Για να πάρει ευρωπαϊκό εισιτήριο οφείλει να αλλάξει νοοτροπία

*Ο τρόπος με τον οποίο ήρθε η ισοπαλία του Παναθηναϊκού στην Τρίπολη είναι για να σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Όχι γιατί στο ποδόσφαιρο δεν μπορούν να συμβούν τέτοιες καταστάσεις. Γι αυτό, άλλωστε, μιλάμε για το πιο απρόβλεπτο σπορ. Αλλά διότι στον πρώτο «τελικό» για το «τριφύλλι» η νοοτροπία του τελευταίου ημιώρου ήταν πέρα για πέρα λανθασμένη.

*Οι αιτίες της ισοπαλίας είναι αρκετές. Προφανώς και ο Παναθηναϊκός δεν αγωνιζόταν… μόνος του. Είχε απέναντί του μια ομάδα καλή, η οποία, στην τελική, δεν έχει και να χάσει τίποτα στα πλέι οφ. Ειδικά στις αρχές θα τα δώσει όλα, όπως έκανε και χθες. Από τη μια υπήρχε το πείσμα των γηπεδούχων και η έντονη πίεση. Από την άλλη, η κάκιστη διαχείριση όλων στην ομάδα στο τελευταίο 30λεπτο. Κανένα ματς δεν τελειώνει στο 60’. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για παιχνίδι, στο οποίο είσαι αναγκασμένος να παίζεις με απουσίες στη μεσαία γραμμή, οι οποίες θα σου δημιουργήσουν εξτρά δυσκολίες.

*Οι πολλές απώλειες στα χαφ κόστισαν. Φάνηκε ξεκάθαρα όταν βγήκε η κούραση. Οι αλλαγές δε βοήθησαν καθόλου. Ο Λάζλο Μπόλονι σωστά σκέφτηκε να βγάλει τον Μακέντα (δεν ήθελε και πολύ να συνεχιστεί η κόντρα με τον Καστάνιο και να έρθουν τα χειρότερα με αποβολή). Ορθώς, επίσης, σκέφτηκε να βάλει τον Ενγκμπακοτό αντί του κακού (ξανά) Αγιούμπ. Η αλλαγή που σηκώνει συζήτηση είναι ο Αθανασακόπουλος στη θέση του Αλεξανδρόπουλου. Επίσης, κουβέντα μπορεί να γίνει, πάλι, για τις καθυστερημένες αποφάσεις του Ρουμάνου προπονητή. Δεν είναι η πρώτη φορά που υπάρχει αργοπορία στις αλλαγές. Τη στιγμή που ο Αστέρας ανακάτευε από νωρίς την τράπουλα και άρχισε να παίρνει μέτρα στο γήπεδο, ο 68χρονος περίμενε και η ομάδα το πλήρωσε.

*Φταίει μόνο ο Μπόλονι; Όχι, φυσικά. Φταίνε και οι παίκτες. Όταν από το 60’ και μετά οπισθοχωρείς, δίνεις χώρο στον αντίπαλο, αρχίζεις να μην κρατάς μπάλα και απλώς… περιμένεις, τότε η νοοτροπία σου είναι λανθασμένη. Αν σε αυτό προσθέσουμε τις δηλώσεις ότι δεν υπήρχε καμία εντολή από τον πάγκο για κάτι τέτοιο, τότε η ευθύνη των ποδοσφαιριστών γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το έχουμε δει αρκετές φορές φέτος. Χθες, όμως, χάθηκε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία. Η ομάδα ήταν έτοιμη να πανηγυρίσει τη νίκη επί του Αστέρα και να ολοκληρώσει με… αέρα την πρεμιέρα των πλέι οφ. Όμως, τα έκανε μούσκεμα, πανικοβλήθηκε από τη στιγμή που δέχθηκε το πρώτο γκολ, κλείστηκε υπερβολικά και έφυγε από την Τρίπολη με μόλις ένα βαθμό, δεχόμενη γκολ στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων από τον τερματοφύλακα Παπαδόπουλο.

*Τέτοιου τύπου νοοτροπίες θα πρέπει να αλλάξουν. Προφανώς και δεν έχει χαθεί τίποτα. Ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή και η προσωπική μου άποψη είναι ότι η «μάχη» για το ευρωπαϊκό εισιτήριο θα πάει μέχρι τέλους. Όμως, από τα λάθη σου οφείλεις να μαθαίνεις. Θα πρέπει ο προπονητής να τα βάλει κάτω, να μιλήσει με τους ποδοσφαιριστές, να δουλέψει κατά τη διάρκεια της διακοπής και να αποβάλει, επιτέλους, τη λογική του… «κλείνομαι στο καβούκι μου για να πάρω το αποτέλεσμα». Αν συνεχιστεί αυτό, θα έρθουν κι άλλα «χαστούκια».

*Πάει αυτό, πέρασε. Ακόμη υπάρχει δρόμος και στη διακοπή θα πρέπει να καθαρίσει το μυαλό, να γίνει η απαραίτητη δουλειά στο Κορωπί, να επιστρέψουν κάποιοι ποδοσφαιριστές και άπαντες να πάνε στο ματς με τον ΠΑΟΚ για τη νίκη. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες ένα παιχνίδι με τον δικέφαλο του βορρά γίνεται καθοριστικό. Έτσι θα πάει από εδώ και πέρα. Το τρίποντο απέναντι στους Θεσσαλονικείς γίνεται αναγκαίο, αλλά γι αυτό θα τα αναλύσουμε σε επόμενα κείμενα. Στα θετικά της χθεσινής ισοπαλίας, η συνέχεια του Μακέντα, ο Χουάνκαρ με τις δυο ασίστ του, αλλά και η διάθεση να πιέσει ψηλά, σε μεγάλα διαστήματα μέχρι το 60’, ο Παναθηναϊκός.