Ξέρουμε τον δρόμο, έχουμε τον τρόπο

Τερματίσαμε πρώτοι αλλά μείναμε δεύτεροι. Η διαφορά των τερμάτων ανάμεσα στην Βοσνία και την Ελλάδα μπορεί να μην λέει ακριβώς την αλήθεια αλλά βρίσκεται κάπου εκεί κοντά. Συνολικά κρίνοντας η Βοσνία έπαιξε καλύτερο ποδόσφαιρο και δικαιολογημένα παίρνει την απευθείας πρόκριση. Εμείς έχουμε να λέμε για εκείνο το δοκάρι του Γκέκα που γλύτωσε τους Βόσνιους από την ήττα στο Γ. Καραϊσκάκης. Δηλαδή, να' χαμε να λέγαμε.

Όσο δύσκολο είναι να πιάσουμε τον αντίπαλο μας από τον λαιμό και να του βάλουμε τέσσερα και πέντε γκολ άλλο τόσο δύσκολο είναι να μας πιάσει αυτός σε δύο αγώνες και να μας αποκλείσει. Ισχυρίζομαι δηλαδή ότι όποια ομάδα και να πέσει πάνω μας στα μπαράζ θα δεινοπαθήσει για να μας φέρει βόλτα. Ακόμα και οι άλλοι αν κούφια η ώρα το φέρει η κληρωτίδα θα ξαναφέρουν στο μυαλό τους το καλοκαίρι του 2004 και θα τους ζώσουν τα φίδια.

Η εθνική ομάδα έχει το μέταλλο όταν αγωνίζεται σε παιχνίδια χωρίς αύριο να συσπειρώνεται και να αντέχει. Οι Ουκρανοί το 2010 έφυγαν με χαρές και πανηγύρια από το ΟΑΚΑ αλλά το γκολ του Σαλπιγγίδη τους προσγείωσε ανώμαλα. Ακόμα και με τους Ισλανδούς να πέσουμε οι πιθανότητες πρόκρισης είναι 50 τις εκατό. Τις ίδιες πιθανότητες όμως έχουμε ακόμα κι αν πέσουμε πάνω στους Γάλλους. Όσο δύσκολο είναι να τους βάλουμε γκολ για να τους νικήσουμε άλλο τόσο δύσκολο θα είναι να μας βάλουν αυτοί και να μας αποκλείσουν. Είμαστε ομάδα με αμυντικούς προσανατολισμούς και αυτό μπορεί να είναι επιλογή του Σάντος αλλά δεν είναι ευθύνη.

Την ίδια λογική είχαμε και όταν μεγαλουργήσαμε επί Ρεχάγκελ. Με την ίδια λογική θα πάμε στα μπαράζ για να πάρουμε την πρόκριση. Ο αγώνας με το Λιχτενστάιν δεν μας έκανε σε κάτι σοφότερους μας έδειξε όμως ότι οι παλιές καραβάνες έχουν ακόμα φλόγα και πάθος που το μεταφέρουν στους νεότερους. Μας έδειξε επίσης ότι η κερκίδα, οι φίλοι της εθνικής έχουν κριτήριο και ξέρουν να εκτιμούν όσους καταθέτουν και την κλάση τους αλλά και την ψυχή τους να πάρει η εθνική ομάδα το αποτέλεσμα.

Αναμένοντας τον αντίπαλο για τα μπαράζ δεν ωφελεί να ομφαλοσκοπούμε γύρω από τις εμφανίσεις της εθνικής και τις φτωχές σε σκορ νίκες της. Εκείνο που χρειάζεται είναι παίκτες, προπονητές και εξέδρα να το πιστέψουν ότι ερχόμαστε με φόρα από το 2004 και θα γιορτάσουμε τα δεκάχρονα από εκείνη την επιτυχία όχι σε τόπους εξωτικών διακοπών αλλά στην εξωτική Βραζιλία.