Ο Αναστασίου δεν παραιτείται, αλλά…

Το να χάνεις από τον Πανιώνιο των νεαρών, κατά πλειοψηφία, παιδιών με κάτω τα χέρια, κάνοντας την πρώτη σου φάση στο 60’ και παίζοντας ένα ποδόσφαιρο δίχως πλάνο, δίχως δομή, δίχως οργάνωση, είναι κακό. Πολύ κακό. Όταν αυτό έχει συμβεί κι άλλη φορά και μάλιστα σε αποκλεισμό – σοκ από κάποια Γκαμπάλα, τότε είναι άρρωστο. Και ο Παναθηναϊκός, την περίοδο στην οποία βρισκόμαστε, είναι άρρωστος.

Χλωμός ποδοσφαιρικά, με την ψυχολογία στα τάρταρα, μετρώντας δυο αποκλεισμούς και μια ήττα σε τρεις αγώνες στο πρωτάθλημα και άτυχος. Προσθέστε σε όλα αυτά το γεγονός ότι η ομάδα δεν έχει πάρει βοήθεια από τις μεταγραφές, για διάφορους λόγους. Όλα μαζί συνθέτουν τη βαριά αρρώστια των «πράσινων».

Ποιος φταίει γι αυτό που βλέπουμε; Ολοι θα πω εγώ. Ο καθένας έχει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί. Διοίκηση, παίκτες, προπονητής. Πρώτος απ’ όλους, ο κόουτς. Αυτός επιλέγει, αυτός διαχειρίζεται, αυτός πρέπει να αναλάβει το βαρύ φορτίο της πίεσης του πρωταθλητισμού. Και να το μεταδώσει στους ποδοσφαιριστές του. Όπως, λοιπόν, του είπαμε «μπράβο» στα καλά και στην εξαιρετική, είναι αλήθεια, δουλειά που έχει κάνει αυτά τα χρόνια στο «τριφύλλι», έτσι πρέπει να του κάνουμε κριτική και γι’ αυτό το… φάντασμα που σέρνεται στα γήπεδα, τον Παναθηναϊκό…

Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει αν η εικόνα θα αλλάξει στο μέλλον. Οφείλουμε να είμαστε συντηρητικοί στις εκτιμήσεις μας, γιατί το ποδόσφαιρο σε εκθέτει για πλάκα. Αυτό, όμως, που βλέπουμε τώρα είναι κάτι το οποίο σε κάνει να θλίβεσαι, να λυπάσαι, να μελαγχολείς. Και η κυρίαρχη εντύπωση λέει ότι ο Γιάννης Αναστασίου έχει χάσει αυτό, εκτός των άλλων, είχε. Την έμπνευση προς τους παίκτες… Απαξ και αυτό χαθεί, τέλος. Πάπαλα. Χάθηκε και το παιχνίδι…

Τι γίνεται από εδώ και στο εξής; Ο Γιάννης Αναστασίου δεν παραιτείται. Τουλάχιστον, μέχρι τη στιγμή που μιλάμε δεν έχει κάνει κάποια τέτοια σκέψη ή για να είμαστε ακριβείς δεν την έχει εξωτερικεύσει. Ο Γιάννης Αλαφούζος, επίσης, δεν έχει αλλάξει άποψη. Στηρίζει τον «Ολλανδό», μέχρι νεωτέρας…

Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ. Συνήθως, αυτό είναι η αλλαγή προπονητή. Ένα ηλεκτροσόκ που πρέπει κάτι να ταρακουνήσει για τα καλά το τμήμα για να αρχίζει να αλλάζει η κατάσταση και στη συνέχεια άπαντες με ψυχραιμία να διορθώσουν ανορθογραφίες του καλοκαιριού (πχ στο ρόστερ) και να αναθεωρήσουν σε κάποια πράγματα.

Δεν γίνεται, για παράδειγμα, να είσαι Παναθηναϊκός, να έχεις μείνει δίχως πρωτάθλημα τόσα χρόνια, και να μη… βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο με αποκλεισμούς από την Γκαμπάλα και με εμφανίσεις Νέας Σμύρνης. Δεν γίνεται. Γινόταν τα τελευταία δυο χρόνια, για όλοι κατάλαβαν ότι οι χρονιές αυτές ήταν ιδιαίτερες, μεταβατικές και υπήρχε ταβάνι. Πλέον, αυτές οι δικαιολογίες έχουν πάει περίπατο…