Ντέρικ Ρόουζ: Η αλλοπρόσαλλη γοητεία ενός επίμονου τριαντάφυλλου

Για τους λάτρεις του American Football αλλά και γενικότερα των σπορ που κυριαρχούν στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ο Vince Lombardi αποτελεί αναμφισβήτητα το σημαντικότερο πρόσωπο στην ιστορία του NFL μέχρι και σήμερα.

«Ο καταλληλότερος τρόπος για να καταλάβεις τι είσαι, είναι να δεις τι κάνεις σε σχέση με το τι έχεις στην διάθεση σου», είχε δηλώσει, όπως έχει καταγραφεί στο βιβλίο των David Green και Mary Tiegreen «101 λόγοι για να αγαπήσεις τους Green Bay Packers».

Ο θρύλος των πάγκων, ηθελημένα ή όχι, σαν άλλος quarterback, δίνει την καλύτερη δυνατή πάσα για την επιβολή ενός κρίσιμου και ταυτόχρονα τρανταχτού ερωτήματος. Τι επιλογές υπάρχουν όταν το μόνο που έχεις στην διάθεση σου είναι τα κομμένα σου φτερά, δύο εύθραυστα πόδια και οι στάχτες ενός ονείρου που βρισκόταν λίγα βήματα μακριά από την πραγμάτωση του; Η απάντηση απλή και αφοπλιστική. Τα παρατάς. Εκτός αν το ονοματεπώνυμο σου είναι Derrick Rose.



Το ημερολόγιο γράφει 28 Απριλίου 2012, ημέρα Σάββατο. Έπειτα από μια περιπετειώδης σεζόν, ελέω του 4ου lockout στην ιστορία του NBA, οι Chicago Bulls των 50 νικών σε 66 παιχνίδια ξεκινούν την προσπάθεια τους για την ανάκτηση του θρόνου, 14 χρόνια μετά την οριστική ολοκλήρωση της δυναστείας του Michael Jordan.

Πρώτο εμπόδιο οι φιλότιμοι Philadelphia 76ers των Elton Brand και Andre Iguodala. Το πρώτο παιχνίδι εκείνης της σειράς υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει το εφαλτήριο ενός παραμυθιού. Μόνο που η ρεαλιστική αποτύπωση αυτού του παραμυθιού τελείωσε πριν καν αρχίσει.

84 δευτερόλεπτα πριν την λήξη, με το σκορ στο 99-87 υπέρ των ¨Ταύρων¨, ο Derrick Rose ορμάει προς το καλάθι, έτοιμος να προσφέρει άλλη μια στιγμή μαγείας στους απανταχού λάτρεις του αθλήματος. Όμως, οι 3 μοίρες είχαν διαφορετικά σχέδια για τον νεότερο σε ηλικία MVP στην ιστορία της Λίγκας.

Λιγοστές στιγμές αργότερα, η μοναδική φωνή που ακούγεται ανάμεσα στις 21.943 ψυχές που έχουν κατακλείσει το United Center είναι εκείνη του σοκαρισμένου Kevin Harlan: «Oh oh, Rose came down bad on his left foot, see him? Holding onto his knee, holding onto his knee and down…».Ο Rose μόλις είχε ραγίσει τον αχίλλειο τένοντα του αριστερού του ποδιού. Μαζί μ αυτόν και τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ο εκρηκτικότερος παίκτης που ακούμπησε ποτέ την πορτοκαλί μπάλα, η σπουδαιότερη ελπίδα που γνώρισε η μεγαλύτερη πόλη του Illinois -μετά την εποχή του ¨AIR¨- βρισκόταν λαβωμένη στο παρκέ, προδομένη από τις ίδιες της τις δυνάμεις…



Όσα επακολούθησαν, επιβεβαίωσαν ακόμα και στον πιο δύσπιστο παρατηρητή των εξελίξεων την σοβαρότητα του προβλήματος. Αγγελιαφόροι της καταστροφής, αναλύσεις επί αναλύσεων, βαρύγδουπες δηλώσεις χωρίς σαφή προσανατολισμό, μα κυρίως ανελέητη κριτική στο εξιλαστήριο θύμα που άκουγε στο όνομα Tom Thibodeau. Ο αποκλεισμός από την Philadelphia με 4-2 διόλου παραξένεψε τους φίλους των Bulls, που είδαν ένα λαμπρό μέλλον να καταρρέει στην πιο ανύποπτη στιγμή.

Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Ένα πολυδιαφημισμένο και άκρως επιτυχημένο από πλευράς εμπορικότητας «comeback», καταλήγει στην απόλυτη ειρωνεία. Στις 22 Νοεμβρίου του 2013, λίγες εβδομάδες μετά την επιστροφή του στην δράση, o Rose καταστρέφει τον δεξί του μηνίσκο, υπογράφοντας με τον πιο ανεξίτηλο μαρκαδόρο τον χαρακτηρισμό ¨χάρτινος¨ δίπλα στο όνομα του.



Μετά από δύο χρόνια, 14(!) τραυματισμούς και μια καταγγελία για βιασμό, το Σικάγο αποφασίζει να εγκαταλείψει τον άλλοτε σούπερ-ήρωα του. Μεσούσης του καλοκαιριού του 2016 παραχωρεί τον Rose στους New York Knicks, σφραγίζοντας οριστικά(;) στον φωριαμό της λήθης μια ιστορία που ήταν πολύ ωραία για να είναι αληθινή…

Στο ¨Μεγάλο Μήλο¨, ο Rose θα δει την σχετικά καλή -με βάση τους αριθμούς- σεζόν του ( 18 πόντοι, 4.4 ασίστ μ.ο.) να επισκιάζεται από την απογοήτευση που επικρατεί για την εικόνα της ομάδας, με τον ίδιο μάλιστα να είναι πρωταγωνιστής και αυτουργός ενός κωμικοτραγικού περιστατικού.



Στις 9 Ιανουάριου, ο Rose δεν θα εμφανιστεί ποτέ στο Madison Square Garden για να αγωνιστεί κόντρα στους Pelicans, με τους ιθύνοντες των Knicks να δηλώνουν πως δεν έχουν καμιά ενημέρωση για το πού βρίσκεται! Ύστερα από ένα 24ωρο αλλεπάλληλων σεναρίων για την κατάσταση του , ο ίδιος ο παίκτης θα διαμηνύσει πως βρίσκεται στο Σικάγο, λόγω έκτακτης οικογενειακής υποχρέωσης, σε μια ύστατη προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Το τέλος της σεζόν 2016-2017 θα βρει τον προ 7ετίας περιζήτητο Rose χωρίς ¨μπασκετική στέγη¨ και με άλλη μια επέμβαση στο γόνατο, την τέταρτη σε 9 χρόνια. Σε μια κίνηση περισσότερο απελπισίας παρά κοινής λογικής, θα αναζητήσει την Γη της Επαγγελίας του στο Cleveland, με την ελπίδα πως δίπλα στον LeBron James θα φτάσει στην κατάκτηση του πολυπόθητου πρωταθλήματος. ‘Έπειτα όμως από 1 μήνα προβλημάτων και δριμείας κριτικής προς το πρόσωπο του, το γυαλί φάνηκε να σπάει για το μεγαλύτερο «what if» της σύγχρονης αθλητικής ιστορίας.

Το αίτημα του για ειδική άδεια, προκειμένου να σκεφτεί σοβαρά το μέλλον του, ήχησε στην πλειονότητα των ειδικών ως η προαναγγελία του αδοξότερου φινάλε…όχι όμως και στον κατά πολλούς υπαίτιο της καταστροφής, Tom Thibodeau.



O ¨Thibs¨ κατάφερε να ντύσει στα χρώματα της Minnesota τον επί πέντε συναπτά έτη παίκτη του στους Bulls, δίνοντας του σημαντικό χρόνο συμμετοχής στα περσινά Playoffs. Οι Timberwolves αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο από τους συντριπτικά ανώτερους Houston Rockets με 4-1. Παρόλα αυτά, η είδηση της σειράς δεν ήταν η επέλαση της παρέας του James Harden, αλλά η απροσδόκητα καλή παρουσία ενός παίκτη από την πλευρά των ηττημένων.



