Αυτά είναι διλήμματα...

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Μία συζήτηση με έναν φίλο ήταν αφορμή για αυτό το κείμενο. Μιλώντας για τους μεγάλους απόντες του Μουντομπάσκετ σταθήκαμε σε δύο ονόματα, τον Πάου Γκασόλ και τον Ντιρκ Νοβίτσκι, και αφού το ένα έφερε το άλλο, βρεθήκαμε να κάνουμε κουβέντα για το ποιος εκ των δύο είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης. Συστάσεις ασφαλώς δεν χρειάζεται κανένας.

Ο Μπαράκ Ομπάμα χαρακτήρισε πρόσφατα τον Καταλανό κορυφαίο σέντερ στο ΝΒΑ. Και μάλλον δεν έχει άδικο. Με τον Σακίλ Ο’ Νιλ και τον Τιμ Ντάνκαν να είναι στη δύση της καριέρας τους, αλλά και τον ανερχόμενο Ντουάιτ Χάουαρντ να υστερεί πολύ σε τεχνική, ο Γκασόλ αξίζει τον τίτλο τιμής που του απένειμε ο πλανητάρχης. Οι όποιες αμφιβολίες εκφράζονταν προς το πρόσωπό του είχαν να κάνουν με το αν μπορεί να οδηγήσει μία ομάδα σε τίτλους και να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλους αγώνες. Κάποιοι... κακεντρεχείς είχαν να λένε για τους χαμένους τελικούς στα Ευρωμπάσκετ του 2003 και του 2007, αλλά και του ΝΒΑ το 2008, ενώ δεν δίσταζαν να ισχυριστούν πως η Ισπανία κατέκτησε το Μουντομπάσκετ το 2006 επειδή απουσίαζε από τον τελικό ο (τραυματίας) Γκασόλ! Όσοι τα έλεγαν, πλέον μπορούν να... κρυφτούν, αφού την τελευταία διετία κατατέθηκαν στο παρκέ αδιάσειστα στοιχεία που αποδεικνύουν τα ηγετικά του προσόντα, τόσο με τους «φούριας ρόχας», όσο και με τους Λέικερς, καθώς συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση των δύο τελευταίων πρωταθλημάτων. Το προσωνύμιο «Ga-soft» ανήκει πλέον στην ιστορία και όλη μιλούν για «Gasol-ine»...

Κι αν ο Γκασόλ είχε την τύχη να γαλουχηθεί στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα παίρνοντας από νωρίς σπουδαία εφόδια για το μακρινό του ταξίδι στο ΝΒΑ, ο Ντιρκ Νοβίτσκι ήταν μία εντελώς διαφορετική περίπτωση. Δεν αποτελεί προϊόν μιας μεγάλης αθλητικής σχολής, αλλά ένα θεόσταλτο δώρο για το ευρωπαϊκό (και δη για το γερμανικό) μπάσκετ. Ο Χόλγκερ Γκεσβίντερ είχε τη διορατικότητα όχι απλώς να διακρίνει αυτό το τεράστιο ταλέντο, αλλά και να δουλέψει σωστά μαζί του. Παρά το ύψος του, προτίμησε να μην χαραμίσει το ταλέντο του στην εκμάθηση κινήσεων ενός σέντερ, αλλά τον εκπαίδευσε σε σουτ, ντρίμπλα και του έδωσε όλα εκείνα τα στοιχεία που σήμερα τον κάνουν τον πλέον ολοκληρωμένο παίκτη (ίσως και στην ιστορία) του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δεν πρόλαβε καν να παίξει στην πρώτη κατηγορία της Γερμανίας με την Βίρτσμπουργκ, αφού τα λαγωνικά των Μάβερικς τον εντόπισαν εγκαίρως και η εξέλιξη του χρόνο με το χρόνο ήταν ραγδαία. Σήμερα είναι αυτό που λένε οι Αμερικανοί franchise player (ένας παίκτης-συνώνυμο μιας ομάδας), αλλά δυστυχώς έχει μείνει με άδεια χέρια. Ο παίκτης, που έχει χαρακτηριστεί ό,τι πλησιέστερο στον Λάρι Μπερντ έχει αναδείξει το μπάσκετ, έχει κατακτήσει όποια ατομική διάκριση υπάρχει, καμία όμως ομαδική. Η κλάση του δεν έχει σταθεί αρκετή για να καλύψει το έλλειμμα ταλέντου των συμπαικτών του στο Ντάλας και στην Εθνική Γερμανίας και ο Ντιρκ συνεχίζει το μοναχικό δρόμο του...

Εσείς τι λέτε; Ντιρκ ή Πάου; Ή μήπως κάποιος άλλος;

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com