισε τα 21 και είναι το μικρότερο σε ηλικία μέλος της Stoiximan Belle Equipe, δηλαδή της ομάδας των αθλητών και αθλητριών που υποστηρίζεται από τη Stoiximan στον δρόμο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Μας εκμυστηρεύεται ότι μέχρι τα 14 της δεν ήξερε καν τι είναι ο στίβος, αφού έπαιζε ποδόσφαιρο, όμως μόλις επτά χρόνια μετά ετοιμάζεται να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως η κορυφαία μας δρομέας σήμερα στα 200μ. και τα 100μ., ανταγωνιζόμενη τα είδωλά της.
Όπως λέει, όσο και αν προσπαθεί, αδυνατεί να βρει τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψει πώς νιώθει που θα δει δίπλα της τα ινδάλματα της. Την εμπειρία αυτή, την έζησε για πρώτη φορά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης «όπου ήμουν στην ίδια σειρά με την Marie-Josee Ta Lou, το είδωλο μου όταν ήμουν μικρή ή την Sha'Carri Richardson, που είναι πλέον η κορυφαία του κόσμου. Δεν πίστευα ό,τι ζούσα. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους!
Έως τότε τις παρακολουθούσα για καιρό στα social media και ξαφνικά ήταν μπροστά μου. Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω πώς ένιωσα με λέξεις. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως τρέχω δίπλα στην παγκόσμια πρωταθλήτρια, στον προκριματικό των 200 μέτρων. Ό,τι έως τότε είχα μόνο ως εικόνα στο κεφάλι μου, το είχα πια μπροστά μου».
Το κλείσιμο μιας ποδοσφαιρικής ομάδας «γέννησε» ένα ταλέντο για τον στίβο
Όταν λέει «ήμουν μικρή» - μη φανταστείτε πως πάει πολύ πίσω τον χρόνο, δεδομένου ότι άρχισε να ασχολείται με τον στίβο στα 14 - «δεν ήξερα καν τι ήταν ο στίβος. Όλα άρχισαν μια ημέρα που καθόμουν στο σπίτι με δυο φίλες, οι οποίες είχαν αποφασίσει να αρχίσουν στίβο και με ρώτησαν αν ήθελα να πάω κι εγώ μαζί τους. Απάντησα πως δεν ξέρω καν για τι μιλάνε. Δεν έκανα όμως κάτι άλλο, οπότε τις ακολούθησα».
Από τα 7 της χρόνια έπαιζε ποδόσφαιρο «με τα αγόρια στην ομάδα του χωριού (κατάγεται από τα Κουφάλια Θεσσαλονίκης). Όταν όμως έφτασα τα 13, ο σύλλογος αυτός σταμάτησε να λειτουργεί. Έτσι, για ένα χρόνο δεν έκανα κάποιο άθλημα».
Στην πρώτη της επίσκεψη στο σύλλογο ΑΣΣ Αλέξανδρος Μακεδονίας συνάντησε την προπονήτρια που έχει μέχρι σήμερα, την Κατερίνα Αλεξοπούλου. «Ξεκινήσαμε δοκιμάζοντας όλα τα αγωνίσματα. Εκεί που ξεχώρισα ήταν στο μήκος και τα 80 μέτρα - τα σπριντ. Στο μήκος ένα χρόνο μετά -στα 15 μου- βγήκα 2η στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Και να σκεφτείτε ότι δεν ήθελα καν να πάω στους αγώνες. Δεν ντρεπόμουν. Απλά δεν με είχε ενθουσιάσει το άθλημα. Απ’ ό,τι φάνηκε, ήταν μέχρι να δώσω τον πρώτο αγώνα. Κέρδισα και τρελάθηκα μόλις πήρα το μετάλλιο». Ακολούθησαν κι άλλα, πριν αφοσιωθεί στα σπριντ.
