Λάθος, Θοδωρή...

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Η απόφαση του Θοδωρή Παπαλουκά να μην αγωνιστεί με την Εθνική ομάδα στο Μουντομπάσκετ είναι σεβαστή, αλλά όπως κάθε άλλη επιλογή στην καριέρα ενός επαγγελματία σε χώρους που έχουν προβολή υπόκειται στην κριτική. Περιμένουμε ασφαλώς από τον ίδιο να μιλήσει δημοσίως για τους λόγους που για δεύτερο συνεχές καλοκαίρι είπε «όχι» στο κάλεσμα της επίσημης αγαπημένης. Ένας αθλητής με τη δική του προσφορά έχει υποχρέωση να μας τους εξηγήσει και όλοι οι Έλληνες φίλοι του μπάσκετ έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν.

Οι λόγοι ξεκούρασης (που αφήνεται να διαρρεύσουν ως επίσημη δικαιολογία) είναι μόνο η μισή αλήθεια και δεν πείθουν. Ασφαλώς και κατανοούμε όλοι τους κόπους, τις θυσίες και την πίεση-σωματική και ψυχολογική-που συνεπάγεται ο πρωταθλητισμός, ειδικά σε μία ομάδα με τις απαιτήσεις και τις ιδιαιτερότητες του μπασκετικού Ολυμπιακού, όπου όσο μεγαλύτερο είναι το συμβόλαιο ενός παίκτη, τόσο μεγαλύτερες ευθύνες τού καταλογίζει ο κόσμος για τα 13 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα. Και φυσικά αντιλαμβανόμαστε πως ο «Τεό» δεν γίνεται κάθε χρόνο νεότερος, αλλά έχει μπει στα 34 και πολλοί συνάδελφοί του σε άλλες χώρες έχουν απαρνηθεί προ πολλού και σε πολύ νεαρότερη ηλικία το εθνόσημο.

Όποιος ισχυριστεί (και είμαι σίγουρος πως θα βρεθούν αρκετοί τέτοιοι) πως ο Θοδωρής θέλει απλώς να... αράξει πάνω στα εκατομμύρια που έχει βγάλει από το μπάσκετ και προτιμά να κάνει ηλιοθεραπεία από το να τρέχει καλοκαιριάτικα στο Καρπενήσι, είναι μάλλον αφελής και αγνώμων. Πολύ απλά γιατί ο Παπαλουκάς δεν έγινε τώρα πλούσιος, αλλά από τη στιγμή που... εκδιώχθηκε σαν αποτυχημένος από τον Ολυμπιακό και κυρίευσε την Ευρώπη με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Και τότε ουδέποτε έπαψε να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της Εθνικής κάθε καλοκαίρι, παρότι ο ελληνικός καλοκαιρινός ήλιος ήταν βάλσαμο στην ψυχή του μετά από τους ατελείωτους χειμώνες στην παγωμένη Ρωσία.

Το γεγονός ότι ο «Τσάρος» απέχει από τις υποχρεώσεις της Εθνικής τα δύο τελευταία καλοκαίρια, που πλέον έχει επιστρέψει στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό, μάλλον δεν είναι τυχαίο. Κι αν πέρυσι η δικαιολογία της ξεκούρασης φάνταζε αρκετή, από τη στιγμή που την επικαλέστηκαν και άλλοι παίκτες με εξίσου βεβαρημένα πόδια από τις συνεχείς υποχρεώσεις, φέτος δεν καλύπτει κανέναν.

Ο Θοδωρής δίνει την εντύπωση πως είναι-πολύ απλά και λαϊκά-ξενερωμένος. Όχι φυσικά με την Εθνική, αλλά με όσα αντίκρισε στη χώρα του με την επιστροφή του. Αν τα... ιπτάμενα αντικείμενα, τα καπνογόνα και κάθε άλλης λογής «ομορφιά» των ελληνικών γηπέδων έχουν γίνει σε όλους μας (κακιά) συνήθεια, για τον ίδιο αποτέλεσαν σίγουρα ένα πολιτισμικό σοκ μετά από τόσα χρόνια «αποτοξίνωσης» στη Ρωσία. Προσθέστε σε αυτό και τα παράπονα που εκφράζει (δεν θα εξετάσουμε τώρα αν είναι δίκαια ή άδικα) για τη διαιτησία, τη συμπεριφορά των σωματείων στους λιγότερο προνομιούχους συναδέλφους του, τη σκληρή κριτική οπαδών και Τύπου και ιδού το αποτέλεσμα...

Το λάθος του Θοδωρή είναι πως για όλους τους παραπάνω λόγους, με την άρνησή του να αγωνιστεί στο Μουντομπάσκετ «τιμωρεί» το (ίσως και) μοναδικό υγιές κομμάτι του μπάσκετ στην Ελλάδα, την Εθνική. Αυτή που έχει τη μοναδική ικανότητα να... εξημερώνει και ενώνει όλους τους φιλάθλους-ερυθρόλευκους, πράσινους, κιτρονόμαυρους κοκ.-κάτω από το γαλανόλευκο πέπλο της. Αυτή που κάθε καλοκαίρι-και ειδικά τώρα με όσα συμβαίνουν στη χώρα το έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ-μάς σηκώνει ψηλότερα. Αυτή που ο ίδιος ο Θοδωρής τίμησε από τα «πέτρινα χρόνια» και τις χαμένες του βολές στην Αττάλεια απέναντι στη Γερμανία το 2001, μέχρι τους άθλους του 2005 και του 2006 που φέρουν (και) τη δική του σφραγίδα.

Πάνω από όλα όμως τιμωρεί τον εαυτό του. Κι επειδή μπορεί η πρώτη εντύπωση να μετρά, αλλά η τελευταία είναι πάντα αυτή που μένει, δεν αξίζει σε έναν αθλητή με τη δική του πορεία και προσφορά να μείνει στις συνειδήσεις πολλών φιλάθλων ως... λιποτάκτης.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com