Ένας αληθινός Survivor κόντρα σε θεούς και δαίμονες

Σημαντικό στη ζωή δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα, αλλά και πως φτάνεις σε αυτό. Ακόμα κι όταν πέσεις, έχει σημασία να το κάνεις μαχόμενος, με ψηλά το κεφάλι και με τη συνείδηση σου καθαρή, ότι έκανες αυτό που έπρεπε και έδωσες ό,τι είχες.

Βέβαια το αποτέλεσμα μετράει και όχι η ρομαντική -ίσως- παραπάνω θεωρία, αλλά όταν σε έχουν για ξοφλημένο, ξεγραμμένο από νωρίς και τελικά διαψεύδεις τους πάντες και παίρνεις συνεχώς… παράταση ζωής, τότε μαγκιά σου! Ο Ηρακλής είναι αναμφίβολα μια τέτοια περίπτωση.

Ο «Γηραιός» άρχισε τη σεζόν με τεράστια προβλήματα και αρκετοί θεωρούσαν ότι δε θα έβγαζε τη χρονιά. Αν το κατάφερνε αυτό, τότε απλά θα…. βολόδερνε στα γήπεδα της Superleague, δε θα ξεκολλούσε από τον πάτο της βαθμολογίας και θα αποτελούσε εύκολη λεία στις διαθέσεις των αντιπάλων. Το μόνο που «φρέναρε» το κοινό από αυτήν την απαξίωση, ήταν το όνομα, η φανέλα και η δυναμική της ομάδας.

Η κατάσταση είχε ξεφύγει τόσο στην αρχή, που «θρυλείται» ότι κάποιοι νεαροί παίκτες είχαν μέχρι και βιοποριστικό πρόβλημα. Μετά από δέκα παιχνίδια, τη χαρά της νίκης δεν την είχαν γευτεί και όλα έδειχναν χαμένα, είχαν μόλις τέσσερις βαθμούς και ο υποβιβασμός έμοιαζε σχεδόν δεδομένος. Όμως όχι, η νίκη στις 5 Δεκεμβρίου κόντρα στον ΠΑΣ έδωσε πίστη και το διπλό στη Βέροια στις 25 Γενάρη ήταν το φιλί της ζωής.

Αυτές οι νίκες είναι οι μοναδικές μετά από 22 αγώνες και φυσικά δεν είναι αρκετές για να κρατήσουν τον Ηρακλή στην κατηγορία. Όμως το γεγονός ότι έχει (μαζί με την ΑΕΚ) τις περισσότερες ισοπαλίες στο πρωτάθλημα (9), τον καθιστούν απόλυτα… μάχιμο!

Παράλληλα δείχνει κάτι σημαντικό. Αρνείται πεισματικά να χάσει με κάτω τα χέρια και όταν γνωρίζει την ήττα, πουλάει -σχεδόν πάντα- πολύ ακριβά το… τομάρι του! Από τις έντεκα ήττες του, οι έξι ήταν στη διαφορά του ενός γκολ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Κυρίως είναι η εικόνα των παικτών του στο χορτάρι.

Συνήθως οι ομάδες που παλεύουν για τη σωτήρια τους, μέσα στη σεζόν σου βγάζουν μια… κακομοιριά, κάποιες φορές έλλειψη πάθους και πίστης στις δυνάμεις τους. Ο Ηρακλής όχι! Επιδεικνύει έναν ποδοσφαιρικό, αγωνιστικό εγωισμό. Πάντα παλεύει μέχρι το τέλος, πάντα δίνει το 100% στο γήπεδο, πάντα σε πείθει ότι θα ματώσει για τον κάθε βαθμό. Που να βοηθούσε και λίγο η διοίκηση…

Απλά θυμηθείτε παλιότερα ομάδες που από νωρίς είχαν μείνει πίσω στη βαθμολογία, πόσο εύκολα τα είχαν παρατήσει και όχι μόνο ολοκλήρωσαν τη σεζόν με τεράστια διαφορά από την προτελευταία ομάδα, αλλά ουσιαστικά αποτέλεσαν… σάκο του μποξ στους αντιπάλους και τους «χάριζαν» ξεκούραστα τους τρεις βαθμούς!

Κανείς δεν ξέρει αν τελικά ο Ηρακλής θα θυμίσει το μυθικό ήρωα και θα κάνει έναν ακόμα άθλο, παραμένοντας στην κατηγορία. Το σίγουρο είναι ότι στο φινάλε της χρονιάς όλοι θα θυμούνται την ηρωική σεζόν της ομάδας και ότι αντιμετώπισε τα χίλια μύρια προβλήματα με λεβεντιά. Αν σωθεί θα πρόκειται για τεράστιο επίτευγμα, αν όχι, τουλάχιστον θα έχει πέσει με ψηλά το κεφάλι, με την περηφάνια ότι πάλεψε μέχρις εσχάτων κόντρα σε θεούς και δαίμονες και αυτό είναι το ζητούμενο. Κανείς δεν θα κατηγορήσει τους παίκτες ή τους προπονητές, πράγμα σπάνιο σε ομάδα που υποβιβάζεται, αλλά δικαίως οι ευθύνες θα αποδοθούν άλλου...