Με ονόματα βαριά σαν ιστορία…

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Το ξαναζεσταμένο φαγητό δεν είναι το ίδιο εύγευστο με το φρεσκομαγειρεμένο και φυσικά υπάρχουν πολλοί που θα ήθελαν οι φετινοί τελικοί του ΝΒΑ να έχουν νέες… γεύσεις. Πολλοί θα προτιμούσαν να δουν τη δικαίωση των κόπων ετών του Στιβ Νας ή του Ντιρκ Νοβίτσκι, την πρώτη στέψη του «βασιλιά» Λεμπρόν Τζέιμς ή τις πτήσεις του «σούπερμαν» Ντουάιτ Χάουαρντ.

Όμως-παραδεχτείτε το-κανέναν πραγματικό φίλο του μπάσκετ δεν αφήνουν ασυγκίνητο οι μονομαχίες που θα δούμε από τα ξημερώματα της Παρασκευής ανάμεσα σε Λέικερς και Σέλτικς. Έστω και αν είναι η δωδέκατη φορά που οι δύο ομάδες αναμετρώνται με έπαθλο τον τίτλο και έχουν περάσει μόλις δύο χρόνια από το τελευταίο ραντεβού. Άλλωστε συγκρούονται οι δύο πιο ιστορικές ομάδες του ΝΒΑ, με 15 και 17 πρωταθλήματα αντίστοιχα, και πολλοί μεγαλώσαμε με τις τιτανομαχίες της παρέας των Μάτζικ, Γουόρθι και Τζαμπάρ με αυτή των Μπερντ, ΜακΧέιλ και Πάρις. Το re-make αναμένεται εξίσου ενδιαφέρον…

Ο Κόμπι κοιτά στα μάτια τον... Τζόρνταν

Όσοι περίμεναν την παρουσία των Λέικερς και σε αυτούς τους τελικούς δεν διεκδικούν το χαρακτηρισμό του προφήτη. Οι «λιμνάνθρωποι», έστω και αν παρουσιάστηκαν… βαριεστημένοι στην κανονική διάρκεια, έστω και αν προβληματίστηκαν απέναντι στην πρωτάρα Θάντερ και τους φιλόδοξους Σανς, ήταν αναμφίβολα η καλύτερη ομάδα της Δύσης. Και το απέδειξαν όταν χρειάστηκε, στις δύο περιπτώσεις που ισοφαρίστηκαν σε 2-2 στην Οκλαχόμα και την Αριζόνα ή όταν κάποιοι «ειδικοί» τόλμησαν να δώσουν πιθανότητες να τους αποκλείσουν οι Τζαζ, που μόλις είχαν περάσει το υψηλό εμπόδιο των Νάγκετς.

Οι Λέικερς δεν παίζουν καλή άμυνα, δεν πείθουν στα περισσότερα δύσκολα παιχνίδια μακριά από την έδρα τους, δεν διαθέτουν πλέι μέικερ κλάσης και δεν έχουν βάθος στο ρόστερ τους, στηριζόμενοι σε μόλις οκτώ παίκτες. Όμως έχουν το πλεονέκτημα έδρας, διαθέτουν ομοιογένεια (μοναδική διαφορά σε σχέση με πέρυσι ο Αρτέστ αντί του Αρίζα), μία πανίσχυρη φροντ λάιν με Γκασόλ, Μπάινουμ (όταν είναι υγιής) και Όντομ, έναν εξολοθρευτή που μπορεί ενίοτε να ντυθεί σκόρερ όπως ο Αρτέστ, τον δεκάκις πρωταθλητή Φιλ Τζάκσον και φυσικά τον Κόμπι Μπράιαντ. Τον άνθρωπο που θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του όταν έρχονται τα ζόρια και που αν φτάσει φέτος στο πέμπτο πρωτάθλημα στην καριέρα του, πριν καν κλείσει τα 32, θα μπορεί να μπει σε διαδικασία σύγκρισης με τον αξεπέραστο Μάικλ Τζόρνταν, δίχως να αποτελεί ιεροσυλία. Προσθέστε σε όλα αυτά τις εκδικητικές τάσεις για ό,τι έγινε το 2008, αλλά και το κίνητρο της μείωσης της διαφοράς κατά την… απογραφή των τίτλων και έχετε ολοκληρωμένο το προφίλ μίας ομάδας έτοιμης να φορέσει δαχτυλίδι.

Δεν καταλαβαίνουν από φαβορί και έδρες

Όσοι τους θεώρησαν ξοφλημένους το πλήρωσαν. Για κάποιους γερασμένοι και για άλλους κορεσμένοι, αλλά για κανέναν υπολογίσιμη δύναμη για τα play-offs, οι Σέλτικς βρήκαν μέσα στην αμφισβήτηση την κινητήρια δύναμη που χρειάζονταν για να μεταμορφωθούν. Κι αν η εύκολη πρόκριση επί του Μαϊάμι σε μία σειρά που θύμιζε πέντε εναντίον ενός (Ντουέιν Ουέιντ) ήταν υποχρέωση, αυτές απέναντι στους Καβαλίερς και τους Μάτζικ σίγουρα άφησαν πολλούς με το στόμα ανοικτό.

Με αφετηρία την εξαιρετική άμυνα, το πλεόνασμα εμπειρίας έναντι «ιπποτών» και «μαγικών», το φονικό ένστικτο των Πιρς και Ρ. Άλεν, την ενέργεια του αεικίνητου Ρόντο, την κλάση του Γκαρνέτ και των «συμπληρωματικών» του στη ρακέτα Πέρκινς, Ουάλας και Ντέιβις, αλλά και κρυφούς άσους από το βάθος του πάγκου όπως οι Ν. Ρόμπινσον, Φίνλεϊ και Τ. Άλεν, η ομάδα του Ντοκ Ρίβερς αχρήστευσε το πλεονέκτημα έδρας των αντιπάλων της, κράτησε τον «βασιλιά» Λεμπρόν Τζέιμς δίχως στέμμα και εξουδετέρωσε με κρυπτονίτη τον «σούπερμαν» Χάουαρντ.

Μην αναζητείτε φαβορί και αουτσάιντερ. Απλώς απολαύστε το…

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com