Όλοι οι αθλητές που ταξίδεψαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο κουβαλούν ιστορίες στερήσεων, σκληρής δουλειάς, εξαντλητικών προπονήσεων… Υπάρχουν όμως και κάποιοι που έχουν να εξιστορήσουν πολλά παραπάνω.
Οι ιστορίες αυτές παίρνουν διαφορετική διάσταση, όταν η συζήτηση φτάνει στην Ολυμπιακή ομάδα προσφύγων. Αθλητές χωρίς έδρα, που δεν μπορούν να πανηγυρίσουν με την σημαία της χώρας που γεννήθηκαν. Που γνώρισαν το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής και άφησαν πίσω τους κάθε τι δεδομένο.
Και που, τελικά, βρήκαν μια νέα πατρίδα, έτοιμη να φιλοξενήσει και να πραγματοποιήσει τα όνειρά τους.
Η Ολυμπιακή ομάδα προσφύγων –που για πρώτη φορά στην ιστορία των αγώνων θα δούμε στο Ρίο- αποτελείται από δέκα αθλητές, από τέσσερις χώρες (Νότιο Σουδάν, Αιθιοπία, Κονγκό και Συρία), που θα μοιραστούν σε τρία αθλήματα και δέκα διαφορετικά αγωνίσματα.
Οι διοργανωτές των Ολυμπιακών αγώνων μας τους σύστησαν μέσα από δέκα συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ, που σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσεις.
James Chiengjiek – 400μ. (στίβος)
Γλίτωσε από το «παιδομάζωμα» των ανταρτών του Νότιου Σουδάν σε ηλικία 13 ετών και βρήκε καταφύγιο στην Κένυα. Ο James Chiengjiek, γιος στρατιωτικού που σκοτώθηκε στον εμφύλιο, δεν έχασε την θέληση για ζωή, ακόμα και όταν είδε το πιο σκληρό της πρόσωπό.
Η τύχη του χαμογέλασε στην Κένυα, όπου ζούσε στις εγκαταστάσεις φιλοξενίας προσφύγων της Κακούμα. Το ταλέντο του δεν άργησε να φανεί, με το ίδρυμα της Τέγκλα Λορούπε να του ανοίγει ξανά τα φτερά. Κι αυτός δεν άφησε την ευκαιρία να προσπεράσει.
Yiech Biel – 800μ. (στίβος)
Αντίστοιχη με του James Chiengjiek είναι και η ιστορία του Uech Biel. Άφησε πίσω του τον εμφύλιο του Σουδάν και βρήκε καταφύγιο στην Κένυα, μετά από χιλιόμετρα που διένυσε μαζί με εκατοντάδες ακόμα παιδιά που απέδρασαν από τους αντάρτες.
Το κέντρο φιλοξενίας προσφύγων της Κακούμα, όπου έζησε και ξεκίνησε να προπονείται μόνος , κράτησε ζωντανό το όνειρό του, παρότι δεν προσέφερε καν τα απαραίτητα.
Χωρίς καμία εμπειρία από επίσημους αγώνες συμμετείχε στα δοκιμαστικά που έκανε το ίδρυμα της Τέγκλα Λορούπε. Μαζί της συνεχίζει τις προπονήσεις και τα όνειρα για επιτυχίες.
Paulo Lokoro – 1500μ. (στίβος)
Από το Νότιο Σουδάν στο καταφύγιο προσφύγων της Κακούμα είναι η διαδρομή που ακολούθησε και ο Paulo Lokoro. Ένα ακόμα θύμα του εμφυλίου που αναζήτησε αλλού την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.
Μετά από πολλές κακουχίες, ζώντας χωρίς τροφή και στέγη, ο 13χρονος τότε Lokoro έφτασε στην Κένυα, βρήκε την μητέρα του και άρχισε να ελπίζει ξανά.
Το ταλέντο του στον αθλητισμό άρχισε να φαίνεται από τα πρώτα χρόνια του στο σχολείο, με το ίδρυμα της Τέγκλα Λορούπε να μην αργεί να τον ανακαλύψει και να τον οδηγήσει στην Βραζιλία.
Rose Lokonyen - 800μ. (στίβος)
Ένα από τα θύματα του εμφυλίου του Σουδάν είναι και η Rose Lokonyen. «Αν δεν είχαμε φύγει, θα ήμασταν νεκροί», δηλώνει μετά από 13 χρόνια παραμονής στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων της Κακούμα.
