Εμείς βελτιωμένοι, αυτοί αποδυναμωμένοι!

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Η φράση «κοιτάμε τη δική μας ομάδα κι όχι τους αντιπάλους. Όλα εξαρτώνται από τη δική μας απόδοση» ανήκει στην κατηγορία των δεκάδων κλισέ που χρησιμοποιούν αθλητές και προπονητές. Αποπνέει μία αίσθηση αυτοπεποίθησης, ασφαλώς δεν είναι ψέμα, αλλά δεν είναι και ολόκληρη η αλήθεια. Το αποτέλεσμα δεν εξαρτάται μόνο από τη δική σου απόδοση και δυναμικότητα, αλλά και από αυτή του αντιπάλου. Είναι πολύ πιθανό λοιπόν η προσπάθεια μίας πολύ καλής ομάδας να επισκιαστεί από τον έντονο ανταγωνισμό, αλλά και η μέτρια παρουσία μίας άλλης να αναδειχθεί από την έλλειψή του.

Η Εθνική ομάδα αρχίζει την Κυριακή την προετοιμασία της για το Μουντομπάσκετ με βαριά κληρονομιά το αργυρό μετάλλιο προ τετραετίας στην Ιαπωνία και την αίσθηση του καθήκοντος για ακόμη καλύτερη παρουσία από αυτή της ελλιπούς πλην όμως απόλυτα πετυχημένης ομάδας που κατέκτησε την τρίτη θέση στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Θεωρητικά η επίσημη αγαπημένη θα είναι καλύτερη, δεδομένων των επιστροφών Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή (και παρά τις σημαντικές απουσίες Παπαλουκά και Βασιλόπουλου), αλλά και της εξοικείωσης των περισσότερων διεθνών με τη φιλοσοφία του Γιόνας Καζλάουσκας.

Η απόφαση της τεχνικής ηγεσίας να επιλέξει μόλις 17 παίκτες, που κατόπιν έγιναν 15 μετά τα προβλήματα των Βασιλόπουλου και Μαυροκεφαλίδη, καθιστά την τελική δωδεκάδα προσβάσιμη για όλους. Φέτος δεν υπάρχουν παίκτες που απλώς βοηθούν στην προπόνηση και γνωρίζουν εκ των προτέρων πως δεν έχουν τύχη να βρεθούν στο μεγάλο ραντεβού. Ακόμη και οι «Νέοι» Παππάς και Παπανικολάου έχουν δικαίωμα στο όνειρο, από τη στιγμή που η περιφερειακή γραμμή έχει μία κενή θέση (αν θεωρήσουμε σίγουρους Διαμαντίδη, Ζήση, Σπανούλη και με ερωτηματικό τον Καλάθη), ενώ το πρόβλημα στη θέση «3» παραμένει με την παρουσία ενός καθαρόαιμου σμολ φόργουορντ, του Περπέρογλου.

Πέρα όμως από το πώς θα εμφανιστεί στα παρκέ αρχικά της Άγκυρας (και εν συνεχεία σε αυτά της Κωνσταντινούπολης) η δική μας ομάδα, η πορεία της είναι συνάρτηση και της δυναμικής των αντιπάλων. Θεωρητικά και εν αναμονή της επιβεβαίωσης ή διάψευσής μας στο γήπεδο, το επίπεδο του ανταγωνισμού θα είναι χαμηλότερο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 ή το Μουντομπάσκετ του 2006.

Οι δύο δεδομένα και πέραν αμφιβολίας πιο ποιοτικές της ελληνικής ομάδες του κόσμου, ΗΠΑ και Ισπανία, θα εμφανιστούν με σημαντικά κενά. Για τους Αμερικανούς δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα η απουσία αστέρων όπως ο Κόμπι Μπράιαντ, ο Λεμπρόν Τζέιμς, ο Ντουέιν Ουέιντ και ο Καρμέλο Άντονι. Οι αντικαταστάτες τους, παίκτες όπως ο Ντουράντ, ο Στούντεμαϊρ, ο Μπίλαπς ή ο Ρόντο, μπορεί να μην έχουν το ίδιο «βαρύ» όνομα, αλλά ξεχειλίζουν από ταλέντο και έχουν σαφώς μεγαλύτερη δίψα από τους χορτασμένους προκατόχους των θέσεών τους. Το σημαντικότερο εμπόδιο που καλούνται να ξεπεράσουν οι ΗΠΑ είναι αυτό της ανομοιογένειας, αφού έχουν περίπου ένα μήνα στη διάθεσή τους για να σχηματίσουν σε σύνολο την πλειάδα των σούπερ μονάδων που υπάρχουν στο ρόστερ. Η Ισπανία δεν έχει το ίδιο πρόβλημα, αφού ο κορμός παραμένει ίδιος εδώ και χρόνια, ωστόσο η μία και μοναδική της απουσία, αυτή του Πάου Γκασόλ, φτάνει για να αποδυναμώσει σημαντικά τους «φούριας ρόχας», όσους πόντους κι αν προσθέτει στην περιφέρεια η επάνοδος του Χοσέ Καλντερόν.

Σημαντικές ελλείψεις θα έχουν όμως κι άλλες ομάδες. Η Αργεντινή θα παραταχθεί χωρίς Τζινόμπιλι, η Γαλλία χωρίς Πάρκερ και Τουριάφ, η Γερμανία πιθανώς χωρίς Νοβίτσκι και Κέιμαν, η Σερβία χωρίς Μίλιτσιτς, η Σλοβενία χωρίς Έραζεμ Λόρμπεκ, Σμόντις, Βούγιατσιτς και Νεστέροβιτς, η Τουρκία χωρίς Οκούρ, Πεκέρ, Τουρκσάν, Κούτζο και Ερντογάν, η Ρωσία χωρίς Κιριλένκο, η Κίνα χωρίς Γιάο Μινγκ και η Λιθουανία χωρίς Σισκάουσκας, Γιασικεβίτσιους, αδερφούς Λαβρίνοβιτς, Καουκένας, Πετραβίτσιους και Σονγκάιλα.

Η πρόκριση στους «16», από έναν όμιλο με Τουρκία, Ρωσία, Πόρτο Ρίκο, Κίνα και Ακτή Ελεφαντοστού (προκρίνονται οι τέσσερις πρώτοι) αποτελεί όχι στόχο, αλλά καθήκον. Όμως ακολουθούν αμέσως τα νοκ άουτ παιχνίδια που κρύβουν πάντα παγίδες. Ο όμιλος της Εθνικής «σταυρώνει» με τον τέταρτο, όπου πέραν της Ισπανίας καμία από τις Γαλλία, Λιθουανία, Καναδά, Νέα Ζηλανδία και Λίβανο δεν τρομάζει. Αν όλα πάνε καλά, η επιτυχία ή αποτυχία της Εθνικής στη διοργάνωση θα κριθεί στον προημιτελικό, που αποτελεί μονίμως τα τελευταία χρόνια τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ πανηγυρισμών και απογοήτευσης. Κι επειδή είμαστε καλομαθημένοι στους πρώτους, αισιοδοξούμε για το καλύτερο!

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com