Το ανεξήγητο 25λεπτο και το δεύτερο ημίχρονο που πρέπει να είναι οδηγός για τη συνέχεια

Εξ’ αρχής γνωρίζαμε ότι παρά τις σοβαρές απουσίες του Ολυμπιακού, ο Παναθηναϊκός πήγαινε στο ντέρμπι ως αουτσάιντερ. Η διαφορά ποιότητας είναι αρκετή και η άκρως προβληματική εικόνα του «τριφυλλιού» μέχρι τώρα, οδηγούσαν σε αυτή την εκτίμηση. Συνεπώς, το 1-0 των «ερυθρόλευκων», η νίκη δηλαδή, ήταν το αποτέλεσμα το οποίο είχε και τις περισσότερες πιθανότητες. Μόνο που για να έρθει αυτό, έγιναν κάποια «παλαβά» πράγματα στο Φάληρο.

Τι έπρεπε να κάνει ο Παναθηναϊκός για να «ισοφαρίσει» την ποιοτική διαφορά; Να πιέσει, να έχει πάθος, να μπαίνει δυνατά στις μονομαχίες, να έχει συγκέντρωση στο μέγιστο και όχι να… παρακολουθεί, όπως έκανε στο πρώτο 25λεπτο, το διάστημα δηλαδή που δέχθηκε το γκολ από τον Φορτούνη, αλλά και τη μοναδική ευκαιρία των γηπεδούχων! Ψάχνεις να καταλάβεις και να βρεις την εξήγηση για τη θλιβερή αυτή εικόνα και δεν βγάζεις άκρη. Δε βρίσκεις την απάντηση. Φόβος; Νοοτροπία; Τι απ’ όλα; Μάταια φώναζε ο Μπόλονι από τον πάγκο και ζητούσε από τους παίκτες του να βγουν από το καβούκι τους και να κρατήσουν μπάλα. Οι πράσινοι απλώς… κοιτούσαν και ο Ολυμπιακός κυκλοφορούσε σαν σε προπόνηση, δίχως να έχει κάποια φοβερή ένταση στο παιχνίδι του.

Η εικόνα σταδιακά άρχισε να αλλάζει και στην επανάληψη, ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε. Οι αλλαγές βοήθησαν σε αυτό. Ο κορυφαίος Αλεξανδρόπουλος έδωσε ταχύτητα και ένταση στη μεσαία γραμμή, απελευθέρωσε τον Μαουρίσιο, ενώ ο Σαβιέρ κράτησε μπάλα και δημιούργησε ρήγματα στον Ολυμπιακό. Ο Βιγιαφάνιες έδειξε γιατί είναι ο πιο ποιοτικός του ρόστερ (πρέπει να θεωρείται σχεδόν δεδομένη από εδώ και πέρα η χρησιμοποίησή του ως βασικός), ενώ από τη στιγμή που το τριφύλλι πίεσε, κέρδισε τη μάχη του κέντρου και έφτιαξε ευκαιρίες, απέκτησε και αυτοπεποίθηση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, την πολύ καλή κυκλοφορία, αλλά και μια σιγουριά κι ένα θάρρος που έλειπαν στα πρώτα λεπτά του αγώνα. Εξαιρετική εμφάνιση έκανε και ο Ζαγαρίτης, σε αμυντικό και επιθετικό κομμάτι, ενώ ο Σάντσες ήταν ξανά αρνητικός.

Οι ευκαιρίες που χάθηκαν ήταν αρκετές και μάλιστα κλασικές. Πότε με Χατζηγιοβάνη, πότε με Μακέντα (δυστυχώς, στο ποδόσφαιρο όλα μπαίνουν, όλα χάνονται), πότε με Μαουρίσιο. Μπορεί να πει κανείς ότι στην επανάληψη είχαμε το περίφημο «μαγική εικόνα». Αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο και στο τέλος αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Ο Παναθηναϊκός πλήρωσε το κάκιστο ξεκίνημά του και τη νοοτροπία ηττοπάθειας που έδειξε σε αυτό το διάστημα. Στη συνέχεια, πάλεψε, κυριάρχησε, αλλά η υπεροχή του δεν του έφερε και το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Τα όσα είδαμε στην επανάληψη, άσχετα αν δεν μπήκε το γκολ (σε αυτό παίζουν ρόλο πολλά, η συγκυρία, αλλά και η ποιότητα), πρέπει να αποτελέσουν τον οδηγό για τη συνέχεια. Με θετικό αποτέλεσμα σήμερα, τα κέρδη θα ήταν πολλά. Βαθμοί, αλλά και αυτοπεποίθηση ενόψει της συνέχειας. Αυτό, όμως, δε συνέβη. Οι πράσινοι είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να συνεχίσουν ανάλογες εμφανίσεις όπως αυτή της επανάληψης, αλλά και να πάρουν βαθμούς, διότι έχουν μείνει πάρα πολύ πίσω. Έχουν επίσης για τη συνέχεια, πλέον, ένα μεγάλο «πρέπει»: Τη νίκη σε τουλάχιστον ένα ντέρμπι με ΑΕΚ ή ΠΑΟΚ…

Υ.Γ: Έρχονται σημαντικές αποφάσεις ενόψει Ιανουαρίου…

ΥΓ2: Επιβάλλονται 2-3 προσθήκες ποιοτικές!

ΥΓ3: Τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια των δηλώσεων του Λάζλο Μπόλονι και μάλιστα σε κεκλεισμένων των θυρών παιχνίδι, είναι το λιγότερο κωμικά. Τι να πεις και τι να σχολιάσεις γι αυτό το μπάχαλο…

Υ.Γ4: Έχουμε να δούμε πολλά από κάποια νέα παιδιά. Και απ’ αυτά που έπαιξαν και από κάποιους που δεν αγωνίστηκαν σήμερα.