Και τώρα, πώς διαχειρίζεσαι την κρίση;

Τεχνικές και τακτικές αναλύσεις για τον αποκλεισμό από το μεγαθήριο που λέγεται Γκαμπάλα δεν χωρούν. Δεν θα ασχοληθούμε με κάτι τέτοιο, δεν το επιτρέπει και η στιγμή άλλωστε. Η πραγματικότητα είναι μία και «λέει» ότι ο Παναθηναϊκός γνώρισε τον πιο ντροπιαστικό αποκλεισμό στην ιστορία του. Τη γλίτωσε πριν από 13 χρόνια από τη Λίτεξ, τη γλίτωσε λίγο αργότερα από τη Ζαπορίζιε, σε εκείνο το αλήστου μνήμης παιχνίδι στο Παμπελοποννησιακό, την «πάτησε», όμως, τώρα.

Στη χειρότερη συγκυρία. Στην περίοδο όπου τα χρήματα της ΟΥΕΦΑ είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Μετά το και το χθεσινό «χαστούκι», η οικονομική καταστροφή είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ για το «τριφύλλι», που θα βάλει περίπου 250.000 ευρώ στα ταμεία της από τη φετινή… συμμετοχή και τίποτε περισσότερο. Οσο για την ιστορία. Ας το αφήσουμε, αυτή «μαυρίστηκε» για τα καλά…

Ο Γιάννης Αλαφούζος έχει να διαχειριστεί μια κρίση, την οποία δεν είχε ζήσει ποτέ επί προεδρίας του στην ΠΑΕ. Εναν φρικτό αποκλεισμό, τα ταμεία άδεια, τις υποχρεώσεις να τρέχουν, τον Ερασιτέχνη να περιμένει το δικό του ποσοστό για να επιβιώσει και μετά τη στήριξη διετίας, εναν κόσμος στα όριά του, να περιμένει, πλέον, στη γωνία κάθε Κυριακή. Δεν τα λες και εύκολα πράγματα αυτά. Πόσο μάλλον για τον ίδιο τον Αλαφούζο, ο οποίος τα ζει και θα τα ζήσει από εδώ και στο εξής για πρώτη φορά στον Παναθηναϊκό…

Το πώς θα διαχειριστεί ο ίδιος την κρίση από εδώ και στο εξής είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Στην παρούσα φάση, ο ίδιος παραμένει ψύχραιμος. Απογοητευμένος, προβληματισμένος, αλλά ψύχραιμος. Στηρίζει τον Γιάννη Αναστασίου, δηλώνοντας το σε όλους τους τόνους, αλλά και την προσπάθεια που έχει ξεκινήσει από Τάκη Φύσσα και Λεωνίδα Βόκολο. Εχει, όμως, τον δύσκολο δρόμο μπροστά του, τον οποίο θα πορευτεί, πια, μόνος του. Ας ξεχάσει το πάρτι σε νίκες και ήττες στη Λεωφόρο, ας ξεχάσει τη στήριξη μέχρι τέλους, ας ξεχάσει την υπομονή γιατί «κάτι χτίζεται». Αυτά τελείωσαν από χθες το βράδυ και όποιος ήταν κοντά στη συνομιλία που είχε με τους οπαδούς, στον αγωνιστικό χώρο της Λεωφόρου, το έχει καταλάβει για τα καλά. Σ’ αυτή την κρίση, ο… άμαθος σ’ αυτά Αλαφούζος είναι μόνος του.

Η επόμενη μέρα είναι δύσκολη. Πιο δύσκολη από ποτέ. Με έναν κόσμο στα κάγκελα, με καμία δικαιολογία και με μοναδικό στόχο – αυτοσκοπό τον τίτλο στην Ελλάδα, η χρονιά που μόλις άρχισε θα έχει τη μεγαλύτερη πίεση επί προεδρίας Αλαφούζου. Κάθε Κυριακή θα είναι και μια δοκιμασία, κάθε στραβοπάτημα μια αποτυχία και τίποτε δεν θα συγχωρείται από τους φίλους του «τριφυλλιού» που από χθες λένε «υπομονή, τέλος».

Ο Γιάννης Αναστασίου που χθες δεν ζήτησε ούτε μια συγνώμη, ενώ ήταν υποχρέωσή του να το κάνει (όχι ότι θα άλλαζε κάτι, αλλά όταν είσαι προπονητής σε μια τόσο μεγάλη ομάδα και βιώνεις την πιο ντροπιαστική ήττα, ΟΦΕΙΛΕΙΣ ένα συγνώμη για τον κόσμο) θα ζήσει δύσκολες στιγμές και θα κληθεί κι αυτός να αντέξει και να… χορέψει σ’ έναν μη γνώριμο γι αυτόν ρυθμό. Από τη στιγμή που συνεχίζει και δεν παραιτείται, παίρνει και την ευθύνη ενόψει της συνέχειας.

Τα υπόλοιπα εν καιρώ με ψυχραιμία και χωρίς φωναχτά και κραυγές…