Ο μέχρι πρότινος τελειωμένος Rose μπόρεσε σε όλα τα ματς που αγωνίστηκε να αναδείξει -έστω και με κάποια αστάθεια- ψήγματα του αστείρευτου ταλέντου του. Ψήγματα που έμοιαζαν περισσότερο με σκόρπιες γοητευτικές πινελιές σε έναν ξεθωριασμένο καμβά. Οι πινελιές αυτές αποτέλεσαν το έναυσμα μίας σιωπηλής αισιοδοξίας για το εγγύς μέλλον. Κανείς όμως δεν θα μπορούσε να προβλέψει ότι ακολούθησε.

Στις 28 Οκτώβριου, μέσα από μια μικρή συνέντευξη του στον Dennis Scott, ο Rose παραδίδει μαθήματα ωριμότητας, καθώς παραδέχεται πως : «Όταν ήμουν νεαρός ήθελα όλα να έρθουν στα χέρια μου πάρα πολύ γρήγορα. Αν έμαθα κάτι από όλους τους τραυματισμούς που είχα είναι ότι πρέπει να είμαι υπομονετικός και όχι απερίσκεπτος. Έχω δει πως όλοι κατηγορούν τον προπονητή μου για τον τραυματισμό που είχα το 2012. Δεν φταίει όμως εκείνος που εγώ πήγα τόσο απρόσεκτα και ανώριμα στην φάση. Εγώ έκανα το λάθος.». Η αλλαγή στην ψυχολογία και την ιδιοσυγκρασία του 30χρόνου πλέον point-guard ήταν εμφανής. Όμως και ο ίδιος ήξερε πως χρειαζόταν κάτι πιο ηχηρό για να δηλώσει παρών. Και φρόντισε να το κάνει με τον τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει.

2378 μέρες μετά από εκείνη την στιγμή απερισκεψίας όπως εκείνος την αποκάλεσε, πέτυχε νέο ρεκόρ καριέρας με 50 πόντους (εκ των οποίων οι 34 στο δεύτερο ημίχρονο) κόντρα στους Utah Jazz, σοκάροντας όσους είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν την ραψωδία που παρουσίασε στο παρκέ του Target Center.

Το κλάμα του αμέσως μετά την λήξη του αγώνα και η αποθέωση που γνώρισε αποτελούν την επιτομή της προσωπικής δικαίωσης για έναν παίκτη που αποδεικνύει καθημερινά πως δεν αποτελεί απλά ένα αστραφτερό αλλά στιγμιαίο πυροτέχνημα. Οι εμφανίσεις του από εκείνο το βράδυ της τελευταίας μέρας του Οκτωβρίου αποτελούν την χαρακτηριστικότερη απόδειξη όσων ειπώθηκαν.



Ουδείς έχει το χάρισμα να γνωρίζει αν η άγρια ομορφιά της ζωής κρύβει μια ακόμα δυσάρεστη έκπληξη για τον Derrick Rose. Μέχρι όμως ο χρόνος απαντήσει σε τούτο το ερώτημα, ο ίδιος θα φροντίζει με κάθε ευκαιρία να μας παρακινεί να φανταστούμε πως θα είχε γραφτεί το ρου της ιστορίας του NBA αν δεν είχε πραγματοποιήσει εκείνο το αχρείαστο hop-step…Άλλωστε, σύμφωνα με τον Dr. James Naismith, εμπνευστή του αθλήματος, «το μπάσκετ δεν χτίζει χαρακτήρες…τους αποκαλύπτει»…και αυτός ο χαρακτήρας μας προσφέρει εν τέλει την αλλοπρόσαλλη γοητεία ενός επίμονου τριαντάφυλλου…



Επιμέλεια: Γιάννης Γιανναράκης