Ντε Μπρόινε: Βάζοντας ποδοσφαιρικά παπούτσια στον... Πικάσο

«Η έμπνευση υπάρχει, αλλά πρέπει να σε βρει να δουλεύεις», είχε πει ο σπουδαίος Πάμπλο Πικάσο. Συστάσεις δεν χρειάζονται για έναν καλλιτέχνη που άφησε το δικό του στίγμα στην κοινωνία μέσα από τους πίνακές του, αλλά και από τις διάφορες ατάκες του. Αυτές θα χρησιμοποιήσουμε κάνοντας έναν... τολμηρό παραλληλισμό με τον «αρτίστα» των γηπέδων, Κέβιν Ντε Μπρόινε.

Η ατάκα με την οποία ξεκινήσαμε το κείμενο μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί για κάθε ποδοσφαιριστή. Πόσω μάλλον για έναν ποδοσφαιριστή που... ξεχειλίζει από έμπνευση, αλλά για να φτάσει στο κορυφαίο επίπεδο και να «ζωγραφίζει» στο χορτάρι έπρεπε να δουλέψει σκληρά.

«Τη χρονιά που πέρασε τα πήγαινα καλά στο σχολείο και στο ποδόσφαιρο. Κανένας τσακωμός, κανένα πρόβλημα. Στο τέλος της χρονιάς, μάζεψα τα πράγματά μου και είπα "αντίο" στην ανάδοχη οικογένειά μου. Μου είπαν ότι θα τα πούμε μετά τις διακοπές και να έχω καλό καλοκαίρι.

Όταν γύρισα σπίτι μου και πέρασα την πόρτα, είδα την μητέρα μου να κλαίει. Νόμιζα ότι κάποιος πέθανε ή κάτι τέτοιο. Της είπα "τι συμβαίνει;". Η απάντηση της μητέρας μου μου διαμόρφωσε όλη μου τη ζωή. "Δεν θέλουν να σε πάρουν πίσω. Η ανάδοχη οικογένεια δεν σε θέλει άλλο". Την ρώτησα γιατί και μου είπε "επειδή είσαι αυτό που είσαι. Είσαι πολύ ήσυχος ντροπαλός, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί σου. Είπαν πως είσαι πολύ δύσκολος"», είχε πει αρχικά για μια... περιπέτειά του όταν ήταν στα 14 του. Έφυγε από το σπίτι του για να κυνηγήσει το όνειρό του στην Γκενκ, η οποία του βρήκε ανάδοχη οικογένεια για να μεγαλώνει. Ήταν ένα παιδί δύσκολο, ντροπαλό και πειθαρχημένο.



«Είχα σοκαριστεί, αλλά ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή στην καριέρα μου γιατί δεν ήμουν τότε κάποιος σταρ ή οτιδήποτε και ξαφνικά άπαντες στην ομάδα νόμιζαν πως δημιουργούσα προβλήματα. Θυμάμαι ότι όταν είδα τη μητέρα μου να κλαίει, άρπαξα την μπάλα, πήγα έξω και την κλώτσαγα στον τοίχο για ώρες. Θυμάμαι που είπα δυνατά μετά από αυτά "όλα θα πάνε εντάξει. Σε δύο μήνες θα παίζω στην δεύτερη ομάδα, δεν θα αποτύχω ποτέ ξανά, ό,τι και αν συμβεί." Τελικά ήρθε η στιγμή που όλα άλλαξαν. Με πήγαν στη δεύτερη ομάδα να προπονηθώ, είχε νευριάσει τόσο πολύ. Παίζαμε ένα ματς Παρασκευή βράδυ. Ήμουν στον πάγκο και μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο... τρελαμένος. Έβαλα πέντε γκολ σε ένα ημίχρονο. Τελικά, τράβηξα τα βλέμματα όλων πάνω μου και ανέβηκα στην πρώτη ομάδα.

Μερικούς μήνες μετά, η ανάδοχη οικογένειά μου ήρθε στο προπονητικό κέντρο και μου είπε να γυρίσω πίσω. Με είχαν πληγώσει πολύ, τους απέρριψα. "Με πετάξατε στα σκουπίδια. Τώρα που τα πάω καλά με θέλετε πίσω", απάντησα»...

«Το νόημα της ζωής είναι να ανακαλύψεις το ταλέντο σου. Ο σκοπός της ζωής είναι να το χαρίσεις στους άλλους»

Ο Ντε Μπρόινε το ανακάλυψε από μικρός. Έβλεπε γήπεδο, διάβαζε τη σκέψη του αντιπάλου και του συμπαίκτη του, μοιράζοντας απλόχερα... γκολ. Το μεγάλο «μπαμ» στην καριέρα του έγινε με την ανδρική ομάδα της Γκενκ, με τη σεζόν 2010/11 να είναι ορόσημο. Με 5 γκολ και 16 ασίστ σε 32 αγώνες άρχισε να δείχνει το ταλέντο του και να το... χαρίζει στον κόσμο.

Ακολούθησε, άλλη μια εξαιρετική σεζόν με 8 γκολ και 10 ασίστ που ήταν αρκετή για να μαγνητίσει το βλέμμα της Τσέλσι. Οι Λονδρέζοι πλήρωσαν 8 εκατ. ευρώ τον έκαναν δικό τους και τον έδωσαν στη Βέρντερ Βρέμης για να «ψηθεί».

