Ο ελεύθερος, αλλά και εξαρτημένος Μαραντόνα

Αποτελεί κοινή συνείδηση το γεγονός ότι ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι μια κατηγορία μόνος του. Σε όλα. Στις ποδοσφαιρικές ικανότητες, στα όσα έκανε στην καριέρα του σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, στην εξωγηπεδική του- και άκρως αμαρτωλή- ζωή, στη σχέση του με τα ναρκωτικά και με τις κάθε τύπου εξαρτήσεις, στις πολιτικές- κοινωνικές του τοποθετήσεις. Κάθε φορά που εμφανίζεται κάπου ο θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, κάθε φορά που λέει, κάθε φορά που κάνει κάτι μη «καθώς πρέπει», είναι από μόνο του θέμα. Οι κάμερες αυτομάτως κάνουν ζουμ στον ίδιο και τα φλας από τις φωτογραφικές μηχανές- και πλέον από τα smartphones- ανάβουν. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι η παγκόσμια προσωπικότητα που έχει μια μοναδική ικανότητα: Να στρέφει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, ακόμη κι όταν στην πραγματικότητα δεν είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής, αλλά κομπάρσος. Πως, όμως, μπορούμε να συνδέσουμε την τελευταία λέξη με τον Αργεντινό μύθο; Θα ήταν ύβρις ή αφέλεια αν προσπαθούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Διότι στην πραγματικότητα, κομπάρσος δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει ποτέ ο Ντιέγκο…

Οι χθεσινές εικόνες πριν, κατά τη διάρκεια και μετά του τέλος του παιχνιδιού της Αργεντινής με τη Νιγηρία κάνουν τον γύρο του κόσμου. Η μοναδική ικανότητα που λέγαμε. Σε ένα παιχνίδι εξαιρετικά κρίσιμο για την αλμπισελέστε, με τη νίκη να έρχεται με δραματικό τρόπο, με τον Μέσι να σκοράρει (επιτέλους) για πρώτη φορά στο παγκόσμιο Κύπελλο και με εκατομμύρια Αργεντινούς να πανηγυρίζουν σαν τρελοί και να ξεσπούν που δεν επήλθε… εθνική τραγωδία, ο Ντιέγκο ήταν αυτός που έκανε όλον τον πλανήτη να ασχολείται μαζί του. Πρώτα οι χοροί στις κερκίδες με Νιγηριανές κυρίες, στη συνέχεια ο πανηγυρισμός στο πρώτο γκολ της Αργεντινής, λίγο αργότερα ο ύπνος στα επίσημα του γηπέδου και το… χάσιμο απ’ όλα όσα είχε καταναλώσει ο Αργεντινός. Έπειτα, η σκηνή που έγινε viral με το νέο ξέσπασμα στο νικηφόρο γκολ και τη χαρακτηριστική κίνηση με τα μεσαία δάχτυλα και στο τέλος οι λυπηρές εικόνες με τον Μαραντόνα να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να πηγαίνει στο νοσοκομείο.

Αυτός είναι ο Ντιέγκο. Ένας άνθρωπος που δεν μπαίνει σε καλούπια, όπως δεν μπήκε ποτέ όταν ήταν ποδοσφαιριστής. Ένας άνθρωπος που στο γήπεδο έκανε πράγματα, τα οποία δεν είχαμε δει ποτέ και που εκτός γηπέδου συνέχισε στον δρόμο μιας... γοητευτικής αλητείας και μιας μη προσαρμοστικότητας σε οτιδήποτε. Καθόλου κακά όλα αυτά. Ποιοι είμαστε, άλλωστε, εμείς που θα πούμε στον οποιονδήποτε- πόσο μάλλον στον Μαραντόνα- τι να κάνει στη ζωή του και πώς να «περπατήσει» σε αυτήν.

Ο Μαραντόνα έχει το δικαίωμα να ζει όπως θέλει. Γούστο του και μαγκιά του να μην μπαίνει στα παραδοσιακά κοστούμια της ΦΙΦΑ, να μη γίνεται… δημοσιοσχετίστας, να συνεχίσει να γίνεται πρωταγωνιστής παντού, να εκφράζει δημοσίως πολιτικές απόψεις κόντρα στο κατεστημένο κάθε είδους και να «βουτάει» καθημερινά στις καταχρήσεις. Αλλωστε, ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που μπορεί να κάνει πραγματικά αυτό που θέλει- γνωρίζοντας τις συνέπειες- δίχως να απολογείται. Και ο Μαραντόνα είναι τέτοιος. Ενας ελεύθερος, που επειδή η ζωή του τα έφερε έτσι, γίνεται αντικείμενο συζήτησης για κάθε του κίνηση, για κάθε του λέξη, για κάθε του… χάσιμο. Σαν το χθεσινό.

Όλα ωραία και καλά, λοιπόν. Αλλά, δυστυχώς, για τον ίδιο τον Μαραντόνα αλλά και για τους θαυμαστές του- και όχι τους επικριτές- δεν είναι μόνο αυτά. Προσπερνάμε τους υποκριτές που κουνούν το δάχτυλο στον Μαραντόνα για τις όποιες καταχρήσεις κάνει. Δεν ασχολούμαστε, επίσης, και με το κάθε είδους τρολάρισμα στο διαδίκτυο, που στην τελική πολλές φορές έχει και την πλάκα του. Το κακό για τον Ντιέγκο και όσους τον λατρεύουν είναι ότι η παραπάνω στάση ζωής τον έχει οδηγήσει παράλληλα και σε μια κατηφόρα που δημιουργεί εκτός από ελευθερία, μια κάποιου τύπου σκλαβιά και φυσικά λυπηρές εικόνες.

Διότι, πώς να το κάνουμε; Είναι λυπηρό να βλέπεις αυτή την τεράστια προσωπικότητα να χάνεται στο… υπερπέραν, λόγω των καταχρήσεων, να αποχωρεί από το γήπεδο δίχως να μπορεί να σταθεί στα πόδια του, να προσπαθεί να συνομιλήσει με οπαδούς οι οποίοι τον χλευάζουν επειδή δεν μπορεί ούτε καν να τους κοιτάξει και στη συνέχεια ανεβάζουν τη σκηνή σε βίντεο στα social media. Είναι λυπηρό ένας τόσο μεγάλος ποδοσφαιριστής, μια τόσο ισχυρή προσωπικότητα, ένα ελεύθερο πνεύμα να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης όχι για τα παραπάνω, αλλά για τις άσχημες εικόνες που είδαμε κυρίως μετά το ματς και όχι τόσο κατά τη διάρκεια. Ναι, ο Ντιέγκο είναι ελεύθερος. Είναι, όμως, και εξαρτημένος, με αποτέλεσμα αυτή η ελευθερία σκέψης, νου, πνεύματος κάποιες φορές να σκεπάζεται από τη γα@@@νη την εξάρτηση…