Ο Λίλαρντ εντόπισε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στο ΝΒΑ και οφείλουμε να τον ακούσουμε!

Όλοι οι fans του ΝΒΑ κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε κάνει μία συζήτηση για τους καλύτερους παίκτες της λίγκας, είτε σύγχρονους είτε όλων των εποχών. Το συγκεκριμένο θέμα είναι, άλλωστε, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά να προσεγγίσει κανείς, ειδικά όταν προσφέρονται τόσες πολλές επιλογές.

Σε αυτές τις συζητήσεις, κυριαρχεί τις περισσότερες φορές ένα συγκεκριμένο επιχείρημα: Πόσα πρωταθλήματα κατέκτησε ο εκάστοτε παίκτης; Πράγματι, οι ομαδικοί τίτλοι ειδικά στο ΝΒΑ μοιάζουν να νικούν οτιδήποτε άλλο, με αποτέλεσμα σπουδαίοι αθλητές να μην μπαίνουν ούτε καν ως… υποσημείωση σε τέτοιες αναλύσεις αν δεν έχουν… γεμίσει τα χέρια τους με «δαχτυλίδια». Σε αυτήν ακριβώς την προβληματική φύση του ring culture αναφέρθηκε ο Ντέιμιαν Λίλαρντ.

«Τίποτα δεν έχει σημασία παρά τα δαχτυλίδια»

Ο σπουδαίος γκαρντ των Μπλέιζερς φιλοξενήθηκε στο podcast του πρώην ΝΒΑer Τζέι Τζέι Ρέντικ «The Old Man and the Three» και έθεσε τρομερά επίκαιρους προβληματισμούς όσον αφορά τη σύγχρονη συζήτηση γύρω από το ΝΒΑ.

Dame with some thoughts on the current discourse around the NBA and why he has peace @Dame_Lillard. Full episode drops tomorrow morning. pic.twitter.com/Kr9GNc0mlN

— JJ Redick (@jj_redick) March 14, 2023

«Το ΝΒΑ στο οποίο παίζω τώρα δεν είναι το ΝΒΑ στο οποίο μπήκα... Νιώθω ότι παίζω για την αγάπη του παιχνιδιού. Θέλω τον ανταγωνισμό, θέλω να ξέρω πώς είναι να κερδίζεις, θέλω να δω τους συμπαίκτες μου να πηγαίνουν καλά, θέλω να δω τους συμπαίκτες μου να πληρώνονται. Απολαμβάνω το κομμάτι των σχέσεων που δημιουργούνται... Αλλά πλέον είναι σαν όλοι να λένε “αυτό δεν μετράει. Η κανονική σεζόν δεν μετράει. Πάρε ένα δαχτυλίδι”», σχολίασε ο γκαρντ των Μπλέιζερς φανερά «ξενερωμένος», και όχι άδικα.

Ο «Dame Dolla» είναι ο κατεξοχήν παίκτης που έχει ακούσει τα… πάντα όσον αφορά τη προσέγγισή του στην καριέρα του. Αν και αδιαμφισβήτητα είναι ένας εκ των κορυφαίων σκόρερ της γενιάς του αλλά και της ιστορίας του ΝΒΑ, ο Λίλαρντ δέχεται εδώ και καιρό έντονη κριτική για το γεγονός ότι δεν διεκδίκησε ποτέ ένα δαχτυλίδι, αλλά και για την επιλογή του να μην αφήσει ποτέ τους Μπλέιζερς παρόλο που ήταν φανερό πως δεν μπορούσαν να του προσφέρουν κάτι τέτοιο.



«Καταλαβαίνω πως παίζουμε για να κερδίσουμε πρωταθλήματα, όλοι θέλουμε να φτάσουμε ως το τέλος. Αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να συζητάμε σαν όλα τα άλλα να μη μετρούν, σαν όλο το υπόλοιπο ταξίδι να μην έχει καμία σημασία. Ξέρω ότι όταν ολοκληρωθεί η καριέρα μου, κανείς δεν θα μιλά για μένα, για ακριβώς αυτόν τον λόγο. Μπορεί το όνομά μου να αναφερθεί σε κάποιο ρεκόρ, αλλά μόνο έτσι» ήταν τα λόγια με τα οποία ολοκλήρωσε το συγκεκριμένο θέμα ο Αμερικανός, τα οποία αμέσως αμέσως μας φέρνουν στο μυαλό πολλά «κεφάλαια» της λίγκας των οποίων η υστεροφημία αδικείται λόγω του ότι απλώς δεν έφτασαν ποτέ μέχρι το τέλος του δρόμου.

