Η διαφθορά γιγαντώνει τη βία

Πριν από κάμποσο διάστημα είχα γράψει για τα αθλητικά ζητήματα που θα έχει να διαχειριστεί στο άμεσο μέλλον η Αριστερά. Ζητήματα που δεν αφορούν αποκλειστικά τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, αλλά κυρίως τον επαγγελματικό. Εκεί είναι τα ζόρια, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν χώρο που για πολλά χρόνια δεν ασχολήθηκε μ’ αυτό το κομμάτι. Εγραφα, λοιπόν, το εξής:

«Για την Αριστερά, το ποδόσφαιρο για πολλά χρόνια ήταν το «όπιο του λαού». Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην το εντάσσει στην πολιτική της ενασχόληση, να είναι μακριά απ’ αυτό (και γενικότερα από τον αθλητισμό) και εν ολίγοις να το αφήσει «παραπεταμένο» σε διαθέσεις μεγαλο –καρχαρίων, μαφίας και λοιπών συγγενών.

Πως είναι δυνατόν η Αριστερά να «κοντράρεται» με πολιτικούς της αντιπάλους ή με μεγαλοεφοπλιστές και επιχειρηματίες που… δεν έκαναν λεφτά με το σταυρό στο χέρι, αλλά να τους έχει αφήσει τόσα χρόνια να αλωνίζουν στον χώρο του ποδοσφαίρου; Πως γίνεται να αντιπαλεύει μ’ αυτούς σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου βίου, πλην αυτόν του αθλητισμού; Τι έκανε η Αριστερά όταν «γαλάζιοι» και «πράσινοι» έκαναν τα χατίρια όλων αυτών που ασχολήθηκαν με το περίφημο «επαγγελματικό ποδόσφαιρο», έχοντας ως «όχημα» ΠΑΕ; Όταν είσαι μακριά από κάτι, τότε μοιραία αυτό θα πέσει στα χέρια αυτών που εσύ πολεμάς…

Μέχρι σήμερα, λοιπόν, στις εξαγγελίες προγραμμάτων, δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά στον αθλητισμό, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σε ότι έχει να κάνει κυρίως με τους αθλούμενους, που είναι, φυσικά, σημαντικό «κομμάτι», όχι, όμως, και το μόνο. Τώρα, σιγά σιγά, παρατηρείται μια διαφορετική αντιμετώπιση από τον χώρο της Αριστεράς. Αυτό είναι θετικό. Χρειάζονται, όμως, αρκετά βήματα, προκειμένου η Αριστερά να κατανοήσει πλήρως τι ακριβώς χρειάζεται ο αθλητισμός στη χώρα μας σε μια σύγχρονη εποχή. Για να το πω απλά, χρειάζεται «φροντιστήριο» και συγκεκριμένες προτάσεις».

Φτάσαμε, λοιπόν, στο «σήμερα». Ένα «σήμερα», στο οποίο ο επαγγελματικός αθλητισμός και κυρίως το ποδόσφαιρο περιβάλλεται από διαφθορά και αναξιοπιστία. Σ’ αυτή τη συγκυρία, λοιπόν, η Αριστερά και συγκεκριμένα ο κ. Κοντονής προσπαθούν να βρουν τις λύσεις και, κατά κάποιον τρόπο, να βάλουν τάξη. Μέγιστο θέμα, φυσικά, έπειτα από τα όσα έγιναν στη Λεωφόρο και στη συνέχεια, η βία.

Η βία στα γήπεδα είναι ένα χρόνιο πρόβλημα. Αποτελεί, αναμφίβολα, ένα κοινωνικό φαινόμενο. Το γήπεδο είναι κομμάτι της κοινωνίας, βία υπάρχει παντού, άρα και εκεί. Και ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό, από τη στιγμή που μιλάμε για έναν χώρο, όπου κάθε Κυριακή συγκεντρώνονται χιλιάδες κόσμου. Φυσικά και ισχύουν αυτά, αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό. Η «μαγική» λέξη είναι η διαφθορά, η οποία συνδυάζεται με τους παράγοντες (όχι όλους).

Η διαφθορά γιγαντώνει τη βία κι αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν καλά στην κυβέρνηση, αν θέλουν να βρουν λύσεις. Οσο υπάρχουν παράγοντες που αλωνίζουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με συμπεριφορές αλήτη, με… καουμποϊλίκια και φυσικά με… παραποδοσφαιρικές παρεμβάσεις, τόσο ο οπαδός θα βράζει, τόσο τα γήπεδα θα γίνονται κολαστήρια. Αυτά συνδέονται. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να εξαφανίσεις ή να μειώσεις τη βία, αν δεν καθαρίσεις τον λερωμένο κουβά του ποδοσφαίρου. Αν δεν καθαρίσεις τα λαμόγια, αν δεν έχεις βούληση να κυνηγήσεις τις παρανομίες, τις «παράγκες», τους «ύποπτους», τους «περίεργους»… Όλα τα υπόλοιπα θα είναι, απλώς, μια «μονομερή ενέργεια»…