Το θαύμα του Αναστασίου

Η αλήθεια είναι πως άλλα είχα στο μυαλό μου να γράψω σήμερα περί Γιάννη Αναστασίου και λοιπών και σε διαφορετικά κατέληξα. Αιτία, μια ωραία πρωινή συζήτηση στα γραφεία του ΣΠΟΡ FM με τους συναδέλφους, Αλέξη Σπυρόπουλο και Βάιο Τσούτσικα. Βασικός άξονας της κουβέντας, φυσικά, ο κόουτς του Παναθηναϊκού, η κρίση στην οποία βρίσκεται η ομάδα, οι αιτίες της και το μέλλον του «Ολλανδού» στον πάγκο της ομάδας.

Τι πραγματικά συμβαίνει στο «τριφύλλι» και τον προπονητή του; Γιατί οι «πράσινοι» αποκλείονται από την Γκαμπάλα, χάνουν σχεδόν με κάτω τα χέρια από τον Πανιώνιο και παίζουν ένα απελπιστικά κακό ποδόσφαιρο; Εχει, τελικά, «ταβάνι» ο Αναστασίου;
Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Εξαρτάται πως εννοεί κανείς και πως βλέπει το «ταβάνι». Αν «ταβάνι» θεωρούμε το να χάνεις από Γκαμπάλες και Πανιώνιο, τότε είναι σαν να κοροϊδευόμαστε. Αν «ταβάνι» είναι ο πρωταθλητισμός και η διαχείρισή του, τότε να το συζητήσουμε και γιατί όχι να συμφωνήσουμε…

Ο Αναστασίου τον πρώτο χρόνο πέτυχε να κάνει το απροσδόκητο. Ερχόμενος από την Ολλανδία και όντας σε ένα διαφορετικό, ποδοσφαιρικά, περιβάλλον, δίχως παρασκήνιο, δίχως τόση πίεση και με αφοσίωση και δουλειά στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι, ανέλαβε τον Παναθηναϊκό με στόχο σε ένα βάθος τριετίας η ομάδα να πρωταγωνιστεί. Την πρώτη σεζόν, λοιπόν, με τον κόσμο να στηρίζει όσο ποτέ, με τη διοίκηση από κοντά και με μια εξαιρετική χημεία ανάμεσα σε προπονητικό τιμ και ποδοσφαιριστές, οι «πράσινοι» πήραν τη δεύτερη θέση, μέτρησαν μια μεγαλειώδη εκτός έδρας νίκη επί του αιωνίου αντιπάλου και πήραν το Κύπελλο Ελλάδας με τεσσάρα στον τελικό επί του ΠΑΟΚ και πολύ καλό ποδόσφαιρο…

Τη δεύτερη χρονιά, το «κάτι παραπάνω» δεν έγινε. Οι «πράσινοι», κόντρα σε όλα, το πάλεψαν. Κάτι κάποιες «αστοχίες» μέσα στη σεζόν, κάτι κάποια… φαλτσοσφυρίγματα, δεν ήθελε και πολύ ο τίτλος να χαθεί. Όπως και έγινε. Παράλληλα, μέτρησαν και μια συμμετοχή στο Europa League, δίχως νίκη! Εξαιρετικά κακή συγκομιδή, για μια ομάδα που όλοι συμφώνησαν πως… πρώτα θα μάθει να περπατάει και μετά να τρέχει. Ρεαλισμός, λοιπόν, και εδώ. Και στήριξη. Στήριξη άνευ προηγουμένου.

Και φτάνουμε στα φετινά. Τα μέχρι τώρα σοκαριστικά αποτελέσματα γνωστά. «Χάθηκε η χρονιά από τόσο νωρίς;», θα αναρωτηθεί κάποιος. «Όχι», είναι η απάντηση. Δεν γίνεται να χαθεί μια σεζόν κι ενώ βρισκόμαστε στον Σεπτέμβρη. Ηδη, όμως, οι «πράσινοι» μετρούν έναν διπλό αποκλεισμό στην Ευρώπη, μια τεράστια οικονομική ζημιά και μια μεγάλη κρίση στην οποία βρίσκονται. Η χημεία, που λέγαμε, χάθηκε, τα αποδυτήρια είναι σε εκρηκτική κατάσταση και ο Αναστασίου για πρώτη φορά στο στόχαστρο.

Μπορεί να διαχειριστεί όλη αυτή την κατάσταση ο κόουτς και να αντιστρέψει το κλίμα; Εγώ λέω πως δεν μπορεί, αλλά αυτό είναι μια απλή εκτίμηση και τίποτε περισσότερο. Δεν έχει μάθει σε τέτοιες «ιστορίες», δεν έχει περπατήσει σε τέτοια «μονοπάτια». Είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, με μέθοδο, εργατικότητα, πολλή δουλειά, σωστά και λάθη (όπως ο κάθε άνθρωπος στη δουλειά του), αλλά δεν έχει βιώσει ανάλογες καταστάσεις στο παρελθόν κι ούτε θα τις βίωνε ποτέ στην Ολλανδία, την «εργασιακή πατρίδα» του.

Τα αποδυτήρια έχουν χαθεί, ο κόσμος περιμένει στα κάγκελα, περάσαμε πλέον στη φάση της απαξίωσης, μετά την αμφισβήτηση και ο Αναστασίου από «αγαπημένος» έγινε «μισητός». Δύσκολα πράγματα για έναν προπονητή. Η αλλαγή της κατάστασης θα αποτελέσει ένα μικρό θαύμα. Και στις μέρες μας το να πιστεύει κάποιος στα θαύματα είναι κάπως αφελές…