22 χρόνια ραδιόφωνο με στιλ... αυθόρμητο

Νοέμβριος του 2003. Έχω αρχίσει και κάνω τις πρώτες μου βάρδιες στη σύνταξη του ΣΠΟΡ FM, ως πρακτική. Ανοίγει παρένθεση: Για όσους δεν είναι του χώρου και δεν γνωρίζουν, να ενημερώσω ότι στη δημοσιογραφία υπάρχει ένας άγραφος κανόνας. Σύμφωνα με αυτόν, ο νέος πρέπει να περάσει από πρακτική, ατελείωτων ωρών εργασίας και... διδασκαλίας μέχρι να πάρει τα πρώτα του ευρώ. Κλείνει η παρένθεση.

Σε μια από τις πρώτες μου βάρδιες, λοιπόν, ο Τάσος Νικολόπουλος, ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα στον ΣΠΟΡ FM, μου λέει: "Να ξέρεις θα περάσεις από συνέντευξη. Κάτι σαν εξέταση". Εγώ, στα 19 μου, σαστίζω, "ψαρώνω" και τον ρωτάω: "Τι εξέταση; Δύσκολη;". "Θα δεις", ήταν η απάντηση του Τάσου, που προσπαθούσε να κρύψει το πονηρό του χαμόγελο. Λίγο αργότερα... είδα! Ο Γιώργος Χελάκης μπαίνει στην αίθουσα σύνταξης, με βλέπει και με ρωτάει: "Που παίζει, αγόρι μου, ο Παπουτσής;". "Στο Αιγάλεω", του απαντάω. "Συγχαρητήρια, εδώ θα μείνεις", απάντησε και έφυγε. Αυτή ήταν η συνέντευξη. Αυτός ήταν και είναι ο ΣΠΟΡ FM. Ενα ραδιόφωνο με στυλ αθλητικό, μα πάνω απ' όλα με αυθορμητισμό σε κάθε επίπεδο, εντός και εκτός "αέρα". Αυτός ο αυθορμητισμός είναι που έφερε και την επανάσταση στα ερτζιανά και έκανε τους 94,6 να είναι η αγαπημένη συχνότητα του κόσμου. Ακόμη και ανθρώπων που δεν ασχολήθηκαν ποτέ με ποδόσφαιρο, μπάσκετ, στίβο ή οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Τους αρκούσε και τους αρκεί αυτό το αυθόρμητο, το ανθρώπινο, το μη στημένο που άκουγαν και ακούν.

Τα χρόνια πέρασαν. Το δικό μας και το δικό σας ραδιόφωνο, μεγάλωσε. Έγινε 22, πέρασε πολλά, καλά και άσχημα, μα κατάφερε σε πολύ δύσκολες εποχές όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά να κρατηθεί εκεί που αξίζει. Ψηλά στις προτιμήσεις του κοινού, αθλητικού και μη. Αντέξαμε στα δύσκολα. Αλλάξαμε διεύθυνση, αλλάξαμε γραφεία, πιθανότατα να αλλάξαμε κι εμείς ως άνθρωποι. Αλλιώς είσαι στα 20, αλλιώς στα 30 φεύγα. Αλλιώς στα 25, αλλιώς στα 40.

Και φυσικά μπήκαμε σε μια νέα εποχή, αλλιώτικη, με περισσότερη τεχνολογία, με social media, με περισσότερο βομβαρδισμό ειδήσεων και με διαφορετική δημοσιογραφία. Αλίμονο μας αν δεν το κάναμε. Τα πάντα αλλάζουν. Δεν μπορεί το μεγαλύτερο αθλητικό (και όχι μόνο) ραδιόφωνο της χώρας να μην το κάνει. Αυτό που δεν άλλαξε είναι ο αυθορμητισμός που σας έλεγα παραπάνω, η "φλόγα" για ενημέρωση, ρεπορτάζ και ατελείωτες συζητήσεις στο μικρόφωνο και η παρέα. Μια παρέα, της οποίας ο πυρήνας είναι ο ίδιος, και κάθε τόσο υπάρχει ένα "πήγαινε - έλα" από παλιούς και νέους...

Το να καθίσω να γράψω προσωπικές στιγμές, πλην της πρώτης... συνέντευξης που προανέφερα, θα είναι ανώφελο. Διότι είναι τόσες, μα τόσες, μα τόσες πολλές, που χρειάζονται χιλιάδες λέξεις για να αποτυπωθούν γραπτώς. 15 χρόνια στα γραφεία, στα μικρόφωνα, στα στούντιο, στα γήπεδα, στα ρεπορτάζ, στις αποστολές του ΣΠΟΡ FM, μα κυρίως 15 χρόνια με ανθρώπους με τους οποίους είσαι περισσότερες ώρες μαζί απ' ότι με την οικογένειά σου, είναι πολλά. Με ανθρώπους, με τους οποίους γίνεσαι φίλος: Τον Τάσο, τον Βασίλη, τον Αντώνη, τον Βαγγέλη, τον Βάϊο, την Τασία, τον Σωτήρη, την Κωνσταντίνα, τον Κώστα, τον Χρήστο, τον Σταύρο, τον Νίκο, τον Γρηγόρη. Και πολλούς άλλους. Δεν χρειάζονται περισσότερα. Μόνο ένα "ευχαριστώ" σε όλους αυτούς που έβαλαν το "λιθαράκι" τους για να γίνει ο ΣΠΟΡ FM αυτό που είναι σήμερα. Kαι μια ευχή: Να τα εκατοστήσει το ραδιόφωνό μας!

Υ.Γ: Να μην ξεχνάμε τους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας. Και δεν είναι λίγοι. Ο Μιχάλης Ηλιού, ο Αντώνης Μπόκτορ, ο Γιώργος Κουτρούτσος, ο Χαράλαμπος Τσιριμονάκης, ο Γιώργος Ζιούτος, ο Αντώνης Ιωαννίδης, ο Χάρης Παπαγεωργίου και φυσικά ο τεράστιος Φίλιππος Συρίγος...