Μια ραδιοφωνική αληθινή χριστουγεννιάτικη ιστορία

Κάθε χρονιά που πλησιάζουν οι μέρες των Χριστουγέννων, έρχεται στο μυαλό μου αυτήν η ιστορία που θα σας διηγηθώ. Πέρα για πέρα αληθινή, ανθρώπινη και κυρίως διδακτική. Ευτυχώς μου συνέβη στα νιάτα μου και… έμαθα νωρίς. Είναι η μοναδική φορά που θα αναφερθώ σε προσωπική μου ιστορία.

Ήμουν τότε πολύ… φρέσκος στη δουλειά και ήταν η πρώτη φορά που θα δούλευα τις μέρες των εορτών. Ναι, είχα χαλαστεί όσο τίποτα άλλο. Πρώτη φορά θα εργαζόμουν τα Χριστούγεννα, πρώτη φορά θα περνούσα αυτές τις μέρες μακριά από τους γονείς μου. Μεγάλη στεναχώρια…

Όσο σκεφτόμουν ότι δεν θα έβλεπα τους φίλους μου στην Καβάλα και ότι αυτοί θα γλεντούσαν όσο εγώ θα ήμουν στο ραδιόφωνο, έπεφτα σε μελαγχολία. Άλλωστε πονάει πάντα η πρώτη φορά και ήξερα ότι έπρεπε να το περάσω κι αυτό! Χριστούγεννα μακριά από το πατρικό μου σπίτι, από την παρέα μου και μάλιστα σε μια πόλη που ζούσα εδώ και λίγο καιρό και δεν είχα ακόμα αναπτύξει ισχυρές φιλίες. Γιορτές λοιπόν ουσιαστικά μόνος και εργαζόμενος! Πόσο πιο χάλια;

Ανήμερα Χριστούγεννα, σηκώθηκα με βαριά καρδιά, ήπια έναν… ρημαδοκαφέ μόνος μου και ξεκίνησα για την Καλλιθέα, για να πάω στον ΣΠΟΡ FM. Μάλιστα επίτηδες έφτασα νωρίτερα, αφενός γιατί δεν είχα τίποτα να κάνω και αφετέρου για να αλλάξω πιο γρήγορα το συνάδελφο της πρωινής βάρδιας, ώστε να προλάβει να καθίσει στο οικογενειακό τραπέζι. Την στιγμή που ανέβαινα τα σκαλιά για να μπω στο σταθμό, πιο ξενερωμένος δεν γινόταν να ήμουν. Ψέλλισα ένα ανόρεκτο «Χρόνια Πολλά» στους ελάχιστους παρευρισκόμενους και καταριόμουν που δούλευα αυτές τις μέρες και ειδικά ανήμερα τα Χριστούγεννα.

Το χειρότερο όλων, ήταν ότι έπρεπε να κάνω και εκπομπή, αλλά που να βρω κέφι, διάθεση μηδέν! Αναρωτιόμουν τι έκανα εγώ εκεί, νέο παλικάρι και αντί να είμαι στο τραπέζι των γονιών μου που γιόρταζαν, εγώ αναγκαζόμουν να κάνω 3ωρη εκπομπή. Μάλιστα, απορούσα, ποιος διάολο θα με άκουγε εκείνο το μεσημέρι, που όλοι θα έτρωγαν και θα έπιναν με τις παρέες τους ! «Γιατί να μην έβαζαν μια ηχογραφημένη εκπομπή», μονολογούσα.

Εκείνα τα χρόνια δεν είχε ακόμα «ανθίσει» το ίντερνετ (ναι νεαροί μου φίλοι, κάναμε εκπομπές και χωρίς αυτό) και δεν υπήρχε η δυνατότητα να σταλούν μηνύματα. Οπότε μιλάμε για ένα τρίωρο ολοκληρωτικής μοναξιάς, που δεν γνώριζες καν αν σε ακούει κάποιος, που δεν υπήρχε τρόπος να λάβεις ούτε μια ευχή, να διαπιστώσεις ότι κάποιος είναι εκεί μαζί σου, συντονισμένος.

Προσπάθησα να είμαι ζωηρός και κεφάτος, όχι τόσο για τους ακροατές - που δεν περίμενα να με ακούν για να είμαι ειλικρινής - αλλά για… πάρτη μου! Το νεαρό της ηλικίας μου, δεν με άφηνε να το βάλω κάτω και να πέσω κι άλλο ψυχολογικά. Όταν όμως βγήκα από το στούντιο, άδειασα…

Δεν πρόλαβα να ανάψω τσιγάρο, όταν με φώναξε η κοπέλα στη γραμματεία και μου είπε ότι κάποιος με ζητάει στο τηλέφωνο. Δεν περίμενα τηλεφώνημα και τότε σπανίως έκανα εκπομπές ώστε κάποιος να θέλει να συνομιλήσει (ειδικά) μαζί μου ως ακροατής. «Έμενα προσωπικά ή κάποιον δημοσιογράφο απλά» ρώτησα και η απάντηση με ξάφνιασε. «Τον Χονδροθύμιο» μου είπε η συνάδελφος και απορημένος πήγα να σηκώσω το ακουστικό.