Το πραγματικό πρόβλημα

Τα ζητήματα στα οποία αναφέρθηκε ο Λίλαρντ πράγματι έχουν πολλή βάση, και δυστυχώς μόνο επιδεινώνονται στη σύγχρονη εποχή. Με τα social media πλέον να έχουν εκραγεί, όλες αυτές οι συζητήσεις περί των καλύτερων και των χειρότερων, περί των σωστών και λανθασμένων επιλογών, αναπαράγονται τόσο που φτάνουν να επισκιάζουν όλα τα υπόλοιπα. Αυτό ισχύει σε όλα τα αθλήματα, όμως ειδικά στο ΝΒΑ οι αναλύσεις και τα αφηγήματα τέτοιου είδους ξεφεύγουν διαρκώς και γίνονται πολύ συχνά το επίκεντρο της προσοχής, με αποτέλεσμα να υπάρχει ένας διαρκής κύκλος αποθέωσης και κριτικής που δεν σταματά ποτέ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Κέβιν Ντουράντ. Ο «KD» από την αρχή της καριέρας του στους Θάντερ (τότε Σουπερσόνικς) έδειξε πως πρόκειται για έναν εκ των πλέον προικισμένων σκόρερ που έχουν περάσει από τα παρκέ. Παρόλα αυτά, με τα χρόνια άρχισε κι αυτός να κριτικάρεται που δεν χάρισε ένα πρωτάθλημα στην Οκλαχόμα. Όταν αποφάσισε να φύγει προς το Σαν Φρανσίσκο και κέρδισε τελικά τα δύο πολυπόθητα «δαχτυλίδια» με τους Γουόριορς, οι fans πάλι ασκούσαν κριτική στο γεγονός ότι χρειάστηκε μία superteam για να το καταφέρει.



Με άλλα λόγια, υπάρχει μία απόλυτη αποθέωση της νίκης και μία προσδοκία από τους fans για κάθε παίκτη να είναι εκτός από ταλαντούχος και leader σε μία πορεία πρωταθλητισμού. Μία τέτοια ψυχρή αντιμετώπιση, ωστόσο, αφαιρεί το δικαίωμα από πολλούς παικταράδες που πέρασαν ανά τα χρόνια να εντάσσονται ανάμεσα στους κορυφαίους, ενώ βγάζει από την εξίσωση το πλέον βασικό «δόγμα» του ομαδικού αθλητισμού: Κανείς δεν μπορεί ποτέ να κερδίσει μόνος του, οπότε η νίκη δεν εξαρτάται ποτέ απόλυτα από έναν.

Το έτερο μεγάλο λάθος των fans είναι πως πολύ συχνά κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Απαιτούν, δηλαδή, από τον παίκτη να θέλει αυτά που θα επιθυμούσαν οι ίδιοι, αν ήταν στη θέση του. Δεν είναι απαραίτητο ότι ο εκάστοτε αστέρας του ΝΒΑ θέλει οπωσδήποτε το πρωτάθλημα. Όπως τόνισε και ο Λίλαρντ, υπάρχουν άπειρα άλλα πράγματα τα οποία έχουν σημασία και μπορεί να αποτελούν για κάποιους προτεραιότητα. Από τα χρήματα και τα ατομικά ρεκόρ, μέχρι την αρμονική συνύπαρξη με συμπαίκτες και την ταύτιση με μία ομάδα.

Ο Κέβιν Ντουράντ, ο Ντέιμιαλ Λίλαρντ και άπειροι άλλοι είναι ούτως ή άλλως υπερπαίκτες, ανεξαρτήτως των δαχτυλιδιών που αριθμούν. Κανείς δεν λέει πως τα πρωταθλήματα δεν έχουν σημασία, όμως είναι πραγματικά πολύ κρίμα να κρίνονται οι αθλητές από κάτι που για να συμβεί χρειάζεται η συνδρομή άπειρων πραγμάτων. Αντίθετα, μπορούν να αντληθούν πολλά συμπεράσματα βλέποντάς τους απλώς να παίζουν. Και ναι, όπως είπε ο «Dame Dolla», για κάποιους ο τελικός προορισμός μπορεί να μην έρθει ποτέ. Όμως και το υπόλοιπο ταξίδι μετράει.