Ο Παναθηναϊκός με αξιοπρέπεια και το σούπερ κοουτσάρισμα Ουζουνίδη

Γράφαμε σε προηγούμενο κείμενο για τη διάθεση για μάχη που είχαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού ενόψει του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και για το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές του "τριφυλλιού" ήταν αποφασισμένοι να "πεθάνουν" στο "Καραϊσκάκη" για να πάρουν αποτέλεσμα. Αυτό ήταν το πνεύμα που επικρατούσε στο Κορωπί όλη αυτή την εβδομάδα που πέρασε. Τελικά, πέρα από το πάθος και την κατάθεση ψυχής από τους "πράσινους" στην έδρα του Ολυμπιακού, είδαμε και πολλά περισσότερα. Ο Παναθηναϊκός ήταν ανώτερος στο μεγαλύτερο διάστημα από τον αντίπαλό του και έδειξε ότι παρά τα χίλια μύρια προβλήματα που τον ταλαιπωρούν, παραμένει μια πολύ μεγάλη ομάδα, ικανή να αντισταθεί.

Η ομάδα του Μαρίνου Ουζουνίδη πήγε ως μεγάλο αουτσάιντερ στην έδρα του Ολυμπιακού. Λογικό, από τη στιγμή που μιλάμε για ένα κλαμπ που αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες, που έχει, πια, ένα κοντό ρόστερ δίχως πολλές λύσεις και χωρίς μεγάλη ποιότητα. Κατάφερε, όμως, όχι απλά να κοιτάξει στα μάτια τους ερυθρόλευκους με το πανάκριβο ρόστερ, αλλά να τους βάλει δύσκολα, αντιμετωπίζοντας άριστα στο τακτικό κομμάτι το παιχνίδι, και να πάρει ένα σημαντικό αποτέλεσμα, κυρίως για ψυχολογικούς λόγους, στέλνοντας μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.

Οι "πράσινοι" ήταν πιο ομάδα στο γήπεδο από τον Ολυμπιακό του Οσκαρ Γκαρθία. Οι "ερυθρόλευκοι" έδειξαν ένα αδούλευτο σύνολο, με πάρα πολλές αδυναμίες, παρά τις καλές μονάδες και την ισχυρή διοίκηση που διαθέτουν. Από τη μια έβλεπες ένα καλοδουλεμένο γκρουπ και από την άλλη κάποιους ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, αλλά δίχως τα στοιχεία μιας δεμένης ομάδας. Κι αν ο Παναθηναϊκός δεν έμενε με δέκα παίκτες, μετά τη σωστή αποβολή του Βαγγέλη Οικονόμου και το πέναλτι που δόθηκε στον Ανσαριφάρντ, η εικόνα ήταν τέτοια που σου έδινε την εντύπωση ότι οι πιθανότητες για νικητή, έγερναν προς την πλευρά των φιλοξενούμενων.

Ο Παναθηναϊκός είχε μια ποδοσφαιρική αξιοπρέπεια στο Φάληρο. Έδειξε ότι παραμένει ένας πολύ μεγάλος σύλλογος, που μπορεί τα προβλήματα και τα λάθη των διοικούντων να τον λυγίζουν, όμως δεν τον "σκοτώνουν". Οχι ακόμα, τουλάχιστον. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης και οι ποδοσφαιριστές τους ήταν 100% συγκεντρωμένοι και προσηλωμένοι στο να πάρουν αποτέλεσμα και τα κατάφεραν περίφημα. Οταν, δε, είχαν αριθμητικό μειονέκτημα, το μαεστρικό κοουτσάρισμα του Εβρίτη προπονητή και η είσοδος του Μουνιέ, έκαναν το τριφύλλι να είναι ακόμα πιο επικίνδυνο και, παρά το γεγονός ότι δεχόταν φάσεις (κάτι που ήταν απολύτως λογικό από τη στιγμή που έπαιζε με 10 και οι χώροι ήταν πιο ανοικτοί και περισσότεροι για τον Ολυμπιακό) να δείχνει ότι μπορεί να σκοράρει και να πάρει το αποτέλεσμα. Τα κατάφερε με το πέναλτι που κέρδισε ο Ινσούα (η ανατροπή γίνεται εκατοστά έξω από την περιοχή, αλλά πρόκεται για μια πάρα μα πάρα πολύ δύσκολη φάση που 9 στους 10 διαιτητές θα δείξουν την άσπρη βούλα), αφού πρώτα είχε προειδοποιήσει με τον Γάλλο, αλλά και με τον Λουντ σε ευκαιρίες στην εστία του Προτό.

Πέρα από τον Μουνιέ, ο οποίος μπήκε και... ανακάταψε για τα καλά την άμυνα της ομάδας του Πειραιά, εξαιρετική εμφάνιση έκαναν οι Τζανδάρης, Κουρμπέλης, Ινσούα και Γιόχανσον, ενώ στην επανάληψη και κυρίως όταν έπαιξε ως κεντρικό χαφ "ανέβηκε" και ο Λουντ, βοηθώντας στα μέγιστα την ομάδα του. Πάρα πολύ καλός ήταν και ο Άλτμαν, που είχε την ατυχία στο καλύτερο του ματς με την πράσινη φανέλα να τραυματιστεί σοβαρά και να μείνει εκτός με ζημιά στον χιαστό. Να ευχηθούμε όλοι στον Ισραηλινό καλή ανάρρωση και κουράγιο στο δύσκολο διάστημα που έρχεται γι αυτόν μέχρι να αποθεραπευτεί.

Ο Παναθηναϊκός "ζει" και αξίζουν πολλά μπράβο στον Ουζουνίδη, τους συνεργάτες του και τους ποδοσφαιριστές, που μαζί με 2-3 από την ΠΑΕ είναι αυτοί που παλεύουν κόντρα σε όλους και όλα καθημερινά. Με την ισοπαλία στο "Καραϊσκάκη", η οποία έτσι όπως ήρθε μοιάζει με νίκη για περισσότερους από έναν λόγους, φυσικά, και δε λύθηκαν τα προβλήματα. Παραμένουν και είναι, μάλιστα, πολλά. Η ποδοσφαιρική αξιοπρέπεια (και κάτι παραπάνω θα λέγαμε) που έδειξαν οι "πράσινοι", όμως, στο αιώνιο ντέρμπι και η διάθεση να μην τα παρατήσουν, αλλά να συνεχίσουν να "πολεμούν", γεμίζει με αισιοδοξία ενόψει της συνέχειας, πόσο μάλλον αν αυτή σε λίγους μήνες περιλαμβάνει οριστικά αλλαγή σελίδας για καλύτερες μέρες για τον Παναθηναϊκό. Τον Παναθηναϊκό που μπορεί να είναι, για τους λόγους που έχουν αναλυθεί, απαξιωμένος, παραμένει όμως ένας τεράστιος σύλλογος με παρελθόν, παρόν (έστω και όχι αυτό που θα ήθελε ο κόσμος του) και μέλλον....