Η αγάπη της για το τρέξιμο, όμως, δεν ήταν αρκετή για να της προσφέρει τα απαραίτητα. Στο σχολείο έτρεχε ξυπόλητη. Ακόμα και στα δοκιμαστικά που έκανε για το ίδρυμα της Τέγκλα Λορούπε, δεν φορούσε παπούτσια. Κατετάγη δεύτερη σε δρόμο 10.000μ. και είδε τα όνειρα να της χαμογελούν.
Anjelina Lohalith – 1500μ. (στίβος)
Να έχει την άνεση να δωρίσει ένα σπίτι στους γονείς της. Με αυτό το όνειρο ταξιδεύει στη Βραζιλία η Anjelina Lohalith, που εγκαταστάθηκε στην Κένυα, αφήνοντας στο Νότιο Σουδάν την οικογένειά της.
Η 21χρονη δρομέας έχει ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο καταφύγιο της Κακούμα, όπου μέσα από τον αθλητισμό συνέχισε να ελπίζει για μια καλύτερη ζωή. Όχι μόνο δική της, αλλά όλων όσων αγαπάει.
Yonas Kinde - Μαραθώνιος
Εκδιωγμένος από την Αιθιοπία και «ξένος» στο Λουξεμβούργο, όπου ζήτησε άσυλο. Ο Yonas Kinde σάρωσε στις εγχώριες διοργανώσεις που συμμετείχε, όμως δεν υπήρχε εθνική ομάδα που να μπορεί να τον «χωρέσει».
Μέχρι σήμερα έβλεπε αθλητές που δεν ήταν όσο καλός είναι ο ίδιος, να συμμετέχουν σε μεγάλες διοργανώσεις. Στο Ρίο ήρθε η σειρά του.
Popole Misenga & Yolande Mabika - Τζούντο
Οι δύο τζουντόκα ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο, ο οποίος τους οδήγησε στην επιτυχία. Έμειναν ορφανοί στον δεύτερο πόλεμο του Κονγκό και αναζήτησαν καταφύγιο στην πρωτεύουσα, Κινσάσα. Εκεί ασχολήθηκαν με το τζούντο, αλλά ο εφιάλτης τους είχε μόλις ξεκινήσει. Κάθε φορά που οι επιδόσεις τους δεν ήταν καλές, οι προπονητές τους κλείδωναν σε κλουβιά, χωρίς φαγητό.
Όταν βρέθηκαν στην Βραζιλία, για παγκόσμιο τουρνουά τζούντο ήρθε το αποκορύφωμα. Τους έκλεψαν λεφτά και διαβατήρια και τους εγκατέλειψαν στο Ρίο. Όπως αποδείχτηκε, βέβαια, εκεί βρήκαν τον παράδεισο, αφού πήραν πολιτικό άσυλο και κατάφεραν να χτίζουν ξανά την ζωή τους από την αρχή.
Rami Anis – 100μ. πεταλούδα (κολύμβηση)
Ένα ταξίδι που ξεκίνησε από τις βόμβες στο Χαλέπι της Συρίας, κατέληξε με τον καλύτερο τρόπο για τον Rami Anis, που πέρασε και από την Ελλάδα, προκειμένου να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.
Όταν έμαθε από την μητέρα του ότι θα ταξιδέψει στην Τουρκία, νόμιζε ότι θα ήταν για λίγο. Όμως, τελικά, ο πόλεμος στην Συρία τον ανάγκασε να αναζητήσει καταφύγιο στην Ευρώπη. Ένα μικρό πέρασμα από την Σάμο έκανε την αρχή, ενώ στη συνέχεια έφτασε μέχρι το Βέλγιο, όπου εξασφάλισε πολιτικό άσυλο. Σε όλα αυτά, κυρίαρχο ρόλο στη ζωή του είχε η κολύμβηση, που δεν σταμάτησε να εξασκεί στο πολύχρονο ταξίδι του.
Yusra Mardini – 200μ. ελεύθερο (κολύμβηση)
Η ιστορία της έγινε σύμβολο ηρωισμού και αυτοθυσίας. Η 18χρονη Σύρα κολυμβήτρια πάλεψε με τα κύματα του Αιγαίου και όχι μόνο βγήκε νικήτρια, αλλά κατάφερε να σώσει, μαζί με άλλες τρεις συμπατριώτισσές της, 17 απελπισμένους επιβαίνοντες σε βάρκα που θα τους μετέφερε από την Τουρκία στην Λέσβο.
Η σχέση της με την κολύμβηση ήταν ισχυρή πολλά χρόνια πριν, αφού έχει εκπροσωπήσει την Συρία σε πολλούς διεθνείς αγώνες. Οι εχθροπραξίες την ανάγκασαν να αναζητήσει μια νέα πατρίδα, που, τελικά, βρήκε στο Βερολίνο, όπου συνεχίζει να αγωνίζεται.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
