Μπίρες, μαλαματίνες και καταδίκη της καφρίλας απ' όπου κι αν προέρχεται...

Του Διονύση Δεσύλλα

Στη σημερινή ποδοσφαιρική Ελλάδα, η πραγματικότητα καταγράφεται με δυο τρόπους. Ο ένας είναι ο απλός «λέω αυτό που βλέπω και καταδικάζω τα κακώς κείμενα, ξερά και δίχως περιστροφές». Ο άλλος έχει να κάνει με τα «θέλω» και με την πλευρά του… ποταμιού στην οποία βρίσκεται κάποιος. Υπάρχει κι ο τρίτος του… κουκουλώματος, της διπλωματίας και της μη τοποθέτησης για να «μην πλέκεις τώρα σε μπελάδες».

Ας ακολουθήσουμε τον πρώτο. Η ενέργεια του κάφρου ή βλάκα (όπως θέλετε μπορείτε να τον χαρακτηρίσετε) να πετάξει το κουτάκι μπίρας στον Βλάνταν Ιβιτς και να δημιουργήσει όλον αυτόν τον χαμό που οδήγησε στην πτώση του Σέρβου τεχνικού, στα… φιλέ στο κεφάλι, στα νοσοκομεία και τελικά στη διακοπή της αναμέτρησης, είναι το λιγότερο απαράδεκτη. Οφείλουμε όλοι μας να την καταδικάσουμε και να ξεκινήσουμε την όποια τοποθέτησή μας ή κριτική μας από εκεί. Η καφρίλα δεν δικαιολογείται. Τελεία.

Όταν ένα αντικείμενο πέφτει στο κεφάλι ενός προπονητή ή άλλου ανθρώπου, εν ώρα αγώνα, δεν μπορείς να σταθείς πουθενά αλλού. Ούτε να αιτιολογήσεις τίποτα. Ακόμη και τις πιθανές υπερβολές του τεχνικού του δικεφάλου του βορρά, ακόμη και τις «συμβουλές» του Παντελή Κωνσταντινίδη προς τον Σέρβο, όταν οι κάμερες τους είχαν στο κάδρο, μέσα στα αποδυτήρια. Η ενέργεια έγινε. Το κουτί μπίρας, άδειο ή γεμάτο, «προσγειώθηκε» στο κεφάλι ενός εκ των πρωταγωνιστών μιας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης. Όλα τα υπόλοιπα είναι σε δεύτερη μοίρα. Ή αν θέλουμε να είμαστε σωστοί και δίκαιοι, έτσι πρέπει να είναι παντού. Στη Λεωφόρο, στην Τούμπα, στο Καραϊσκάκη, στο Πανθεσσαλικό…

Σωστά καταδικάζουμε τη… ρίψη κουτιού μπύρας στη Λεωφόρο. Το ίδιο, όμως, θα πρέπει να κάνουν και σε άλλες περιπτώσεις ΟΛΟΙ και όχι να επιχειρούν να γίνει το άσπρο - μαύρο. Οταν πέφτουν μαλαματίνες και κροτίδες στον «Χ» Βιγιαφάνιες, όταν αποτελεί… παράδοση να επικρατεί ένας μικρός χαμός τη στιγμή που ποδοσφαιριστής πηγαίνει να εκτελέσει κόρνερ κοντά στη Θύρα 4, όταν πέφτουν κάθε λογής αντικείμενα σε κάθε γήπεδο.

Η βλακεία και η καφρίλα, κύριοι, δεν έχει χρώμα και καλό θα είναι να καταδικάζεται απ’ όλους. Από… ισχυρούς και ανίσχυρους, από δυνατούς και αδύναμους, από πράσινους, κόκκινους, μαύρους, κίτρινους. Ακόμη κι απ' αυτούς που ίσως να θεωρούν ότι έφτασε η ώρα να έρθουν στα πράγματα οι... δικοί τους.

Ο Παναθηναϊκός την πληρώνει για μια ακόμη φορά από τη βλακεία των λίγων. Στην συγκεκριμένη περίπτωση από τη βλακεία ενός, σε ένα γήπεδο μισοάδειο και χωρίς να έχει συμβεί νωρίτερα το παραμικρό. Οι «πράσινοι» για μια ακόμη φορά στήνονται στο εκτελεστικό απόσπασμα, εξαιτίας μιας ηλιθιότητας. Δεν είναι η πρώτη φορά. Είναι η πολλοστή, όμως, που γίνεται στο συγκεκριμένο γήπεδο. Δικαίως συμβαίνει αυτό. Να συμβεί παντού. Να συμβεί και όταν βγαίνουν μαχαίρια ή πέφτει ξύλο στα επίσημα. Να συμβεί όταν πέφτουν φωτοβολίδες και μολότοφ ή όταν σκίζονται φισούνες. Μόνο έτσι θα τελειώσουμε μια και καλή απ’ όλο αυτό.

Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο: Ο Παναθηναϊκός σωστά τιμωρείται, η αναμέτρηση σωστά διακόπηκε, η απαράδεκτη κίνηση από τον ένα ηλίθιο σωστά καταδικάζεται. Μακάρι να συμβεί το ίδιο και αλλού και όχι να κουκουλώνονται τα πάντα , ανάλογα με τα «θέλω», τις «επιθυμίες», τις «οπαδικές προτιμήσεις» και τις πιθανές εντολές...

Υ.Γ.1: Η συνέχεια στον Παναθηναϊκό θα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Ας μην ξεγελαστεί, όμως, το φίλαθλο κοινό. Ο Παναθηναϊκός δεν πεθαίνει, όσες διοικητικές αλλαγές κι αν υπάρξουν, όσες κρίσεις κι αν περάσει. Διότι, πολύ απλά, είναι ένας τεράστιος σύλλογος. Και οι τεράστιοι σύλλογοι ξαναβρίσκουν τον δρόμο τους. Η αλήθεια είναι ότι για πρώτη φορά ο Γιάννης Αλαφούζος σκέφτεται τόσο σοβαρά την αποχώρησή του. Δεν μιλάμε, όμως, για εύκολη απόφαση, ούτε για κάτι δεδομένο. Γι αυτό καλό θα είναι να περιμένουμε τις εξελίξεις και ο κόσμος να διαχειριστεί αυτές τις μέρες που διανύουμε με ψυχραιμία και λογική.