Αυτός είναι ο τελικός

Η μεγάλη στιγμή για τον Παναθηναϊκό έφτασε. Και να’ στε σίγουροι πως ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Μάικ Μπατίστ, ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο Αντώνης Φώτσης, ακόμη και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης από την άκρη του πάγκου πλέον, ανυπομονούν για αυτή όπως ο Νικ Καλάθης, ο Ίαν Βουγιούκας, ο Κώστας Καϊμακόγλου και πολλοί εκ των αντιπάλων τους. Σαν να ήταν η πρώτη τους φορά. Γιατί μόνο με αυτή τη νοοτροπία κατακτάς πέντε φορές την κορυφή της Ευρώπης και πας για την έκτη.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Θέληση και μάτι που γυαλίζει, όμως, θα έχουν και όλοι οι αντίπαλοι. Δεδομένα και εγγυημένα. Οπότε ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να ανασύρει από αλλού αρετές που θα τον αναδείξουν έναντι αυτών και θα του χαρίσουν το έκτο αστέρι στη φανέλα. Πρωτίστως στην εμπειρία του, που όταν το μάτι λιγότερο έμπειρων ή άπειρων παικτών αντί να γυαλίζει θα αρχίζει να... θολώνει κι εκεί που τα χέρια τους θα τρέμουν, οι μπαρουτοκαπνισμένοι παίκτες του Παναθηναϊκού θα έχουν το πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων τους. Δεν φτάνει όμως ούτε η εμπειρία. Η διαφορά αυτής θα φανεί στο τέλος, αλλά μέχρι τότε υπάρχει πολύς δρόμος να διανύσει μία ομάδα. Συνεπώς ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να βασιστεί στις αγωνιστικές του αρετές και τη φιλοσοφία που έχει σφυρηλατηθεί επί σειρά ετών από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Απόλυτη συγκέντρωση, προσήλωση στο (σίγουρα μελετημένο άριστα) πλάνο του προπονητή δίχως να καταπνίγονται οι στιγμές έμπνευσης των παικτών, αλτρουισμός και απαράμιλλο πάθος.

Η Σιένα πιθανότατα είναι ο ισχυρότερος μετά τον κακό Παναθηναϊκό ανταγωνιστής του «τριφυλλιού» σε αυτό το Final 4. Με αυτή τη λογική το παιχνίδι της Παρασκευής είναι τελικός, αλλά ούτως ή άλλως έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί ένας ημιτελικός, αφού χωρίς αυτόν δεν φτάνεις ποτέ να διεκδικείς την κορυφή. Και μπορεί ο Σιμόνε Πιανιτζάνι και οι παίκτες του να αποποιούνται το χαρακτηρισμό της μικρογραφίας του Παναθηναϊκού, ωστόσο πρόκειται για πραγματικότητα. Και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση απαξίωση του έργου του Ιταλού τεχνικού, των παικτών, ακόμη και της διοίκησης, αλλά μάλλον τιμητικό παραλληλισμό. Άλλωστε, παρθενογένεση στο μπάσκετ (όπως και πουθενά πλέον) δεν υπάρχει και πολλοί θα ήθελαν να βαδίσουν στο μονοπάτι που χάραξε το «πρόγραμμα» του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όμως κανένας ή λίγοι τα καταφέρνουν και οι περισσότεροι καταλήγουν σε κακές απομιμήσεις.

Οι πρωταθλητές Ιταλίας πέρα από μία ακόμη ομάδα με πράσινα, είναι ένα σύνολο με προπονητή που εργάζεται στο σύλλογο από τα 26 του και ως πρώτος από το 2006, με σταθερή διοίκηση επί σειρά ετών, με ξένους που φεύγουν μόνο αν αποτύχουν ή δεν τους «αρπάξει» κάποιος μεγαλύτερος, με κατά το δυνατό κι ελλείψει πολλών επιλογών μία βάση Ιταλών, αλλά πάνω από όλα μπασκετικές αρχές. Με παίκτες-σημεία αναφοράς μεν, αλλά όχι σταρ από τα... φεγγάρια των οποίων εξαρτάται όλη η ομάδα, με αθλητές που παίζουν για πρώτα για το σύνολο και μετά για τον εαυτό τους, με ξεκάθαρους ρόλους, χαρακτήρα μαχητή κι έναν κοινό στόχο: τη νίκη. Στοιχεία, δηλαδή, που χαρακτηρίζουν τον Παναθηναϊκό, μόνο που εκείνος στη θέση του ραγδαία ανερχόμενου Πιανιτζάνι έχει τον «βασιλιά» Ομπράντοβιτς των επτά ευρωπαϊκών τίτλων, στη θέση της τράπεζας Μοντεπάσκι την «τράπεζα» αδερφοί Γιαννακόπουλοι που έχουν δώσει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να χτίσουν την πράσινη αυτοκρατορία, έχει σαφή υπεροχή σε ποιότητα και εμπειρία στο ρόστερ, εκπροσωπεί ένα τεράστιο κομμάτι κόσμου από την πρωτεύουσα Αθήνα (αλλά και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας και της... γης, όπου υπάρχει ελληνισμός) κι όχι μία μικρή πόλη σε ένα προάστιο της Τοσκάνης και έχει ήδη πετύχει όσα ονειρεύονται ακόμη οι Ιταλοί.

Όλοι και όλα, πάντως, κρίνονται στο παρκέ. Εκεί που οι δύο ομάδες θα κάνουν εκκίνηση από την ίδια αφετηρία, αλλά μία θα τερματίσει πρώτη. Και μία ομάδα που πέταξε εκτός τον Ολυμπιακό του μεγάλου Ντούσαν Ίβκοβιτς, των εκατομμυρίων των αδερφών Αγγελόπουλων, του (τουλάχιστον στη θεωρία) ποιοτικότερου ρόστερ, της μεγάλης ιστορίας και της τεράστιας λαϊκής απήχησης, που επιπροσθέτως έχει κερδίσει δύο φορές σε ισάριθμα ματς φέτος τον Παναθηναϊκό, απαιτεί τουλάχιστον το σεβασμό και την προσοχή των «πράσινων».

Διαβάστε το άρθρο του Νίκου Ζέρβα για το πού πρέπει να χτυπήσει ο Παναθηναϊκός.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com