Πισωγύρισμα για τον ανεξήγητα νωθρό Παναθηναϊκό

Του Διονύση Δεσύλλα

Ας θυμίσουμε ποιο ήταν το πνεύμα στον Παναθηναϊκό και τι προσπαθούσαν να περάσουν οι Δώνης και Νταμπίζας στους ποδοσφαιριστές τους, μετά τη νίκη επί του Παναιτωλικού. Τόσο ο τεχνικός διευθυντής του «τριφυλλιού», όσο και ο προπονητής της ομάδας τόνιζαν ότι οι «πράσινοι» δεν πέτυχαν τίποτα με το «διπλό» στο Αγρίνιο και πως οι όποιες αποδείξεις θα έρθουν μόνο με ένα σερί επιτυχημένων αποτελεσμάτων, ειδικά στα επόμενα εκτός που ακολουθούσαν.

Δυστυχώς, η προσπάθεια των ανθρώπων του Παναθηναϊκού να «σπρώξουν» τους ποδοσφαιριστές σε συνεχείς νίκες, αρχής γενομένης από το παιχνίδι με τον Λεβαδειακό, δεν πέτυχε. Οι «πράσινοι», μόλις μια αγωνιστική μετά το σημαντικό τρίποντο στο Αγρίνιο, έχασαν βαθμούς στη Βοιωτία και το κυριότερο, προβλημάτισαν με την απόδοσή τους.

Το παιχνίδι σε γενικές γραμμές ήταν κουραστικό. Λίγες φάσεις, χαμηλό τέμπο, όχι υψηλή ένταση και μια ατολμία ή έλλειψη συγκέντρωσης στην τελική πάσα από τον Παναθηναϊκό. Για 60 λεπτά, οι παίκτες του Γιώργου Δώνη είχαν τον έλεγχο, κυκλοφορούσαν την μπάλα, δεν έδιναν τη δυνατότητα στον Λεβαδειακό να απειλήσει, αλλά δεν δημιουργούσαν από την άλλη. Με εξαίρεση το δοκάρι του Κουρμπέλη και μια – δυο φάσεις ακόμα, το «τριφύλλι» είχε προβληματική εικόνα στο επιθετικό του κομμάτι, με τους Χατζηγιοβάνη και Μπουζούκη (κυρίως) να μην είναι σε καλή μέρα και τα ακραία μπακ να μη βοηθούν πολύ στη δημιουργία.

Από το 60’ και μετά, όταν διαφοροποιήθηκε και το σύστημα, τα πάντα… άλλαξαν προς το χειρότερο. Ο Παναθηναϊκός έχασε την όποια διάθεση και κινητικότητα είχε. Αντί να πιέζει για να σκοράρει, έδειχνε να ξεμένει από δυνάμεις, να μην έχει ενέργεια και καθαρό μυαλό, να πουλάει εύκολα την μπάλα, με αποτέλεσμα ο Λεβαδειακός να γίνει απειλητικός και οι «πράσινοι» να δεινοπαθούν για να «φτιάξουν» κάτι καλό. Το έκαναν δυο φορές με Μακέντα και Άλτμαν, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να έρθει το πολυπόθητο γκολ.

Το 0-0 στεναχωρεί τους ανθρώπους της ομάδας, όπως και η εμφάνιση. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλός στη Λιβαδειά. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αυτό συνέβη σε μια περίοδο κατά την οποία οι «πράσινοι» έψαχναν μια καλή… επιστροφή μετά την επιτυχία του Αγρινίου και ένα «χτίσιμο» συνεχόμενων θετικών αποτελεσμάτων που θα έφτιαχνε ακόμη περισσότερο την ψυχολογία ενόψει της δύσκολης συνέχειας.

Υ.Γ: Χρόνια πολλά στον Σύλλογο Μεγάλο, χρόνια πολλά στον τεράστιο Παναθηναϊκό για τα 111α γενέθλιά του.

Για κλείσιμο, η τοποθέτηση του Απόστολου Νικολαϊδη το 1978: «Αναλώνοντας ένα μέρος της ζωής μου εις την υπηρεσία της Παναθηναϊκής ιδέας, αισθάνομαι ότι έχω το δικαίωμα να αναφωνήσω κάτι ανάλογον προς το: “Πόσο εμεγαλύνθησαν τα έργα σου Κύριε”. Πράγματι, ο Παναθηναϊκός μας εμεγαλύνθη τόσον και τόσον εδοξάσθη ώστε με πεποίθηση πλέον να πιστεύουμε ότι κάποτε θα εορτάζονται οι εκατονταετηρίδες αυτού. Διότι ο Παναθηναϊκός μας κατέστη αιώνιος. Κατέστη Αθάνατος! Διότι ο Παναθηναϊκός είναι Ιδέα!»