«Για να γνωρίζεις τι να ζωγραφίσεις, πρέπει να αρχίσεις να ζωγραφίζεις»

Ο Κέβιν είχε πάρει το... πινέλο του και άρχιζε να δημιουργεί «πίνακες». Οι «ζωγραφιές» του στο χορτάρι άρχιζαν κάθε φορά να είναι και ομορφότερες.



Ήταν έργα τέχνης που θα μπορούσες κάλλιστα να... κρεμάσεις στον τοίχο σου και να τους θαυμάζεις, έχοντας την υπογραφή του. Στην Τσέλσι, πάντως, δεν στέριωσε μετά την μία αλλά εξαιρετική χρονιά στην Βέρντερ Βρέμης (10 γκολ, 9 ασίστ). Παρ' όλα αυτά, η Βόλφσμπουργκ πείστηκε να δώσει 22 εκατ. ευρώ για να τον κάνει δικό της τον Ιανουάριο του 2014, θέλοντας να χτίσει πάνω του την ομάδα.

«Θα ήθελα να ζω σαν φτωχός με πολλά λεφτά»

Μιάμιση χρονιά ήταν αρκετή για να λάμψει και πάλι ο Ντε Μπρόινε, δείχνοντας στην Τσέλσι πόσο λάθος έκανε. Εν μέρει, αυτή η πτυχή της καριέρας του θύμιζε αρκετά και την ιστορία με την ανάδοχη οικογένεια, η οποία ουσιαστικά δεν «πίστεψε» σε αυτόν. Η Βόλφσμπουργκ πόνταρε πάνω του, του έδωσε το... πινέλο και ο 22χρονος τότε μεσοεπιθετικός, έβλεπε το χορτάρι σαν «καμβά».

Με 20 τέρματα και 37 ασίστ σε μιάμιση χρονιά, ο Κέβιν Ντε Μπρόινε επιβεβαίωσε άλλο ένα ρητό του Πικάσο: «Ο ζωγράφος ζωγραφίζει ό,τι πουλάει. Ο καλλιτέχνης πουλάει ό,τι ζωγραφίζει».



Όταν ήρθε η Μάντσεστερ Σίτι με τα 76 εκατ. ευρώ το καλοκαίρι του 2015, τότε η Βόλφσμπουργκ δεν μπορούσε να αρνηθεί και άφησε τον Ντε Μπρόινε να χαράξει την δική του πορεία στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Ο ίδιος όπως μικρός. Σεμνός και ταπεινός, πάντα προσγειωμένος. Παρότι έβλεπε το συμβόλαιό του να έχει μπροστά από το αρχικό νούμερο... πολλά μηδενικά, ο Βέλγος δεν το έπαιρνε πάνω του. «Θα ήθελα να ζω σαν φτωχός με πολλά λεφτά» η ατάκα του Πάμπλο Πικάσο που ταίριαζε γάντι στον Ντε Μπρόινε!

«Δώστε μου ένα μουσείο και θα το γεμίσω»

Το είπε άραγε ο Πάμπλο Πικάσο ή ο Κέβιν Ντε Μπρόινε; Αν μη τι άλλο θα μπορούσαν αμφότεροι να έχουν ξεστομίσει την εν λόγω ατάκα, λόγω των επιτευγμάτων τους. Βάσει χαρακτήρα, όμως, ο ταπεινός Ντε Μπρόινε απορρίπτεται, οπότε καταλαβαίνει κανείς ποιος το είπε... Αν οι ασίστ (πόσω μάλλον) και τα γκολ τού Ντε Μπρόινε έμπαιναν σε μουσείο, σίγουρα θα γέμιζε ασφυκτικά. Κυρίως μιλώντας σε συλλογικό επίπεδο, αφού με το Βέλγιο πάντα υπήρχαν οι προσδοκίες, αλλά αργά ή γρήγορα στα μεγάλα τουρνουά θα έμεναν εκτός...

Ο Ντε Μπρόινε έκανε μια μεστή πρώτη χρονιά με 16 γκολ και 13 ασίστ σε όλες τις διοργάνωσες. Η σεζόν έμοιαζε σαν ένα ακόμη εύκολο και απλό πίνακα ζωγραφικής, που δημιουργούσε η καλλιτεχνική φαντασία του Βέλγου. Ο Ντε Μπρόινε είχε πέσει στα χέρια του επιστήμονα Πεπ Γκουαρδιόλα, ο οποίος βελτίωσε τις ικανότητές του και κυρίως απογείωσε την δημιουργική του φαντασία. Ακολούθησε χρονιές ρεκόρ με 16 ασίστ, με 20 και με 12 στην πιο πρόσφατη. Οι πίνακες του Κέβιν Ντε Μπρόινε είχαν φτάσει στο επίπεδο του... Πάμπλο Πικάσο. Αμφότεροι, είχαν αγγίξει το πικ τους, όντας κορυφαίοι στο είδος τους...

«Το χέρι μου μου λέει τι σκέφτομαι», είχε πει ο Πικάσο. Ο Ντε Μπρόινε μάλλον έχει παραφράσει το ρητό του... «Το πόδι μου μου λέει τι σκέφτομαι».