Υπέθεσα ότι στη γραμμή θα ήταν κανένας μισομεθυσμένος τύπος που θα ήθελε να με ρωτήσει για κάποιο παιχνίδι και ένα… στραβωμένο «παρακαλώ» ήταν η πρώτη λέξη που άρθρωσα. Η κακή μου διάθεση και η απροθυμία μου να μιλήσω, ήταν εμφανέστατη.

«Καλησπέρα νεαρέ μου, είμαι ο κύριος Γιώργος και θέλω απλά να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Τίποτα άλλο. Χρόνια πολλά, να σε έχει καλά ο Θεός. Σε ευχαριστώ». Τα λόγια αυτά έβγαιναν από το στόμα ενός ηλικιωμένου, ο οποίος μιλούσε καλοσυνάτα, ευγενέστατα, γεμάτος πραότητα και είχε μια γλυκιά χροιά η φωνή του. Σάστισα. «Να είστε καλά, Χρόνια πολλά, αλλά για ποιον λόγο με ευχαριστείτε» ήταν η ερώτηση μου, για να ακολουθήσει η απάντηση που με στιγμάτισε.

«Αγόρι μου καλό, σε ευχαριστώ γιατί μαζί σου πέρασα τα Χριστούγεννα. Γιατί μαζί καθίσαμε στο γιορτινό τραπέζι και φάγαμε. Γιατί μαζί σου πέρασα αυτές τις ώρες που ήμουν μόνος μου, γιατί σε είχα παρέα, ξεχάστηκα και ήταν όμορφα. Δεν ένιωσα μοναξιά. Να έχεις υγεία σου εύχομαι και να ξέρεις ότι αυτό που έκανες σήμερα, ήταν σπουδαίο. Να κρατήσεις δηλαδή συντροφιά σε μένα και σε κάποιους που έτρωγαν μόνοι τους. Και πάλι σε ευχαριστώ, καλές γιορτές». Τα είχα χάσει. Ανταπέδωσα τις ευχές και η συνομιλία τερματίστηκε.

Το ύφος του δεν ήταν παραπονεμένο, δεν ήταν λυπημένος ούτε μίζερος, δεν επικοινώνησε μαζί μου επειδή ήθελε απλά με κάποιον να μιλήσει. Ήταν πρόσχαρος για το ανέλπιστο δώρο (που είχε παρέα και δεν άκουσε απλά μια μαγνητοσκοπημένη εκπομπή), δεν ήθελε να καταχραστεί το χρόνο μου και μοναχά ήθελε να πει ένα «ευχαριστώ», όπως μας το λένε οι φίλοι μας όταν ήμαστε δίπλα τους σε μια δύσκολη στιγμή.

Πέρασαν αρκετά λεπτά για να συνειδητοποιήσω τι μου είχε συμβεί. Ο άνθρωπος αυτός εκείνη τη στιγμή με έκανε ευτυχισμένο και συνάμα με βοήθησε να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου. Ευτυχισμένο γιατί παρά το γεγονός ότι πριν ήμουν στενοχωρημένος που δούλευα τέτοια μέρα, έδωσα χαρά σε έναν άγνωστο άνθρωπο και ήμουν μια καλή συντροφιά για αυτόν. Κάνοντας αυτήν την σκέψη, χαμογέλασα. Το πρώτο χαμόγελο της ημέρας. Όσο χαμογελούσα, αναλογίστηκα πόσο άδικο είχα που υποστήριζα ότι τη μέρα των Χριστουγέννων, δεν θα έπρεπε να είχαμε live εκπομπές. Όμως μετά τη συνομιλία αυτή μου φαινόταν μεγάλο… άδειασμα προς τους ακροατές να τους κάνουμε συντροφιά όλον τον χρόνο, να μας έχουν παρέα τους και όταν μας χρειάζονται περισσότερο (έστω λίγοι από αυτούς) εμείς να μην είμαστε εκεί!

Από τότε, εδώ και πολλά πλέον χρόνια, δεν βαρυγκωμώ πότε όταν δουλεύω τις γιορτές. Πηγαίνω πάντα με χαμόγελο και κάνω εκπομπές για τον κύριο Γιώργο και ορισμένους συνανθρώπους μας σαν κι αυτόν. Οι εκπομπές αυτές μπορεί να έχουν το μικρότερο ακροατήριο από όλες τις υπόλοιπες, όμως δεν με νοιάζει, γιατί για μένα αυτές πια μετράνε πιο πολύ. Γιατί το ραδιόφωνο, πρώτα από όλα είναι… παρέα!