Ο διάδοχος του Ομπράντοβιτς

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα πιάσει... 13αρι στον πάγκο του Παναθηναϊκού μετά τη συμφωνία για την υπογραφή νέου διετούς συμβολαίου, αλλά όσο τα χρόνια περνούν και η κλωνοποίηση περιορίζεται σε πρόβατα, η κουβέντα για το διάδοχό του-αργά ή γρήγορα-θα πρέπει να γίνει.

Η εμφανής ανησυχία που είχε «κυριεύσει» πολλούς ή μάλλον όλους φίλους του Παναθηναϊκού την Τετάρτη, μετά το πέρας του πρώτου πενταλέπτου (μέσα στο οποίο τις προηγούμενες φορές οι δύο πλευρές τα έβρισκαν) και όσο διαρκούσε περισσότερο η συνάντηση στα γραφεία της «ΒΙΑΝΕΞ», είναι ενδεικτική της σημασίας που έχει ο «Ζοτς» για αυτή την ομάδα. Όμως επειδή κάποια στιγμή νομοτελειακά θα έρθει και το τέλος αυτής της κοινής πορείας, τόσο ο κόσμος, όσο-και κυρίως-η διοίκηση θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι, ιδιαίτερα ψυχολογικά, για την επόμενη μέρα.

Ο διάδοχος του Ομπράντοβιτς θα είναι μάλλον... δυστυχισμένος άνθρωπος. Η κληρονομιά που θα παραλάβει, ακόμη και αν ο Παναθηναϊκός τα δύο επόμενα χρόνια μείνει με άδεια χέρια και οι δύο πλευρές χωρίσουν το καλοκαίρι του 2012, θα είναι όχι απλώς βαριά, αλλά ασήκωτη. Όσο κι αν το περί δικαίου αίσθημα επιτάσσει να κρίνουμε τον αντικαταστάτη του για το δικό του έργο, το... αχαλίνωτο μυαλό του καθενός θα κάνει μοιραία συγκρίσεις, στις οποίες πάντα ο «Ζοτς» θα βγαίνει κερδισμένος. Ο επόμενος προπονητής θα έχει τη σχεδόν.... «mission impossible» να πείσει τον κόσμο πως μπορεί να γεμίσει τα παπούτσια του προκατόχου του και να τον μετατρέψει απλώς σε ένα λαμπρό κομμάτι της ιστορία του συλλόγου, που όμως δεν θα στοιχειώνει για πάντα το «τριφύλλι».

Η επιλογή του Δημήτρη Ιτούδη, συνοδοιπόρου του Ομπράντοβιτς από την πρώτη μέρα στον Παναθηναϊκό, ως διαδόχου του φαντάζει ενδεδειγμένη λύση. Είναι άνθρωπος της πράσινης οικογένειας και ο κόσμος θα έχει την αίσθηση πως (ακόμη κι αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει) ο καλός φίλος και κουμπάρος του Ζέλικο θα είναι δίπλα του όποτε χρειαστεί για να βάλει το «μαγικό» χεράκι του. Όσο για όσους τυχόν αμφισβητούν τις γνώσεις και το προπονητικό ταλέντο του, η απάντηση είναι πως ακόμη κι ένας μπασκετικά αδαής θα είχε γίνει εξπέρ «φοιτώντας» καθημερινά δίπλα στον κορυφαίο του χώρου. Πόσω μάλλον ένας άνθρωπος σαν τον Ιτούδη, που είχε διαδρομή στο άθλημα και πριν συνεργαστεί με τον Ομπράντοβιτς.

Υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος στην επιλογή του Ιτούδη. Κάποιοι καλά γνωρίζοντες τα του μάνατζμεντ υποστηρίζουν πως δεν είναι η καλύτερη επιλογή να γίνει διευθυντής μιας εταιρείας ένας άνθρωπος που έχει μια πιο στενή και ανθρώπινη σχέση με τον υπάλληλο. Συνεπώς θεωρούν πως ο «φίλος» των παικτών Ιτούδης δεν μπορεί να γίνει «αφεντικό» τους από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται η απαιτούμενη... απόσταση μεταξύ παικτών και προπονητή, αυτή που... επιτρέπει στον Ομπράντοβιτς να γίνεται «μοβ» όταν τους τα ψέλνει στην προπόνηση ή στους αγώνες και αναγκάζει τους παίκτες να σκύβουν το κεφάλι και να υπακούουν ευλαβικά. Ένα άλλο επιχείρημα όσων διαφωνούν με την επιλογή Ιτούδη είναι πως κάποιοι άνθρωποι είναι εξαιρετικοί σε δεύτερο ρόλο, αλλά όχι αρκετοί για τον πρωταγωνιστικό. Θεωρούν πως ο Ρόμπιν θα είναι πάντα ο πιστός βοηθός του Μπάτμαν και τίποτε περισσότερο, όμως υπάρχει και η άποψη που θέλει πολλές φορές το μαθητή να νικά το δάσκαλο. Όπως και να έχει, η απάντηση σε αυτό το δίλημμα θα δινόταν μόνο αν ο Δημήτρης Ιτούδης έπαιρνε το χρίσμα από τη διοίκηση. Και μάλλον είναι μια ευκαιρία που δικαιούται και αξίζει...

Ασφαλώς ο Παναθηναϊκός δεν θα χαθεί, όταν φύγει ο Ομπράντοβιτς. Σε κάθε περίπτωση όμως, το βέβαιο είναι ένα: ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αμφισβητεί με τα επιτεύγματά του στον Παναθηναϊκό τη ρήση «ουδείς αναντικατάστατος».

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com