Κακά τα ψέματα, ο αποκλεισμός στους «16» δεν ήταν ό,τι ονειρευόμασταν για την Εθνική στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας. Ο στόχος που ενδόμυχα είχε τεθεί από τα μέλη της ελληνικής ομάδας ήταν να φτάσει τουλάχιστον μέχρι τα προημιτελικά. Και δεν τον πέτυχε. Η πορεία μέχρι τους «16» ήταν απλώς το καθήκον και θυμίζει περισσότερο με έλεγχο μαθητή που πιάνει τη… βάση στις εξετάσεις του.
Δεν μπορεί, ωστόσο, κανείς να αμφισβητήσει πως σε αυτό το τουρνουά μπήκαν βάσεις για τη συνέχεια. Ναι, αποκλειστήκαμε, αλλά δεν απογοητεύσαμε όπως πέρσι στη Σλοβενία. Η Εθνική έπαιξε εξαιρετικό μπάσκετ στην πρώτη φάση, συνδύασε αποτέλεσμα και θέαμα μετά από χρόνια, δημιούργησε προσδοκίες, που δεν υπήρχαν πριν το τουρνουά, για κάτι καλό και δεν τις δικαίωσε μόνο επειδή την πλέον ακατάλληλη στιγμή παρουσίασε το χειρότερό της πρόσωπο και η Σερβία που δεν είχε πείσει κανέναν μέχρι τώρα το καλύτερο.
Το μπάσκετ μπορεί να είναι το δικαιότερο άθλημα, γιατί σπανίως ως… ποτέ δεν είναι ο καλύτερος αυτός που στο τέλος κερδίζει (και η Σερβία ήταν πολύ καλύτερη χθες), αλλά το Μουντομπάσκετ είναι η πιο άδικη διοργάνωση. Η Εθνική με 5-1 επέστρεψε ήδη σπίτι της και θα δει από την τηλεόραση να συνεχίζουν ομάδες που δεν ήταν καλύτερες από αυτή. Γιατί δεν πιστεύω κανείς να θεωρεί ανώτερες τη Σλοβενία, την Τουρκία, ακόμη κι αυτή τη Γαλλία, αυτή τη Λιθουανία ή αυτή τη Βραζιλία… Δυστυχώς, ωστόσο, από καλύτερη κλήρωση, από περισσότερη τύχη, από καλύτερη μέρα στα νοκ άουτ, εκείνες συνεχίζουν κι εμείς όχι.
Ας είναι… Η επόμενη μέρα ήδη ξημέρωσε για την Εθνική. Μια μέρα που αργεί, αφού το Ευρωμπάσκετ είναι σε κάτι λιγότερο από ένα χρόνο (απόψε θα μάθουμε πού θα διεξαχθεί), αλλά πρέπει να προετοιμαστεί από σήμερα κιόλας.
Οι δρόμοι είναι δύο: ο εύκολος είναι να αρχίσουμε κατά την προσφιλή μας συνήθεια την απαξίωση παικτών, προπονητών και ομοσπονδίας, να απαιτήσουμε να πέσουν κεφάλια και να κρίνουμε μόνο εκ του αποτελέσματος, ήτοι τον αποκλεισμό στους «16». Ο δύσκολος είναι να κρίνουμε την Εθνική για τη δουλειά της, να κάνουμε έναν ψύχραιμο απολογισμό και να στρωθούμε από τώρα στη δουλειά για να παρουσιάσουμε σε ένα χρόνο μια ομάδα που δεν θα κερδίσει μόνο τις εντυπώσεις, αλλά και την ουσία.
Η Εθνική δεν θέλει «γκρέμισμα», θέλει έργα αντιστήριξης και καλλωπισμού. Η νέα φιλοσοφία αρέσει στους παίκτες και τους φιλάθλους, είναι κάτι διαφορετικό από ό,τι είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια και υπάρχουν αθλητές να την υποστηρίξουν. Ασφαλώς και θέλει χρόνο για να αφομοιωθεί, αλλά και να συμπληρωθεί με εναλλακτικά πλάνα δράσης και να υλοποιηθεί από διαφορετικούς παίκτες.
Οι διεθνείς ήταν σαφείς στις δηλώσεις τους πολύ πριν το ματς με τη Σερβία. Θέλουν «μόνιμο» προπονητή και σταθερή φιλοσοφία, όχι αλλαγή πλεύσης κάθε καλοκαίρι, έστω κι αν κάποιες αποτυχίες επιτάσσουν τέτοιες. Η πορεία της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν καθιστά ωστόσο αναγκαίες τέτοιες ριζικές αλλαγές, αλλά απλώς να γίνουν βελτιώσεις.
Ο Φώτης Κατσικάρης έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των παικτών και των φιλάθλων και θα ήταν ευχής έργο να μείνει. Είναι ένα σημαντικό ζήτημα, που όσο συντομότερα κλείσει, τόσο καλύτερο θα είναι για όλους. Όπως επίσης και το σε ποιους παίκτες θα ποντάρει η Εθνική στο Ευρωμπάσκετ, ποιους θα περιμένει και για ποιους δεν θα πρέπει να κάνει καν τον κόπο να τους καλέσει. Οι υγιείς Έλληνες φίλαθλοι λατρεύουν αυτή την ομάδα και μια συστράτευση των κορυφαίων παικτών της χώρας για να μπει ένα τέλος στον κύκλο των χαμένων διοργανώσεων θα ήταν το ευκταίο σενάριο.
Δεν είναι ώρα για δάκρυα ή εύκολες κρίσεις. Χάθηκε μια ευκαιρία στο Παγκόσμιο. Όχι ο… κόσμος, ούτε η Εθνική.
Είπαμε, Ελλάδα στα εύκολα, Ελλαδάρα στα δύσκολα!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