«Η προπονήτριά μου κατάλαβε από την αρχή πως είμαι πολύ γρήγορη. Εκείνη με έκανε να θέλω να ασχοληθώ ουσιαστικά με τον στίβο και τον αθλητισμό γενικότερα. Στην κυρία Αλεξοπούλου χρωστώ που αγάπησα τον στίβο και τα σπριντ. Ο πρώτος καιρός δεν ήταν εύκολος, καθώς ήμουν λίγο ζωηρή ως μικρή. Μου έλεγε για παράδειγμα, η προπονήτρια μου να κάνω τρεις γύρους ζέσταμα κι εγώ έκανα έναν και περπατώντας. Ήταν λίγο περίεργο» το πέρασμα της στην απόλυτη πειθαρχία και τελικά τον πρωταθλητισμό.
«Όσο αυξάνονταν οι αγώνες στους οποίους πήγαινα και όσο κέρδιζα, γινόμουν και πιο πειθαρχημένη, αφού αγαπούσα περισσότερο αυτό που έκανα. Μέσα σε έναν χρόνο είχα πάει την πρώτη μου αποστολή με την Εθνική σε Ευρωπαϊκό (European Festival Sprints U16). Τερμάτισα τρίτη στα 80 μέτρα και τότε είδα πιο σοβαρά αυτό που κάνω. Μου άρεσε τόσο πολύ το συναίσθημα, που ήθελα να το ζω συνέχεια».
«Δεν έχω κάνει ποτέ διπλή προπόνηση στη ζωή μου. Δεν γίνεται να αφήσω τις σπουδές μου.»
Έχει μάθει να διαχειρίζεται τις απογοητεύσεις; «Δεν μπορώ να πω ότι είχα ποτέ απογοήτευση. Μόνο κάποιες στενοχώριες. Για παράδειγμα, στο Ευρωπαϊκό που ‘βγήκα’ τρίτη, μπορούσα να είμαι πρώτη. Αλλά πάντα σκέφτομαι πως δεν τελείωσε τίποτα σε κάποια διοργάνωση. Οφείλω να συνεχίσω και να βγάλω πιο πολύ πείσμα στα επόμενα events».
Από τα 15 έως τα 20 που εξασφάλισε την πρόκριση στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της ζωής της, είχε μόνο «βάλε πείσμα και πάμε να τα καταφέρουμε στην επόμενη διοργάνωση. Για αυτό και λέω ότι πραγματική απογοήτευση δεν έχω ζήσει έως τώρα, αφού κάθε χρόνο έχω μια σημαντική διοργάνωση και πηγαίνω πάντα σε αυτήν».
Στα 20 έζησε την πρώτη συμμετοχή σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα, στα 21 θα τσεκάρει και την παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Στα 22 τι να περιμένουμε; «Έχω το Ευρωπαϊκό Κ23. Θα είμαι η μεγάλη στην κατηγορία και θέλω να δω πώς θα τα πάω».
Ενώ διεκδικεί τα «θέλω» της στους στίβους, δεν έχει εγκαταλείψει τις σπουδές της στη ΣΕΦΑΑ (Σχολή Επιστημών Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού) Θεσσαλονίκης. Είναι τυπική στο να παρακολουθεί τα μαθήματα. «Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο το πρόγραμμα μου. Με κουράζει πάρα πολύ, αλλά θα κάνω υπομονή για έναν ακόμα χρόνο. Μετά θα χρωστώ κάποια μαθήματα. Δεν έχω κάνει ποτέ διπλή προπόνηση στη ζωή μου. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Δεν γίνεται να αφήσω τις σπουδές μου».
Δεν ζηλεύει όταν βλέπει τις υποδομές και όλα τα μέσα που διαθέτουν άλλες χώρες στους αθλητές τους; «Μπορεί να μην έχουμε ό,τι έχουν σε άλλες χώρες, αλλά εμείς οι Έλληνες, τρέχουμε πιο πολύ με τη ψυχούλα μας».
Στο Παρίσι θέλει κατ’ αρχάς να προκριθεί «και μετά να διεκδικήσω μια θέση στον ημιτελικό, στόχος που είχα και πέρυσι στο Παγκόσμιο» και τον υλοποίησε. Το μέλλον βέβαια, της ανήκει. Υγεία να έχει και δεν θα ξεμείνει από «θέλω».
Photo Credits: Άγγελος Ζυμάρας
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
